Καλημέρα σε όλους! Μπήκα καταλάθος στη συζήτησή σας και ήθελα απλά να αναρτήσω κι εγώ την εμπειρία μου σχετικά με την οδο της μαύρης πέτρας. Σε εκείνη την περιοχή ετυχε να μείνω κι εγω το 2008 οταν σπούδαζα. το σπίτι μου βρισκόταν στο πλακώστρωτο για να παει καποιος στην σταση επρεπε να περασει τρια στενα. Ητανε βραδυ Τεταρτης και θα εβγαινα με την παρεα μου για ποτο, ειχα ετοιμαστει και απλως εκλεισα την πορτα πισω μου για να κατευθυνθω στην σταση του λεωφορειου για την οποια επρεπε να κανεις εναν ελιγμο μεσα στα στενα για να φτασεις στον προορισμο σου. ειχα μαθει τον δρομο, οποτε δεν ειχα κανενα προβλημα αποπροσανατολισμου. να σημειωσω οτι η ωρα ηταν 00.05 οταν ξεκινησα απο το σπιτι μου. βγηκα απο την εισοδο κ προσπαθησα να κανω τον ελιγμο εκεινον με την διαφορα οτι με εβγαλε σε αδιεξοδο. εκανα την προσπαθεια να γυρισω πισω στο σπιτι κ να ξαναπροσπαθησω παλι απο την αρχη. Ηταν ματαιο ομως. ο δρομος φιανονταν να εχει αλλαξει και να οδηγει αντιθετα απο οτι ηρθα. ηταν αυτο ακριβως με εβγαλε σε αλλο περασμα. το παραξενο ηταν οτι γυρνουσα μεσα στα στενα και δεν υπηρχε πουθενα μια εξοδος ή κατι που να σε οδηγει σε κεντρικο δρομο. η ατμοσφαιρα ηταν βαρια θυμαμαι. απο τον τρομο μου κοιταξα την ωρα στο ρολοι μου η οποια παραδοξως ελεγε 01.25. ηταν σαν να γυρνουσα μιαμιση ωρα ετσι. ωσπου καποια στιγμη στριβωντας σε ενα απο τα στενα ο δρομος με οδηγησε στην σταση. χωρις να καταλαβω τι συνεβει και νομιζοντας οτι ειχα χασει το τελευταιο λεωφορειο ξανακοιταξα το ρολοι μου. ηταν απιστευτο αυτο που εβλεπα..η ωρα ηταν 00.15. γυρνουσα μεσα στα στενα μονο 10 λεπτα. νομιζα οτι με γελουσαν τα ματια μου κι εκει νομιζα πως τρελαθηκα μεχρι που χτυπησε το κινητο μου με 4 μηνυματα απανωτα απο τους φιλους μου που με εψαχναν. τους εκανα κληση, μολις το σηκωσαν η πρωτη ερωτηση ηταν ''γιατι το εχεις κλειστο? σε ψαχνουμε παντου!''. με τα πολλα βρεθηκαμε και τους ειπα τι ακριβως συνεβη και μου ειπαν γι'αυτην την οδο. την επομενη μερα ετυχε να περασω απο εναν δρομο μερα μεσημερι καθως γυριζα απο τη σχολη μου και προσπερασα χωρις να δωσω σημασια εναν ζητιανο ο οποιος σιγοψελισε ''μου ετυχε κι εμενα''.. παγωσα και φυσικα..σε 12 μερες μετακομισα. δεν ειναι της φαντασιας σου απλως τυχαινει. ουτε φανταστηκα ποτε οτι μπορει να εγκλωβιστω σε ενα τετοιο μαγνητικο πεδιο. δεν χαθηκα γιατι τα σπιτια που εβλεπα ηταν γειτονων απλως κανενα απο αυτα δεν ειχε φως μεσα. τα στενακια ειχανε το κανονικο φως. αυτο που αισθανθηκα ηταν μια βαρια ατμοσφαιρα και λιγο ανατριχιλα. δεν φοβηθηκα πολυ οταν εψαχνα την εξοδο αλλα οταν συνηδητοποιησα τι εγινε. Κι αυτο με το ρολοι μου ηταν απιστευτο. Αυτα ειχα να πω και σας ευχαριστω για τον πολυτιμο χρονο σας.