Καλησπέρα σας.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την πιο ανεξήγητη εμπειρία που είχα ποτέ στην ζωή μου.

Συνέβη, στο χωριό μου, την Ναύπακτο (ξέρω δεν είναι χωριό, αλλά εγώ έτσι το λέω). Όπως έχω αναφέρει και σε άλλο μου post, το μέρος εκείνο για εμένα πάντα ήταν "στοιχειωμένο". Και εξηγούμαι: από μικρός, τα καλοκαίρια που περνούσα εκεί άκουγα την μητέρα μου να αφηγείται περίεργα περιστατικά. Φωτεινές φιγούρες που έπιανε η άκρη του ματιού της στην αυλή μας, μέρα μεσημέρι. Βήματα στην ξύλινη σκάλα που ενώνει τους 2 ορόφους του σπιτιού. Μια φορά μάλιστα ετοιμαζόμασταν να επιστρέψουμε Θεσσαλονίκη και όλοι περίμεναν εμένα να ξυπνήσω. Η μάνα μου φώναξε "άντε κατέβα, πρέπει να φύγουμε" και βγήκε από το σπίτι. Σχεδόν άμεσα άκουσε και αυτή και ο πατέρας μου τα βήματά μου στην ξύλινη σκάλα και σκέφτηκαν "άντε ωραία, ξύπνησε" και μπήκαν στο αμάξθ και με περίμεναν. Μόνο που εγώ δεν είχα ξυπνήσει και κοιμόμουν ακόμα και σίγουρα δεν έκοβα βόλτες στην σκαλα... Επίσης ένα άλλο ανεξήγητο που είχα δει ο εγώ ο ίδιος έλαβε χώρα στην Ναύπακτο. Η θεία μου είχε πάρει δώρο στην αδερφή μου ένα σετ πλαστικών κοσμημάτων και η αδερφή μου καταχάρηκε και τα φόρεσε όλα. (μιλάω για ηλικία 6-7 χρονών). Θυμάμαι πεντακάθαρα που πήγαμε για καφέ στο κάστρο και θυμάμαι πεντακάθαρα ένα κοριτσάκι που ζήλεψε την αδερφή μου και μπροστά στα μάτια μου, ενώ μαλώνανε, της έβγαλε το ένα πλαστικό σκουλαρίκι από το αυτί και το πέταξε στον γκρεμό. Επίσης μπροστά στα μάτια μου το σκουλαρίκι βρισκόταν πάνω στο τραπεζάκι δίπλα στην είσοδο της πόρτας του σπιτιού όταν μπήκαμε. Η αδερφή μου "ευχαρίστησε" το φάντασμα και σταμάτησε να κλαίει. Εμείς ακόμα το αναφέρουμε και δεν μας πιστεύουν. Σημειωτέον διαβάσαμε εκτενώς τα περιεχόμενα του κουτιού και ΤΟΝΙΖΕ πως δεν εμπεριέχονταν ανταλλακτικά-εξτρά τεμάχια.

Όμως όλα αυτά τα θεωρούσα "μικροπράγματα". Αν εξαιρέσουμε το περιστατικό με το σκουλαρίκι, σε όλα τα υπόλοιπα δεν είχα γίνει μάρτυρας. Τα χρόνια πέρασαν και δεν υπήρχαν ποτέ ξανά περίεργα περιστατικά στο χωριό μου. Μέχρι πριν 3 καλοκαίρια (ηλικίας 20 ήμουν). Ήμουν στο σπίτι στο χωριό μου και έβλεπα τηλεόραση. Ήρθε στο σαλόνι η μητέρα μου με την αδερφή μου και μου είπαν πως θα πάνε βόλτα να περπατήσουν και με ρώτησαν αν ήθελα να πάω. Τους είπα "όχι" και έφυγαν. Θα προσπαθήσω να ανακαλέσω όλες τις λεπτομέρειες και τα συναισθήματά μου, αλλά και να γίνω περιγραφικός όσο περισσότερο γίνεται.

Δεν πέρασαν δύο λεπτά και αποφάσισα πως τελικά μια βόλτα δεν ήταν κακή ιδέα. Βγήκα από το σπίτι για να τις βρω. Ξαναλέω, δεν είχαν περάσει ούτε 2 λεπτά όταν εγώ βγήκα από το σπίτι. Σημειώστε πως η ώρα ήταν γύρω στις 10 το βράδυ.

Είναι δύσκολο να σας περιγράψω τον δρόμο αλλά θα προσπαθήσω. Βγαίνοντας από την καγκελόπορτα του σπιτιού μου βγαίνεις σε έναν δρόμο ο οποίος εκτείνεται στο αρισστερό και στο δεξί σου χέρι. Ευθεία μπροστά σου ανοίγεται ένα μικρό στενάκι, στο οποίο έχεις ορατότητα πάνω από 250 μέτρα στην ευθεία. Όλοι αυτοί οι δρόμοι που περιέγραψα, περιβάλλονται από φράχτες (περιφραγμένα περιβόλια. Τον δρόμο που περνάει μπροστά από το σπίτι μου μάλιστα τον "καλύπτει" ολόκληρο το περιβόλι μας από την μεριά που είναι το σπίτι μας. Κοιτάζοντας στο στενάκι δεν είδα την μάνα και την αδερφή μου και αποκλείεται να είχαν πάει τόσο μακριά τόσο γρήγορα.
Όσον αφορά τον δρόμο, στο δεξί μου χέρι σινέχιζε για 50 μέτρα και μετά τελείωνε. Στο τέλος του σχηματιζόταν ένα "Τ" καθώς ο δρόμος "έσπαγε" στα 2, έναν δεξιά και έναν αριστερά (κάθετοι στον αρχικό). όμως οι 2 αυτοί δρόμοι ήταν το 1/3 του μεγέθους αυτού που περνάει από το σπίτι μου. Εκτός αυτού, ΚΑΙ οι 2 αυτοί δρόμοι οδηγούν σε χωράφια ενώ καθόλο το μήκος τους περιφραγμένα περιβόλια υπάρχουν δεξιά και αριστερά. Εν ολίγης δεν υπάρχει λόγος να πάει κανείς προς τα εκεί, εκτός και αν μένει προς τα εκεί.
Προς τα αριστερά ο δρόμος συνέχιζε ανηφορίζοντας και με μία ελαφρά κλήση προς τα αριστερά για να καταλήξει σε έναν άλλον δρόμο ο οποίος είναι παρακείμενος σε έναν ξεροπόταμο. Όσες φορές έχουν πάει για βόλτα εκεί πηγαίνουν και περπατάνε παράλληλα με τον ξεροπόταμπο. Ανηφορίζοντας προς τα εκεί, όπως είπα ο δρόμος στρίβει λίγο προς τα αριστερά. Η λάμπα που υπάρχει ακριβώς δίπλα στην είσοδο του σπιτιού μου δεν φτάνει να φωτίσει 100% το κορύφωμα της στροφής (στα δεξιά όπως ανηφορίζει ο δρόμος). Υπο το φως του φεγγαριού, οι παρακείμενες πορτοκαλιές του περιβολιού έριχναν την σκιά τους και έτσι ολόκληρη η "κορυφή" της στροφής ήταν στο ημίφως. Απέναντι από την "κορυφή" της στροφής (αναφέρομαι στην αριστερή πλευρά του δρόμου, όπως ανηφορίζει) και λίγο πιο πάνω από το σημείο που βρίσκεται η λάμπα που προανέφερα, παρκάρει καθημερινά ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Απλά το αράζει εκεί κάθε απόγευμα και το παίρνει κάθε πρωί. Ο δρόμος είναι φαρδύς και δεν ενοχλεί.

Συγνώμη για τις υπερβολικές λεπτομέριες αλλά προσπαθώ να αποδώσω το περιβάλλον όσο καλύτερα μπορώ. Βλέποντας στο στενάκι ότι δεν ήταν λοιπόν, γύρισα και κοίταξα στα δεξιά μου και σκέφτηκα πως "αποκλείεται να πήγαν προς τα χωράφια", είναι και πολύ ερημικά. "Σίγουρα πήγαν στον δρόμο δίπλα στο ποτάμι" σκέφτηκα και ξεκίνησα να ανηφορίζω. Και τότε συνέβη...

Βάση των όσων σας περιέγραψα, μπορείτε να φανταστείτε τι είχα μπροστά μου. Έναν ανηφορικό δρόμο που έστριβε λίγο στα αριστερά. Ακριβώς από πάνω μου στα αριστερά μου μια λάμπα. Λίγο πιο πάνω και αριστερά, αμέσως πριν την στροφή, ένα παρκαρισμένο λεωφορείο του ΚΤΕΛ και. Λίγο πιο πάνω και στα δεξιά η "κορυφή" της στροφής, υπό σκιά λόγω του φεγγαριού που υπήρχε στον ουρανό και των δέντρων του παρακείμενου περιβολιού. Σε αυτές τις σκιές είδα την μάνα μου και την αδερφή μου. ΚΑΤΕΒΑΙΝΑΝ τον δρόμο και ήταν πιασμένες από το χέρι. "Γυρνάνε κιόλας?" Σκέφτηκα εγώ. Τότε πίσω μου, στην άλλη άκρη του δρόμου, τέρμα κάτω στο "Τ" πέρασε ένα αμάξι από την αριστερή στην δεξιά άκρη του "Τ". Αντανακλαστικά γύρισα να το δω (δεν περνάνε και πολλά από εκεί..) και όταν γύρισα μπροστά μου δεν υπήρχε κανείς. ΔΕΝ πέρασε από το μυαλό μου τίποτα περίεργο. Ήμουν ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟΣ πως είχαν πάει πίσω από το ΚΤΕΛ στα αριστερά μου για να με τρομάξουν. Χαμογέλασα και περπάτησα στις άκρες των δαχτύλων μου παράλληλα με το ΚΤΕΛ και πετάχτηκα απότομα μπροστά από την "μούρη" του λεωφορείου κάνοντας "ΜΠΟΥ". Τότε ήταν που το αίμα μου πάγωσε. Δεν υπήρχε κανείς. Τα γράφω αυτά και μου σηκώνεται η τρίχα... Δεν μου είχε περάσει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ από το μυαλό οποιοδήποτε άλλο πιθανό ενδεχόμενο από το να είχαν κρυφτεί πίσω από το ΚΤΕΛ. Δεν είχαν που να πάνε, δεξιά και αριστερά περιφραγμένα περιβόλια. Ο δρόμος πίσω τους είχε πολλή ανηφόρα ακόμα για να πρόλαβαν να γυρίσουν πίσω... Και από εμένα δεν είχαν περάσει σίγουρα...

ΔΕΝ ΤΟ ΧΩΡΟΥΣΕ Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ! Θυμάμαι πως έκανα 2 φορες τον γύρο του λεωφορείου γιατί δεν μπορούσα να το πιστέψω...Δεν είχαν κάπου αλλού να πάνε. Θυμάμαι πως γύρισα και ξανακοίταξα στο στενάκι... Δεν είδα κανέναν. Θυμάμαι πως μπήκα μέσα στο σπίτι και ρώτησα αν είχαν επιστρέψει και όταν μου είπαν όχι ξαναβγήκα έξω. Ξανακοίταξα στο στενάκι, τίποτα. Στα δεξιά μου, προς το "Τ" τίποτα. Ξαναανηφόρισα και ενώ προχωρούσα έβλεπα πάλι τις σκιές στην "κορυφή" της στροφής. Κατάλαβα ότι δεν είχα δει την μητέρα μου και την αδερφή μου. Ειχα δεί ΞΕΚΑΘΑΡΑ 2 μορφές να περπατάνε χέρι χέρι, η μια στο ύψος της μάνας μου και η άλλη στης αδερφής μου (ή τουλάχιστον έτσι τις συνέλαβα εγώ). Δεν είχα δεί χαρακτηριστικά, δεν είχα δει χρώματα... Είχα δει απλώς 2 φιγούρες...

Ανηφόρισα τέρμα πάνω και βγήκα στον δρόμο που είναι παράλληλος με το ποτάμι. Κοίταξα στα δεξιά μου και σε απόσταση 100 μέτρων είδα την μητέρα μου και την αδερφή μου να έρχονται... Τις περίμενα και όλη αυτήν την ώρα προσπαθούσα να βρω μια λογική εξήγηση.. Δεν βρήκα καμία και όταν ήρθαν τις ρώτησα "Τώρα γυρνάτε?" και αυτές μου είπαν "Ναι" και σαν τραγική ειρωνία συνέχισε η αδερφή μου "εσύ γιατί είσαι κάτασπρος. φάντασμα είδες?"

Ούτε καν απάντησα... Ακόμα δεν το χωράει ο νους μου αυτό που μου συνέβη. Δεν πίστευα ότι θα δω ποτέ με τα ίδια μου τα μάτια κάτι τέτοιο...