Το καλοκαίρι του 1994, είχα πάει με μια φίλη μου στην Αμοργό. Κάποιο πρωί γύρω στις 7.30 πήγαμε στη Χώρα για να πάρουμε κάποια λεφτά απ' το ταχυδρομείο. Μιας και ήταν πολύ νωρίς είπαμε να μη γυρίσουμε με το λεωφορείο, αλλά να ζητήσουμε οδηγίες και να πάρουμε το μονοπάτι που χρησιμοποιούν οι βοσκοί για την Αιγιάλη. Τελοσπάντων, βρέθηκε κάποιος να μας δείξει την αρχή του μονοπατιού, το οποίο ήταν σημαδεμένο με κόκκινες βούλες πάνω σε βράχους, και όχι κάποιο μονοπάτι -δρομάκι. Για να φτάσουμε στην αρχή, έπρεπε ν' ανέβουμε ένα βραχώδη λόφο. Την ώρα που το κάναμε βλέπαμε τα σύννεφα να κινούνται πολύ γρήγορα προς τα κάτω και θυμάμαι που το σχολιάσαμε, μας έδωσε την εντύπωση ότι έπρεπε να εγκαταλείψουμε το σχέδιό μας. Το μονοπάτι ανεβαίνει τις κορυφογραμμές και στο μεγαλύτερο μέρος του έχεις εικόνα του δρόμου από κάτω. Για να μην πολυλογώ, κάποιο βράχο προσπεράσαμε, κάποιο σημάδι δεν είδαμε, στο τέλος χαθήκαμε. Και χαθήκαμε μέσα σε μια κοιλάδα, γύρω-γύρω βουνά και δρόμος πουθενά. Υπολογίσαμε στο περίπου την κατεύθυνση που θα 'πρεπε να πάρουμε και συνεχίσαμε προς τα κει. Το μέρος είναι άγονο, δεν έχει δέντρα κτλ, θάμνους μόνο και πέτρες. Κάποια στιγμή όπως περπατούσαμε βλέπω κάτω μια πέτρα με διάμετρο γύρω στα 70cm και με ζωγραφισμένο (όπως νομίζαμε αρχικά) το πρόσωπο του Χριστού. Φωνάζω τη φίλη μου και είχαμε πάθει πλάκα, γιατί ήταν μια εικόνα με απίστευτη λεπτομέρεια, όχι κάτι που "έμοιαζε" με εικόνα του Χριστού. Παρατηρώντας τη ανακαλύψαμε ότι δεν ήταν ζωγραφισμένη, αλλά ήταν τα "νερά" της πέτρας κ σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να την πάρουμε μαζί μας, πρώτον γιατί ήταν κάτι το απίστευτο κ δεύτερον θέλαμε να το πούμε αυτό το πράγμα κ ήμασταν σίγουρες ότι κανείς δεν θα το πίστευε. Σκάβοντας καταλάβαμε ότι η πέτρα ήταν κομμάτι ενός τεράστιου βράχου χωμένου στη γη και καμμία ελπίδα δεν είχαμε... Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και να ξαναγυρίσουμε την επόμενη μέρα. Συνεχίσαμε να προχωράμε για κανένα τέταρτο περίπου. Κάποια στιγμή ενώ κάτω υπήρχε πλέον περισσότερο χώμα και θάμνοι, σταδιακά δεξιά και αριστερά άρχιζε να εμφανίζεται ένα "τοιχάκι". Λέω σταδιακά, γιατί στην αρχή ήταν πχ. 3 πέτρες, μετά 10, μετά παραπάνω και στο τέλος έφτανε περίπου στο 1,5 μέτρο ύψος. Το τοίχος σε οδηγούσε μέσα σ' ένα χωριό. Για την ακρίβεια το αριστερό μέρος του τοίχους έκανε ένα ημικύκλιο και μέσα βρισκόταν το χωριό, ενώ το δεξί προχωρούσε ευθεία και σε έβγαζε από αυτό. Σκεφτήκαμε να πάμε να ρωτήσουμε για τον δρόμο. Το πρώτο σπίτι που είδαμε είχε την πόρτα ανοιχτή και μπήκαμε μέσα. Το εσωτερικό του σπιτιού.... Λοιπόν, υπήρχαν τα πάντα μέσα. Μπήκαμε στο πρώτο δωμάτιο που ήταν η κουζίνα. Τραπέζι με πιάτα πάνω, μια σόμπα, τηγάνια, κάποια κρεμασμένα ρούχα. Τα πάντα όμως με άπειρη σκόνη. Γενικά η εντύπωση που μας έδωσε ήταν ότι όποιοι μέναν εκεί μέσα απλά σηκωθήκαν και φύγαν βιαστικά, πριν πολλά-πολλά χρόνια... Η αλήθεια είναι ότι φοβηθήκαμε λίγο, αλλά νομίζω ότι πιο πολύ φοβόμασταν μήπως δεν βρούμε τελικά τον δρόμο και μας πάρει η νύχτα στα βουνά. Μπήκαμε λοιπόν κ στο 2ο σπίτι..... ακριβώς τα ίδια. Με το που το είδαμε αυτό, δεν είπαμε κουβέντα και κάναμε μεταβολή κατευθείαν. Βγαίνοντας, παρατηρήσαμε κάτι που δεν είχαμε δει πριν. Στην πόρτα του σπιτιού με κόκκινη μπογιά ήταν ζωγραφισμένος ένας σταυρός, ένα κρεμασμένο ανθρωπάκι (το ίδιο που κάνουμε όταν παίζουμε κρεμάλα) κ απο κάτω ονόματα κ ημερομηνίες. Θυμάμαι ένα Δαφνούλα (επειδή την αδερφή μου την λένε Δάφνη) κ οι ημερομηνίες ήταν γύρω στο 1800. Το ίδιο τελικά (με άλλα ονόματα) υπήρχε και στην πόρτα του 2ου σπιτιού. Φύγαμε τρέχοντας από το χωριό και λίγα μέτρα παρακάτω, είδαμε μπροστά μας ένα αγόρι γύρω στα 18 πάνω σ' ένα μουλάρι. Του φωνάξαμε να σταματήσει (για να βρούμε επιτέλους το δρόμο), αυτό γύρισε, μας κοίταξε κ άρχισε να φεύγει γρήγορα. Μετά από λίγο τον χάσαμε κ αυτόν. Τελοσπάντων, τον δρόμο τον βρήκαμε κάποιες ώρες αργότερα κ αφού είχαμε περάσει τα πάνδεινα. Τις επόμενες μέρες ρωτήσαμε τους πάντες για την ύπαρξη του χωριού. Κανένας δεν ήξερε τίποτα. Η μόνη εξήγηση που μας δώσαν ήταν ότι ίσως ήταν κάποια "φάρσα" των βοσκών, που εννοείται ότι δεν μας κάλυψε. Θα μπορούσαν να ήταν φάρσα τα γραμμένα στις πόρτες, αλλά το χωριό; Κανένας δεν γνωρίζει κάποιο χωριό -έστω κ έρημο- εκεί γύρω. Αλλοι είπαν ότι πάθαμε ηλίαση. Πολύ πιθανόν να πάθαμε ηλίαση αργότερα κ αφού περιπλανιόμασταν για τόσες ώρες, αλλά νομίζω ότι ήμουν μια χαρά την ώρα που βρήκαμε το τείχος, αλλά ακόμα κ αν δεν ήμουν (που ήμουν), είμασταν 2 και βλέπαμε τα ίδια πράγματα την ίδια στιγμή, θέλω να πω, δεν έλεγα εγώ κάτι για να επηρεάσω την φίλη μου ή το αντίθετο. Θα ήθελα τη γνώμη σας πάνω σ' αυτό. Η αν κάποιος γνωρίζει κάτι γι' αυτό το "χωριό"...