Οι ιστορίες για δαχτυλίδια που χάνονται και ξαναβρίσκονται, κάτω απο ασυνήθιστες περιστάσεις, είναι απο τις πιο συχνές στα χρονικά των συμπτώσεων. Η πιο αρχαία και πιο διάσημη περίπτωση είναι αυτή του τυράννου, της Σαμου, Πολυκράτη. Βλέποντας το θρόνο του να κινδυνεύει, ρώτησε το μαντείο τι έπρεπε να κάνει. Εκείνο όρισε πως για να σώσει το θρόνο του, έπρεπε να στερηθεί ότι αγαπούσε περισσότερο. Μετά απο σκέψη , ο Πολυκράτης ξανοίχτηκε μια μέρα στο πέλαγος και έριξε στο βυθό το δαχτυλίδι-σφραγίδα που φορούσε. Ήταν ένα ανεκτίμητο δαχτιλίδι, έργο ενός μεγάλου καλλιτέχνη της αρχαιότητας. Γύρισε στο παλάτι του λυπημένος όταν, δεν πέρασε πολύ καιρός, εμφανίστηκε ένας ψαράς μ' ένα μεγάλο ψάρι για να του το προσφέρει. Ανοίγοντας την κοιλιά του ψαριού, ο Πολυκράτης βρήκε μέσα το πολύτιμο δαχτιλίδι του! Εννοείται πως μετά το περιστατικό επαληθεύτηκε η προφητεία του Μαντείου: o Πολυκράτης, έχασε εκείνο που αγαπούσε πραγματικά περισσότερο, δηλαδή το θρόνο του.
Μια ανάλογη περίπτωση συνέβη στα 1980 όταν ο Τζόζεφ Κρος, αποτο Νιούπορτ των Η.Π.Α, έχασε το δαχτιλίδι του σ' ένα χείμαρρο στη διάρκεια μιας θύελλας. Το Φλεβάρη του 1982 ένας εστιάτορας στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια βρήκε το δαχτιλίδι μέσα σ' ένα ψάρι. Και στις 18 Ιουλίου 1982 στην εφημερίδα Sunday Mirror δημοσίευτηκε η συγκινιτική ιστορία του συνταξιούχου Άλμπερτ Θόρτον, ο οποίος βρήκε το δαχτιλίδι που είχε χάσει η γυναίκα του πριν απο 15 χρόνια, βοτανίζοντας ένα παρτέρι λουλουδιών στον κήπο του. Την ημέρα εκείνη γιόρταζαν την αργυρή επέτειο του γάμου τους!
Άραγε όλα αυτά είναι τόσο τυχαία ή απλά κάποιες συμπτώσεις που ξεκίνησαν απο ένα μύθο;