Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα, ημέρα Σαββάτου, όταν αποφάσισα να αφήσω τη Σπηλιά και να κατευθυνθώ προς το ερημοκλήσι του Αγ. Ιωάννη για διανυκτέρευση. Έφυγα από το γνωστό χωματόδρομο. Λίγο πριν την έξοδο στην άσφαλτο, υπάρχει μια στροφή στα δεξιά που οδηγεί ψηλά στα λατομεία. Στην αρχή αυτής της στροφής είχε πέσει ένα τεράστιο πεύκο και είχε φράξει το δρόμο. Πήδηξα πάνω από το πεύκο και συνέχισα για το ερημοκλήσι. Ξαφνικά και ενώ περπατούσα, δύο τεράστιοι προβολείς άναψαν από πίσω μου. Τρελάθηκα. Γυρνάω πίσω μου και σε μια απόσταση γύρω στα δέκα μέτρα από εμένα, είδα ένα αυτοκίνητο με τα φώτα του στραμμένα καταπάνω μου. Τα φώτα έσβησαν και τότε ήταν που βρήκα την ευκαιρία να τρέξω γρήγορα πάνω σε μια μικρή πλαγιά όπου κρύφτηκα πίσω από κάτι θάμνους. Είχα κατατρομοκρατηθεί. Νόμιζα ότι με παρακολουθούσαν. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι το αυτοκίνητο είχε εξαφανιστεί και το είδα να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα σε ένα άλλο χωματόδρομο αρκετά μέτρα πιο μακριά από το προαναφερθέν σημείο, ώσπου εξαφανίστηκε στα λατομεία. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το ότι έτρεχε σε μια τέλεια ευθεία, λες και είχε άσφαλτο. Απ' όσο μπόρεσα να διακρίνω μέσα από το σκοτάδι, το αυτοκίνητο πρέπει να 'ταν μάλλον μοντέλο του 60' ή του 70', πράγμα που αν ήταν όντως έτσι, κάνει την υπόθεση ακόμα πιο περίεργη διότι ακόμα και τζιπάκι να' ταν, δεν θα μπορούσε να τρέχει τόσο ομαλά πάνω σε ένα χωματόδρομο. Και φυσικά όλοι μας γνωρίζουμε τους χωματόδρομους της Πεντέλης. Σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για ένα αυτοκίνητο. Έφτασα στο ξωκλήσι και περίμενα απ' έξω σε περίπτωση που ξαναδώ το αυτοκίνητο. Έκατσα πολύ ώρα αλλά το αυτοκίνητο άφαντο. Κάποια στιγμή βαρέθηκα να περιμένω και μπήκα στο εκκλησάκι να ετοιμάσω τα πράγματα για να κοιμηθώ. Είχα ξαπλώσει και ατένιζα το ταβάνι σκεπτόμενος το συμβάν. Πράγματι, έλεγα μέσα μου, είναι τρομερά περίεργο, πώς αυτό το αυτοκίνητο κατάφερε και πετάχτηκε από τον ένα δρόμο στον άλλο εντός λίγων μόνο δευτερολέπτων και έτρεχε με τόση ταχύτητα σε ένα πετρώδη δρόμο. Όχι, τζιπ δεν ήταν σίγουρα. Έμοιαζε με παλιό αυτοκίνητο. Η ατμόσφαιρα μέσα στο εκκλησάκι με την απόλυτη σιωπή και τα κεριά που τρεμόπαιζαν καθώς και οι μαγικοί ήχοι της νύχτας έξω, μου δημιουργούσαν διάφορες σκέψεις. Σκεφτόμουν μήπως δεν ήταν ακριβώς αυτοκίνητο αλλά κάτι άλλο με αυτό το σχήμα. Σκεφτόμουν μήπως ήταν μεν αυτοκίνητο, αλλά δεν το οδηγούσε άνθρωπος. Πέρασε η ώρα και γελούσα μόνος μου κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου για αυτές τις σκέψεις, ώσπου κάποια στιγμή πετάχτηκα πάνω από την τρομάρα μου όταν θυμήθηκα κάτι πραγματικά εξωφρενικό που συνέβη κατά τη "συνάντηση" μου με το όχημα. Θεέ μου δεν είναι δυνατόν !! Το αμάξι...πώς βρέθηκε ξαφνικά ΜΠΡΟΣΤΑ, από το πεσμένο πεύκο ;;; Γιατί δεν είχα δει τίποτα όταν περνούσα από εκείνο το πεύκο ; Γιατί δεν είδα ούτε ένα αυτοκίνητο σε όλη την περιοχή ; Από που ήρθε ; Πώς ήρθε ; Γιατί δεν έκανε θόρυβο ;;; Έτρεμα ολόκληρος εκείνη τη στιγμή και ήταν ίσως η μοναδική φορά στα χρόνια που πηγαίνω στην Πεντέλη, που κοιτούσα την Αθήνα από κάτω και ένιωθα μια νοσταλγία για το σπίτι μου, μιας και το να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις δεν είναι και ότι καλύτερο. Βγήκα αμέσως έξω για να πιω λίγο νερό από την πηγούλα και να ηρεμήσω. Το σκεφτόμουν συνέχεια. Σκεφτόμουν μήπως και "αυτοί" που ήταν στο "αυτοκίνητο" είδαν που πήγα και με παρακολουθούσαν. Κι αν ερχόντουσαν ; Άρχισε να με κυριεύει φόβος. Παντού σκοτάδι, δεν ήξερα που να πάω. Παραπέρα υπήρχε μια μικρή τσάπα την οποία είχα δίπλα μου όλο το βράδυ. Η κατάσταση ήταν κάτι παραπάνω από κωμικοτραγική. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα ανησυχίας και φόβου, θυμήθηκα μια ακόμα σημαντική λεπτομέρεια που ήταν και το κερασάκι στην τούρτα. Ο δεύτερος δρόμος όπου είδα το αυτοκίνητο να κινείται και έπειτα να χάνεται...δεν υπήρχε ! Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ...