Η οικογένεια του Νίκου είχανε μια φάρμα με μοσχάρια, λίγο πιο έξω από τη Χαλκίδα. Στη φάρμα αυτή, κανένας φύλακας δεν δεχόταν να πιάσει δουλειά, και όσα σκυλιά είχανε αφήσει για να φυλάνε, το έσκαγαν μετά από ένα-δύο βράδια. Γύρω από τη φάρμα δε, ερημιά Θεού. Μια βραδιά, ο Νίκος (γύρω στα δέκα τότε) και ο παππούς του, αποφασίζουνε να διανυκτερεύσουν στη φάρμα. Φεύγει η υπόλοιπη οικογένεια, η νύχτα αρχίζει να πέφτει (ήτανε περασμένες δέκα όταν...) και ο Νίκος με τον παππού του καθόντουσαν στο καθιστικό, έτοιμοι να πάνε για ύπνο. Ξαφνικά, ακούγεται από την κουζίνα φοβερή φασαρία και θόρυβος, κατσαρόλες να πέφτουνε, πιάτα να σπάνε, φωνές άγριες και θυμωμένες, γενικά χαμός. Ο Νίκος και ο παππούς του έμειναν άναυδοι, γιατί ήταν μόνοι στο σπίτι και σηκώθηκαν σιγά σιγά να πάνε να ελέγξουν τι συνέβαινε. Ανοίγουν την πόρτα του χωλ που οδηγούσε στην κουζίνα, και ο θόρυβος ακουγόταν ακόμα δυνατότερος, ενώ οι φωνές ήταν σε ξένη γλώσσα. Πλησιάζουν στην κουζίνα, γυρίζουν το χερούλι και με το που πάνε να σπρώξουν την πόρτα... Ησυχίιιιιιιιααααααααα! Κανείς δεν υπήρχε, ο θόρυβος σταμάτησε, και η κουζίνα ήταν όπως την είχαν αφήσει... Κάποιο άλλο βράδυ που πάλι είχαν διανυκτερεύσει, ακούνε ξαφνικά στις τρεις τα μεσάνυχτα θόρυβο, ποδοβολητό μοσχαριών, τουφεκιές, φωνές, βρισιές και τέτοια. Σκέφτηκαν ότι ήρθαν τσιγγάνοι να κλέψουν μοσχάρια, κι επειδή ήταν μόνοι τους και δεν είχαν όπλο, δεν τόλμησαν να βγουν, ούτε καν το φως δεν άνοιξαν. Οι πυροβολισμοί και οι φωνές συνέχισαν για αρκετή ώρα. Το επόμενο πρωί, βγήκαν έξω περιμένοντας να αντικρίσουν τον χαμό από κάλυκες σφαιρών και τα μοσχάρια σε άθλια κατάσταση (εάν είχε μείνει κανένα). Ανοίγουν την πόρτα, βγαίνουν έξω και πάνε πίσω στα μοσχάρια, αλλά...Ησυχίιιιιαααααααα! Τίποτε δεν είχε γίνει. Αργότερα έμαθαν ότι στο λόφο που είναι λίγο πιο πάνω από τη φάρμα, είχε γίνει ομαδική εκτέλεση από τους γερμανούς.