Αν θυμάμαι καλά το Μεγάλο Σάββατο πήγα με το σκύλο μου και την αδερφή μου στην Πεντέλη. Είναι ένα Λαμπραντόρ 5 μηνών(τώρα). Κάναμε βόλτα στους γύρω δρόμους της σπηλιάς και σε κάποια φάση αποφασίσαμε να πάμε και μέσα. Μόλις έφτασα στο ύψος που αρχίζει η κατηφόρα ήταν αδύνατο να προχωρήσω μαζί με το σκύλο. Με τράβαγε πάρα πολύ και όταν έβαλα δύναμη για να τον αναγκάσω να μπει μέσα ξάπλωσε κάτω και πραγματικά τον έσερνα. Υπέθεσα ότι θα φοβάται το σκοτάδι στο εσωτερικό τμήμα της σπηλιάς(αν και αυτό δε στέκει μιας και λόγω του ότι διαθέτουν μια ανακλαστική στιβάδα στο πίσω μέρος του οφθαλμού τους έχουν τη δυνατότητα να συγκρατούν για περισσότερη από εμάς ώρα το φως και έτσι να βλέπουν καλύτερα από εμάς στο σκοτάδι). Έτσι τον πήρα αγκαλιά και προχωρήσαμε μαζί προς τα κάτω. Όταν έφτασα στο σημείο που ο αριστερός(όπως κατεβαίνεις) τοίχος της σπηλιάς δημιουργεί μια κοίλανση προς το μονοπάτι ο σκύλος άρχισε να κλαίει και με τις έντονες κινήσεις που πραγματοποιούσε στην αγκαλιά μου λίγο έλειψε να μου πέσει κάτω. Ήταν ολοφάνερο ότι κάτι φοβόταν. Η καρδιά του(τους κτύπους της οποίας αντιλαμβανόμουν καθώς το ένα χέρι μου βρισκόταν ακριβώς στο σημείο ψηλάφησης της κορυφής της) πήγαινε σαν τρελή. Αυτό με ώθησε να γυρίσω προς τα πίσω και να βγω έξω από τη σπηλιά. Το σκυλί ηρέμησε μόνο όταν φτάσαμε σε κάτι σακιά που βρίσκονται στην είσοδο της σπηλιάς. Για όσους δε γνωρίζουν τα Λαμπραντόρ φημίζονται για την αλάνθαστη μύτη τους και τη φιλική τους συμπεριφορά. Η αδερφή μου βρισκόταν πρώτη φορά στη σπηλιά και συνέχισε να κατηφορίζει τη σπηλιά. Όταν βγήκε έξω μου είπε ότι η σπηλιά της δημιουργούσε κακά συναισθήματα και φόβο. Σας παρέθεσα τα παραπάνω απλά για το "αρχείο" χωρίς να υποστηρίζω ότι κάτι ιδιαίτερο σημαίνουν. Μπορεί να σημαίνουν πολλά αλλά και τίποτα ταυτόχρονα. Συγγνώμη αν σας κούρασα.