(Σημ. ARAGORN : Τα παρακάτω που δημοσιεύει ο χρήστης είναι παρμένα από το βιβλίο του Ιωάννη Γιαννόπουλου : Η Μυστική Αθήνα, εκδόσεις Έσοπτρον) <<...άρχισα σιγά σιγά να πιστεύω πως εκείνη η ανακούφιση που νοιώθαμε κατεβαίνοντας ήταν επίπλαστη ή τουλάχιστον δεν ήταν αυθεντικά δική μας. Η έντονη εντύπωση κάποιας παρουσίας όταν κατεβαίναμε στο πηγάδι, που νομίσαμε ότι αόρατα μάτια μας παρακολουθούσαν και μετά η αλλαγή στο τούνελ της ψυχολογικής ανακούφισης ήταν κάπως γρήγορη. ...ακόμα και εκείνο το συννεφάκι της αμμωνίας από που ήρθε? ήταν αληθινό? Εδώ βέβαια μας τα χάλαγε ο φίλος μας ο Πέτρος ο οποίος δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι έβηχε και ότι μύρισε, ακόμη και ότι τον έκαψε στο λαιμό του η αμμωνία. ή κάτι τέλος πάντων που είχε τα ίδια συμπτώματα με αυτήν. Και γιατί σταμάτησε το συννεφάκι λίγο πάνω απ τα κεφάλια μας? αφού όλη η επάνω ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη από αυτό, δεν θα έπρεπε να γεμίσει και το πηγάδι που ήμασταν εμείς? Πως δηλαδή το άνοιγμα (του τούνελ) στο βάθος του πηγαδιού δεν το είχαμε δει από την αρχή? το φάρδος του πηγαδιού δεν ήταν τόσο μεγάλο δα. ...και η εντύπωση της κυματιστής εικόνας όσων μπορούσαμε να δούμε γύρω μας? Έτσι έφτασα να σκέφτομαι πως όλα όσα είχαμε δει και αισθανθεί, μέχρι την ώρα που είμαστε στο τούνελ απομακρυνόμενοι, δεν ήταν σωστά ή ακόμη αν θέλετε δεν υπήρχαν καν. Ήταν σαν εκείνη η παρουσία να μας "οδήγησε" δημιουργώντας επίπλαστα γεγονότα, προς μια ορισμένη διεύθυνση, αυτή που είχαμε πάρει τώρα. ...και πια είμαι εντελώς πεπεισμένος ότι ίσως η προσπάθεια αυτή η δική μου, αλλά και όλων των άλλων που ερευνούν, να ήταν προ πολλού επιτυχημένη και να μην είναι τόσο βραδεία αν δεν βρίσκονταν κάποιοι άλλοι, άγνωστο ποιοι, που εμποδίζουν την προσπάθεια αυτή με κάθε τρόπο.>>