Η Αγγελική Τσεβά, μας παραδίδει ένα περιστατικό που συνέβη σε αυτούς τους ανθρώπους σε κάποιο απο τα βράδια που μαζεύονταν όλοι μαζί και συζητούσαν πίνοντας ρετσίνα, ύστερα απο ολόκληρης ημέρας κοπιαστική εργασία : " Ο ήλιος είχε γείρει για τα καλά. Κουρνιάσανε στις καλύβες τους οι εργάτες. Φάγανε ψωμί γρήγορα-γρήγορα και μετά οι άνδρες έφυγαν. Κάθε βράδυ, συναντιόντουσαν όλοι μαζί, πίναν τη ρετσίνα τους και τα λέγανε. Ενώ στις καλύβες οι γυναίκες ετοίμαζαν τα απαραίτητα της άλλης μέρας. Έτσι και απόψε κατέβασαν μερικά ποτήρια, ήρθαν στο κέφι κι άρχισαν το τραγούδι. Το πρώτο τραγούδι ήταν αρβανίτικο και το παν για τον νεαρό Κορωπιώτη που ήταν αρραβωνιασμένος. (...) Ήθελαν να πουν κι άλλα τραγούδια μα κάτι τους σταμάτησε. Ακούστηκαν κάπου εκεί κοντά τους κλαρίνα, νταούλια, σαντούρια, γέλια λες και γινόταν κάποιο γλέντι. Τέτοια όργανα και φωνές άκουγαν συχνά, όλα τα χρόνια μα κανένας δεν έβλεπε τίποτα. Κι έλεγαν μόνοι τους. Χορεύουν τα αγερικά ( οι νεράιδες - οι λάμιες ) Μαζεύτηκαν οι άνθρωποι μας ο ένας κοντά στον άλλον και άρχισαν να συζητάνε για τα ανεξήγητα φαινόμενα που συνάντησαν στο βουνό της Πεντέλης.