Ένα φθινόπωρο λοιπόν, γύριζα με την σύντροφο μου και τις δυο μου κόρες από τον Μαραθώνα. Σουρούπωνε και ψιλόβρεχε. Περίπου εκατό μέτρα μετά την διασταύρωση του άγιου Πέτρου, παρατήρησα στα δεξιά μου και πίσω από τα πεύκα ένα φως. Ήταν ακίνητο, δεν εξέπεμπε δέσμη Φώτος, δεν φώτιζε τίποτα και δεν δημιουργούσε σκιές. Από την οπτική γωνία μου έμοιαζε με το φως ενός άστρου, αλλά φαινομενικής διαμέτρου γύρω στους πενήντα πόντους. Το περίεργο ήταν ότι αν και ήμουν σε κίνηση, δεν παρεμβάλλονταν τα πεύκα μπροστά του αλλά το έβλεπα διαρκώς. Το ακόμα πιο περίεργο ήταν πως αντί να αντιδράσω, μια σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό μου καλύπτοντας όλες τις άλλες, λέγοντας "είναι τα φώτα από άλλο αυτοκίνητο". Η επόμενη στροφή όμως ήταν αριστερή, άρα δεν υπήρχε δρόμος στη δεξιά πλευρά. Με το που έστριψα, σαν να ξύπνησα ξαφνικά και άρχισα να αναρωτιέμαι για το τι είδα. Το είπα στην σύντροφο μου και συμφώνησε πως είδε κι αυτή κάτι, αλλά δεν πρόλαβε να μου πει γιατί από την αντίθετη κατεύθυνση στα εκατό μέτρα περίπου, παρουσιάστηκε ένα αυτοκίνητο να στρίβει και να γλιστράει βγαίνοντας από τη λωρίδα του. Τότε συνέβη το απίθανο... άρχισα να βλέπω σε αργή κίνηση, σαν το slow του βίντεο. (το ίδιο συνέβη και στη σύντροφο μου, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το γνώριζα). Αν και είχα τα παιδιά μου στο αυτοκίνητο, δεν πανικοβλήθηκα γιατί έβλεπα το άλλο αυτοκίνητο να κινείται τόσο αργά που μπορούσα να υπολογίσω άνετα την τροχιά του, και να το αποφύγω μπαίνοντας στη δική του λωρίδα. Όντως, άρχισα σε αργή κίνηση να στρίβω λίγο λίγο το τιμόνι, όταν φτάνοντας στα 15 μέτρα το αυτοκίνητο έκανε απότομα στο πλάι, σαν να το έσπρωξε κάποιος, και βγήκε στο χώμα δίπλα στο δρόμο συνεχίζοντας την τρελή του πορεία. Εκείνη τη στιγμή επανήλθε η χρονική μου αντίληψη στο φυσιολογικό, και ένα τεράστιο ΦΥΓΕ γεννήθηκε μέσα μου. Ένας αλλόκοτος αδικαιολόγητος φόβος. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο έντονα την επιθυμία να το βάλω στα ποδιά! Ωστόσο ήθελα να δω τι έγινε το άλλο αυτοκίνητο γιατί ήταν από την πλευρά του γκρεμού. Έτσι όπως ήμουν σταματημένος, και χωρίς να κάνω όπισθεν καθόλου, γύρισα το κεφάλι μου να το δω (έχω φορτηγάκι όποτε δεν υπήρχαν πίσω παράθυρα) - το αυτοκίνητο αν και έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα, βρισκόταν ελάχιστα μέτρα πίσω μου, ενώ θα έπρεπε από την φορά του να είχε απομακρυνθεί πολύ. Εγώ είδα ένα άσπρο αυτοκίνητο με τους επιβάτες μέσα, ενώ η σύντροφος είδε ένα μπλε αυτοκίνητο και δυο από τους επιβάτες έξω. Αυτά όμως τα συζητήσαμε μετά, γιατί μόλις έστριψα στην στροφή από όπου ήρθε το άλλο αυτοκίνητο, παρουσιάστηκε από το πουθενά ένα καινούργιο αμάξι με τα μεγάλα φώτα ανάμενα και κόλλησε από πίσω μου. Λέω από το πουθενά, γιατί είχε νυχτώσει και δεν είδα Φώτα να με πλησιάζουν πριν στρίψω. Φυσικό ήταν να ξεχάσω ο,τι είχε συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή και να ασχοληθώ με το αυτοκίνητο που μου είχε κολλήσει και δεν με προσπερνούσε, όσο αργά κι αν πήγαινα, κι ας είχα βγάλει δεξί φλας για να του υποδείξω ότι μπορεί να περάσει. Περιττό να αναφέρω τα μπινελίκια που του έριχνα. Με ακολούθησε κολλημένος πίσω μου μέχρι που φάνηκαν τα πρώτα φώτα της πόλης και τότε σταμάτησε στη μέση του δρόμου, και απομακρύνθηκα. Στο σπίτι αρχίσαμε να συζητάμε τι είχε συμβεί με τη σύντροφο μου, όπου μου είπε ότι είχε δει ένα φως και αυτή στο σημείο που το είδα κι εγώ, αλλά μεγαλύτερης διαμέτρου, πιο ξεθωριασμένο, και μπροστά του πέρασε ένα ζώο και διαγράφηκε η σιλουέτα του. Παρ’ όλες τις περιγραφές της δεν κατάφερα να καταλάβω τι ζώο ήταν - τα χαρακτηριστικά του ήταν περίεργα για την Ελληνική πανίδα. Το θέμα ξεχάστηκε, μέχρι την επόμενη άνοιξη, όταν ξαναπέρασα ένα μεσημέρι από το ίδιο σημείο αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση. Φτάνοντας στην επίμαχη στροφή, είδα από το πλάι ένα ζωάκι να κρύβεται στα χαμηλά ξερόχορτα σα να περίμενε να περάσει το αυτοκίνητο για να διασχίσει τον δρόμο. Χαμογέλασα και περίμενα να δω την φάτσα του όταν θα πέρναγα από μπροστά του. Έβλεπα την πλάτη του και είχε καφεκόκκινο χρώμα και ήταν σαν πολύ μεγάλο κουνέλι (τουλάχιστον αυτό έλεγε η λογική μου). Φτάνοντας όμως μπροστά στο ζωάκι έμεινα άφωνος - είχε κοντό μουσούδι στυλ πεκινουά, αυτιά στρογγυλά στυλ Μίκυ ναούς, μικρά διαπεραστικά μάτια και κλείδα ανθρώπινη. Όσοι έχουν λίγες γνώσεις ζωολογίας θα καταλάβουν τι εννοώ - η κλείδα του ήταν ίσια σαν του ανθρώπου. Το ανατριχιαστικό ήταν όμως πως αν και είχα κλειστά τα τζαμιά, με κοίταγε στα μάτια, ο δε σκύλος μου που ήταν στο πίσω μέρος του φορτηγού άρχισε να κλαίει τρομοκρατημένος. Μόλις συναντήθηκαν τα βλέμματα μας, γύρισε αστραπιαία και εξαφανίστηκε, δίνοντας μου την ευκαιρία να δω την ουρά του. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο, αν και στο βάθος του μυαλού μου υπήρχε κάτι γνώριμο. Όταν το περιέγραψα στην σύντροφο μου, μου είπε πως κάτι τέτοιο είχε δει να διαγράφεται στην επιφάνεια του φωτός. Μια εβδομάδα μετά, ανακάλυψα τι ζώο ήταν και που το ήξερα - ήταν το εδαφοβιο είδος των λεμουριών πίθηκων της Μαδαγασκάρης (από τα επτά που υπάρχουν), το οποίο είχα δει πιτσιρικάς σε εγκυκλοπαίδεια. Πριν από λίγα χρόνια άκουσα τον Ποδωτά να μιλάει σε εκπομπή για την Πεντέλη. Υποστήριξε ότι από τις έρευνες του κατέληξε στο συμπέρασμα πως η Πεντέλη κάποιες φορές λειτουργεί ως "πύλη" άγνωστου είδους. Ακόμη περιέγραψε συναντήσεις στο βουνό που αποδείχτηκαν ανύπαρκτες, και πίστευε πως ήταν "προβολές" κατευθείαν στον εγκέφαλο μας. Η όλη μου εμπειρία συνάδει νομίζω με τις υποθέσεις του... Να τελειώσω λέγοντας πως είμαι άτομο που ερευνά πριν πιστέψει σε κάτι, και τα άτια, τα φαντάσματα ή ο,τι άλλο δεν τα πιστεύω αν δεν τα δω με τα μάτια μου. ΥΓ. Περιοδικό ανέφερε πως εκείνη τη χρόνια σημειώθηκαν πολλές εμφανίσεις ζωών στον πλανήτη εκτός τόπου και χρόνου.