Ας πω ένα περιστατικό τηλεπάθειας με τον γάτο μου ονόματι Γατούλης:
Έλειπα Αθήνα πολλές μέρες. Ο Γατούλης Θεσσαλονίκη με τη μητέρα μου.
Μας χωρίζουν γύρω στα 500 χιλιόμετρα απόσταση. Την τελευταία μέρα παίρνω το πούλμαν της επιστροφής για Θεσσαλονίκη δίχως να το γνωρίζει η μητέρα μου ότι θα επέστρεφα νωρίτερα. Την τηλεφωνώ μέσα από το πούλμαν για να την ενημερώσω ότι επιστρέφω. Και εκείνη έκπληκτη μου λέει: "Μπα σε καλό σου! Σήμερα ο Γατούλης έσκασε να νιαουρίζει! Τώρα κατάλαβα... Επειδή διαισθάνθηκε ότι έρχεσαι μπεμπούλα! Κι εγώ έλεγα τί συμβαίνει αραγε και νιαουριζει..."

Τον ξέρει η μανούλα μου, συνήθως καταλαβαίνει κι εκείνη τί της ζητάει όταν της νιαουρίζει. Εκείνη τη φορά όμως έσπαγε το κεφάλι της δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο των νιαουρισμάτων.

Τηλεπαθητική επικοινωνία!!

Δεν το ήξερα ότι συνδεόμασταν τόσο τηλεπαθητικά με τον Γατούλη.

Ίσως τελικά η συνομιλίες μας με τα ζώα πάντα σε τηλεπαθητικό επίπεδο να γίνονται τελικά, απλά όταν εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να διατυπώσουμε και να εκφράσουμε μια σκέψη μας, έχουμε μάθει να αρθρώνουμε λέξεις μέσα από την ανθρώπινη ομιλία.
Ίσως μια μέρα λένε κάποιοι, να μην χρειάζεται να μιλάμε. Ίσως όλες οι επικοινωνίες με τους συνανθρώπους μας να γίνονται σε τηλεπαθητικό επίπεδο. Ποιός ξέρει...
Πάντως καλή εξάσκηση για εμάς να προσπαθήσουμε να μιλήσουμε με τα ζωάκια. Σιγά σιγά ίσως καταλήξουμε να μας καταλαβαίνουν αμέσως, δίχως να πούμε λέξη!