Λοιπόν η Κυρά του Δάσους δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας του Τόλκιν, αλλά μια πραγματικότητα. Είναι όντως η αρχόντισσα των δασών, αλλά σε μορφή πνεύματος... Μου έχει συμβεί να νιώσω την παρουσία της, όταν πήγα να μείνω για ένα τριήμερο στο μαγευτικό χειμώνα-καλοκαίρι Πήλιο του νομού Μαγνησίας. Πιο συγκεκριμένα, με φιλοξενούσε ένας φίλος μου στο χωριό του, την Τσαγκαράδα. Κάπου στη μέση της δεύτερης νύχτας μου εκεί, έγινε το ασυνήθιστο. Δύο ή τρεις ώρες μετά τα μεσάνυχτα, εγώ και ο φίλος μου έχουμε κλείσει το φως και συζητάμε για τα παράξενα του Πηλίου. Κένταυροι κτλ. Μέσα στο παραδοσιακό διώροφο σπίτι είμαστε εμείς και η γιαγιά του στον κάτω όροφο. Ξαφνικά ακούγεται ένας παράξενος ήχος. Ένα τρανταχτό χτύπημα της πόρτας του δεύτερου ορόφου, όπου και βρισκόμαστε. Σαν να είναι ο αέρας που προσπαθεί να περάσει και να μείνει παντού. Όμως τώρα βρίσκει εμπόδιο. Περιμένουμε. Τίποτα. Σηκώνεται ο φίλος μου και ανοίγει σιγά σιγά την πόρτα του δωματίου. Δε βλέπουμε τίποτα και η αγωνία πετάγεται στα ύψη. Φοβάμαι και του λέω να μου δηγηθεί κάθε τι παράξενο που γνωρίζει για το Πήλιο... Μου λέει για την Κυρά του Δάσους. Όχι δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας του. Το έχω ακούσει και κάπου αλλού. Όταν ένας ξένος επισκέπτεται το σπίτι της Κυράς, αυτή στέλνει τα πνεύματά της να συλλάβουν τούτο τον ξένο και τον πηγαίνουν σ' αυτήν. Αν της αρέσει τον κρατάει, αλλιώς... Ανατρίχιασα. Είμαι ο ξένος και συνέβη αυτό. Και την ένιωσα... Την άλλη μέρα ρωτάμε τη γιαγιά του αν είχε πάει πουθενά τα μεσάνυχτα και μας είπε όχι. Δεν ήταν ανάγκη γιατί εγώ ήξερα πως μας είχε επισκεφτεί, αφού μόλις ξύπνησα είδα ένα χαρτί με το όνομά μου μαγκωμένο στη χαραμάδα της πόρτας. Ήταν γραφτό να μη με πάρει μαζί της ούτε να με κάνει τίποτα.