Σήμερα θα σας γράψω για ένα μικρό αλλά έντονο φως που με καθοδήγησε (ήταν ημέρα) σ' ένα τόπο χωρίς τίποτα το ενδιαφέρον, μα όμως με απομάκρυνε από ένα μεγάλο κίνδυνο! Είχα πάει στο μικρό εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννου, λίγο πιο πάνω από τον γνωστό σπήλαιο του Νταβέλη. Όπως έφευγα από την πάνω μεριά για τους Αγ. Ασώματους, καθώς εκεί είχα ραντεβού με φίλους για να κατέβουμε μαζί Αθήνα. Είχε τότε η περιοχή, (ίσως ακόμα να έχει), μικρά λατομία. Ξαφνικά όπως βάδιζα, στο καταφαγωμένο έδαφος απ 'την εξόρυξη μαρμάρων, μπροστά στα μάτια μου, άναψε μια δέσμη φωτός! Κάτι σαν τα λέιζερ που τότε όμως δεν υπήρχαν... Σκέφτηκα πως θα ήταν κάποιο αντικείμενο που θα αντανακλούσε το φως του Ήλιου και άλλαξα λίγο θέση στην πορεία μου, μα και πάλι, να το φως πιο έντονο...Όταν πήγαινα προς τα πάνω, δηλαδή προς την κορυφή, σχεδόν με τύφλωνε! Ενώ προς τα κάτω, γινόταν πιο απαλό και παλλόταν σαν κάτι να μου έδειχνε προς εκείνο το μέρος, που δεν σας κρύβω ήταν το γνωστό σπήλαιο. "Έπαιξα" λίγο μαζί του, μα απ' την άλλη βιαζόμουν να φθάσω στο ραντεβού μου. Είπα να προσπαθήσω να το ξεπεράσω, να το αγνοήσω, γιατί ήδη ο χρόνος ήταν περιορισμένος (4:30μ.μ.) και οι φίλοι μου, που ερχόντουσαν από Μαραθώνα μου είχαν πει, στις 6:00 το απόγευμα να είμαι στους Αγ.Ασώματους. Τότε λοιπόν όπως, αντιδρούσα σπασμωδικά, έφαγα μια τούμπα! Δεν έβλεπα που πήγαινα από το έντονο φως και σκόνταψα σε μια πέτρα. Μέχρι που με πήραν τα αίματα... Τώρα τι κάνουμε; Σκέφτηκα. Άρχισα όμως να κατεβαίνω προς τα κάτω, (ετούτο θα με έκανε να χάσω το ραντεβού), με τις σκέψεις μπερδεμένες και το φως να με οδηγεί πάντα. Ήταν παράξενο, δεν με άφηνε ούτε προς την άσφαλτο να βγω, παρά μόνο προς μια κατεύθυνση με καθοδηγούσε. Δεν θα είχα κατέβει ούτε 50 μέτρα από το μονοπάτι που ήθελα να πάρω, (σε μια πορεία, όμως γύρω στα 300μ.), όταν άκουσα μια τρομακτική έκρηξη και τη γη να σείεται κάτω από τα πόδια μου, όπου χώματα και χαλίκια έπεφταν προς όλες τις μεριές!!! Σώθηκα τότε, γιατί η ανατίναξη είχε γίνει ακριβώς πάνω στο μονοπάτι που θα έπρεπε να βαδίζω... Το φως χάθηκε και εγώ σαστισμένη και να μην ξέρω ποιον να πρωτοευχαριστήσω, τον Αγ. Ιωάννη, τους Αγ. Ασώματους, την ζώσα ενέργεια της Ιερής Πεντέλης ή την Παλλάδα Αθηνά; Τελικά είπα ένα απλό ευχαριστώ, σε εκείνο το ουράνιο φως και με πονεμένα τα γόνατα κατηφόριζα για την πλατεία της Παλιάς Πεντέλης όπου θα έπαιρνα το λεωφορείο. Τα θαύματα εκείνης της ημέρας όμως, τελείωσαν με το να βρω τους φίλους μου σ' ένα χωματόδρομο λίγο πιο πάνω απ' την Νέα Πεντέλη!!! Όπως μου είπε ο οδηγός, για άγνωστο προς αυτόν λόγο, έχασε τον δρόμο για Αθήνα και περιφερόντουσαν πάνω από μια ώρα στους πρόποδες της Πανίερης Πεντέλης. Τα συμπεράσματα δικά σας.... Σας χαιρετώ.