Θα ήθελα επίσης να σας παραθέσω μια συγκλονιστική ιστορία που κατέγραψε ο αείμνηστος λαογράφος Δημ. Καμπούρογλου σχετικά με ένα μοναχό της Σπηλιάς των Αμώμων. Λέει λοιπόν, ότι στη γνωστή στοά που οδηγεί στην υπόγεια λίμνη, πήγαιναν παλιά εκεί οι Νεράιδες και έπιναν νερό. Οι Νεράιδες όμως, τράπησαν σε φυγή στη θέα του πρώτου ασκητή. Ύστερα, από την ίδια λίμνη, πήγαινε και έπινε νερό ο ασκητής, χωρίς να γνωρίζει ότι το νερό αυτό το είχαν αγγίξει τα μαγεμένα χείλη των Νυμφών. Άρχισε να βλέπει οράματα και κόντευε να τρελαθεί. Πόσες προσευχές, πόσες μετάνοιες έκανε για να φύγουν όλα αυτά τα υπέροχα οράματα, τα οποία νόμιζε ότι του τα έστελνε ο Διάβολος αλλά που να' ξερε ότι στις φλέβες του έρεε το μαγεμένο νερό της Σπηλιάς της Πεντέλης. Ο μοναχός συνέχισε να πίνει από αυτό το νερό και συνειδητοποίησε, ότι αντί να γερνάει, όλο και ξανάνιωνε. Αυτό είχε κάνει και τους άλλους μοναχούς να απορούν με το περίεργο συμβάν. Μάλιστα, έγινε τόσο νέος που και ο ίδιος λησμόνησε τα χρόνια του και ίσως να ζούσε ακόμα αν μια νύχτα, θέλοντας να πιάσει ένα αετό που φώλιαζε ψηλά στον κάθετο βράχο του Αρχαίου Λατομείου για να κάνει το φτερό του κοντύλι και να γράψει τις αμαρτίες του, δεν έπεφτε να σκοτωθεί. Το επόμενο πρωί περνούσε έξω από τη Σπηλιά ένας νεαρός βοσκός και βρήκε τον γκρεμοτσακισμένο μοναχό, σφιχταγκαλιασμένο με τον αετό. Έθαψε τον μοναχό και με το φτεροκόκκαλο του αετού, έφτιαξε σουραύλι.....