ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ Υπάρχουν στιγμές που όλα γύρω μας φαντάζουν τόσο παλιά και σκονισμένα, που αν τύχει και κάνεις το λάθος να τα αγγίξεις στο πέρασμα σου, θα αποτελέσεις και συ μέρος εκείνης της αόρατης σκουριάς, που απλώνεται σιωπηλά στον κόσμο μας με τη μορφή του απόλυτου ορθολογισμού. Προσωπικά, εκείνες τις ώρες επιλέγω την τακτική που μπορεί να με απαλλάξει από το κάλεσμα εκείνης της σκουριάς, που όμοιο της είναι το τραγούδι των σειρήνων. Ακολουθώ λοιπόν, εκείνο το αόρατο φωτεινό μονοπάτι που διασχίζει την πόλη, ελπίζοντας βέβαια πάντα ότι θα με οδηγήσει σε ένα νέο ορίζοντα, όπου η στυφή λίθινη γεύση θα είναι εντελώς ξένη. Σε κάποιες από αυτές τις περιπλανήσεις μου, τυχαίνει να οδηγηθώ σε άγνωστα μονοπάτια. Άλλοτε πάλι, περιτριγυρίζω στα νερά της λίμνης του γνώριμου. Τότε νιώθω τον εαυτό μου να με κοιτάει χαιρέκακα και με τη φωνή του εγώ μου, να με προκαλεί λέγοντας μου : «ορίστε λοιπόν, ένας νέος ορίζοντας»! Κοιτάζοντας όλο απορία εκείνη την παράξενη μορφή που μου μοιάζει και όπου στα σίγουρα, είναι εκείνη η παράδοξη πλευρά μου, που αγνοεί τόσο τους κανόνες όσο και τα όρια, προσπαθώ να καταλάβω για ποιο καινούριο ορίζοντα μου αποκρίνεται. «Διάβολε, για ποιο καινούριο ορίζοντα μου μιλάς? αφού βρίσκομαι σε ένα γνώριμο σημείο της πόλης!». Τότε εκείνη η μορφή, που έχει βαλθεί να μου δείξει τις άλλες πλευρές του κόσμου που βρίσκονται γύρω μου, παίρνει δικαστικό ύφος και απαντά : « εντάξει φιλαράκο, είσαι σʼένα γνωστό μέρος, αλλά ωστόσο έχεις μπροστά σου μια άλλη πλευρά αυτού του τόπου. Και αν δεν θες να καταλάβεις, γύρω σου ξετυλίγεται ένας αόρατος και άπειρος ιστός από πράγματα, καταστάσεις και διαστάσεις, που ούτε καν έχεις αντιληφθεί έως αυτή την στιγμή». Τότε ίσως καταλαβαίνω, ότι ένα μέρος έχει άπειρες πλευρές, καθώς και οπτικές γωνίες. Από την άλλη βέβαια, μπορεί να μην έδινα ποτέ μου δεκάρα για όσα έλεγαν οι γύρω μου, αλλά πάντα επιθυμούσα να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Ένας τέτοιος τόπος, που για μένα ήταν τόσο παλιός αλλά τώρα αποτελούσε ένα νέο μονοπάτι, ήταν και ο παράξενος λόφος που εδρεύει στην περιοχή της Νίκαιας, που είναι γνωστή ως Νεάπολη. Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΛΟΦΟΣ Υπάρχουν τόποι, που κατάφεραν να περισώσουν τη μαγική τους ύπαρξη μέσα στα σπλάγχνα της πόλης. Και συνήθως, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα παγιωμένα στάνταρ που προσπαθούν να θέσουν οι άνθρωποι στον κόσμο τους, διαθέτουν πολλά ονόματα. Ίσως, για να κρύψουν μέσα από την αλληλουχία των ονομάτων, την πραγματική υπόσταση τους. Έτσι και στη δική μας ιστορία, ο λόφος της Νίκαιας διαθέτει μία σειρά από ονόματα. Οι περισσότεροι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, αποκαλούν το λόφο ως «δασάκι». Άλλοι το γνωρίζουν ως «Παυσίλυπων». Οι παλαιότεροι, το έχουν ονοματίσει ως τον « λόφο του Αγίου Φιλίππου», χάριν στο μικρό ξωκλήσι που υπάρχει. Κάποιοι από αυτούς που τους αρέσει να αναφέρουν τις παραδόσεις, το αποκαλούν και ως «κουφιόπετρα». Αυτά είναι ίσως, τα ονόματα που μπορεί να μάθει ο κάθε ένας, ρωτώντας και ψάχνοντας. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες ονομασίες, που συνδυάζονται με την αλλιώτικη πλευρά και ιστορία του λόφου. Για παράδειγμα, ορισμένοι γνωρίζουν το σημείο ως το «λόφο της γριάς». Αυτό οφείλεται, σε ένα παλιό θρύλο, που θέλει να κατοικούσε μέχρι τη δεκαετία του 50ʼ, μια μαυροφορεμένη γυναίκα, που άλλοι την ήθελαν μάγισσα και άλλοι, μια άσχημη γριά. Όπως και να έχει, η ιστορία θέλει εκείνη την παράξενη ύπαρξη, που κανένας δεν γνώριζε το πώς βρέθηκε στο χώρο, αλλά και κανένας δεν γνωρίζει εάν τελικά χάθηκε, να παραμονεύει εκεί που παίζουν αμέριμνα τα παιδιά και όταν βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία, να τα κλέβει. Η τύχη των παιδιών αυτών, ύστερα από την εξαφάνιση τους, παραμένει άγνωστη. Η όλη ιστορία, μου φέρνει στο μυαλό, τις απαγωγές παιδιών που μας περιγράφει ο Νικόλαος Πολίτης στα λαογραφικά, με μόνη διαφορά ότι στη δική μας περίπτωση, τα παιδιά αρπάζονταν από κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άσχημο, αλλά και σκοτεινό. Προσωπικά θα έλεγα, ότι ο θρύλος ίσως είναι ο καλυμμένος μανδύας μιας εκδήλωσης των άλλων πλευρών του κόσμου μας, σαν και εκείνες που περιγράφει ο Τζών Κηλ στα βιβλία του. Μια άλλη ιστορία που έχει συνδέσει τον λόφο με το παράξενο, είναι ένα τραμ που υπήρχε στην κεντρική είσοδο του λόφου, μέχρι το καλοκαίρι του 2008. Εκείνο το όχημα εποχής, κάποιοι κάτοικοι έλεγαν ότι είχε στοιχειώσει το πνεύμα του οδηγού του τραμ, που είχε χάσει το παιδί του από μία βαριά ασθένεια και με τον πενιχρό μισθό του, δεν κατάφερε να το σώσει. Τότε πάνω στην θλίψη του, καταράστηκε τη δουλειά του και το βαγόνι που οδηγούσε. Ο ίδιος, πέθανε λίγο αργότερα και το βαγόνι θεωρείται πως στοίχειωσε. Ορισμένοι έλεγαν, ότι την ημερομηνία του θανάτου του παιδιού, εντός του βαγονιού ακούγονταν ύβρεις και κατάρες. Μάλιστα, παρότι το βαγόνι δεν βρίσκεται πλέον στη θέση του, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν, ότι στις 14 Φεβρουαρίου ακούγονται ύβρεις και φωνές . Το ερώτημα τώρα είναι : υπεύθυνο είναι το βαγόνι και η ύπαρξη του, οι άνθρωποι που τους αρέσει να δίνουν μια διαφορετική χροιά στα άσχημα γεγονότα, ή ο χώρος? Εδώ, ο αναγνώστης δεν θα πρέπει να ξεχνά, ότι και στους δύο θρύλους πρωταγωνιστές είναι τα μικρά παιδιά. Κατά τυχαία σύμπτωση, ανάμεσα στους δύο χώρους που υφίστανται οι δύο θρύλοι, έχει φτιαχτεί μία σύγχρονη παιδική χαρά! Ίσως αναρωτηθείτε, τι δουλειά έχει ένα τραμ, πάνω σε ένα λόφο… Το βαγόνι, τοποθετήθηκε εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80ʼ, με σκοπό την δημιουργία μιας μικρής παραδοσιακής γραμμής, εντός του λόφου. Όταν το σχέδιο ναυάγησε, παρέμεινε στο χώρο, ως μουσειακό κομμάτι. (Σημ. Aragorn : http://www.paranormap.net/index.php?module=vash&id=2383). Παρόμοια άλλωστε βαγόνια, είχαν τοποθετηθεί σε όλη την Αθήνα κατά τη δεκαετία του 80ʼ, με σκοπό να αποτελέσουν δείγμα της παλιάς πόλης. Από όλα τα βαγόνια, το μόνο που περισώζεται και βρίσκεται στη θέση του σήμερα, είναι εκείνο που υπάρχει στην παραλιακή οδός, στο ύψος της λεωφόρου Αλίμου ( τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ). Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα τραμ, το βαγόνι της ιστορίας μας, κατέληξε παλιοσίδερα και κανείς δεν γνωρίζει εάν μαζί με την διάλυση του, χάθηκε και η κατάρα που είχε πάνω του. ʽΌμως επειδή ο κόσμος δεν αποτελεί ένα καμβά που είναι ζωγραφισμένος μόνο με μαύρα χρώματα, υπάρχουν και κάποιες αναφορές που θέλουν να κρατούν τις ρίζες τους στη χριστιανική παράδοση. Ο λόγος γίνεται για το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Φίλιππα, που πολλοί πιστοί του χριστιανισμού υποστηρίζουν, ότι όποιος προσευχηθεί και ζητήσει χάρη ή ευχή εντός του, τότε αυτή εκπληρώνεται. Μεγαλύτερες αναφορές υπάρχουν στον τομέα της εύρεσης εργασίας, αλλά και της ίασης διάφορων ασθενειών. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε, πως η ομοιότητα ανάμεσα στην λέξη ανεξήγητο και τη λέξη θαύμα, ενώνεται με μια λεπτή γραμμή και αυτό γιατί και οι δύο καταστάσεις, ξεπερνούν τη λογική. Η διαφορά τους, υπάρχει μόνο στον τρόπο που προσεγγίζει ή εξηγεί την κατάσταση ο κάθε παρατηρητής. Αυτό άλλωστε, θα μπορέσει ο αναγνώστης να το καταλάβει από την παρακάτω αναφορά . Το γεγονός έγινε γνωστό σε μένα, από την ίδια τη μάρτυρα η οποία διέμενε κοντά στο λόφο και τον επισκέπτονταν κάθε απόγευμα. Η Ν.Μ, καθηγήτρια καλών τεχνών, φαίνεται πως συνάντησε το πρόσωπο της μοίρας της. Σε μία λοιπόν από αυτές τις βόλτες και καθώς βρισκόταν λίγα μέτρα από το εκκλησάκι του Αγίου Φιλίππου, μία νεαρή καλόγρια την πλησίασε και άρχισε να της δίνει ευχές. Όταν τελείωσε, της αποκάλυψε ότι ονομαζόταν Μοίρα και μάλιστα της είπε, την ημερομηνία που θα παντρευτεί και δεν ήταν άλλη από τις 14 Απριλίου. Το πιο παράξενο στην όλη ιστορία, είναι ότι πράγματι δυο χρόνια αργότερα, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας παντρεύτηκε στις 14 Απριλίου. Η ίδια πιστεύει, ότι κάπου μέσα στο δασάκι συνάντησε την ίδια της τη μοίρα. Ο προσωπικός μου συλλογισμός όμως, είναι αν τελικά παντρεύτηκε στις 14 Απριλίου επειδή πίστεψε τα λόγια της νεαρής καλόγριας, ή μήπως έχουμε να κάνουμε απλά με εκείνα τα κβαντικά φαινόμενα που ονομάζουμε ʽσυγχρονικότηταʼ? Όποια άποψη και αν έχετε εσείς ή έστω και εγώ, αυτό που μου προκαλεί εμένα εντύπωση, είναι οι παράξενοι συσχετισμοί που μπορούν να γίνουν μεταξύ του πραγματικού γεγονότος με τους δύο παραπάνω θρύλους. Τι εννοώ? Και στην περίπτωση της Ν.Μ και στην ιστορία με τη γριά μάγισσα, έχουμε την ύπαρξη μιας μαυροφορεμένης γυναίκας. Επίσης, και στην περίπτωση του οδηγού του τραμ και στην περίπτωση της κοπέλας, εδρεύει ο ημερολογιακός αριθμός 14. Τέλος, υπάρχουν γεγονότα που μιλούν για παράξενες ιπτάμενες φιγούρες, που το σχήμα τους μοιάζει σαν και εκείνο που έχουν τα σαλάχια. Ίσως, όσοι έχουν ασχοληθεί με τη φιλοσοφία του σαμάνου Κάρλος Καστανέντα, αλλά και του δασκάλου του Δόν Χουάν, φέρουν στις σκέψεις τους, τις παράξενες βολαδόρες. Μια αξιόλογη περίπτωση, είναι εκείνη που συνέβη σε μία παρέα πέντε ατόμων εκ των οποίων ο ένας από αυτούς, έτυχε να την εκμυστηρευτεί σε έναν από τους τότε συνεργάτες μου. Η παρέα βρισκόταν στην πιο σκοτεινή πλευρά του δασυλλίου και συγκεκριμένα στο πίσω μέρος από το τσιμεντένιο οίκημα που έχει φτιαχτεί από την ΕΥΔΑΠ. Εδώ θα πρέπει να τονίσω, κάποιες αναφορές ατόμων που υποστηρίζουν ότι στο εσωτερικό του αφύλακτου κτιρίου, πράττονται μαγικές τελετές. Ο ίδιος, έχω επισκεφτεί άπειρες φορές το κτίριο αλλά ουδέποτε διαπίστωσα κάτι τέτοιο. Η παρέα λοιπόν, ένιωσε εντελώς ξαφνικά μια αόρατη απειλή να απλώνεται γύρω της. Στην αρχή υπέθεσαν, ότι η αίσθηση προερχόταν από τη νυχτερινή ατμόσφαιρα του δασυλλίου. Όμως το συναίσθημα γινόταν πιο έντονο και κάποια στιγμή τα πουλιά που ηρεμούσαν στα δέντρα από πάνω, ταράχτηκαν σαν κάτι να τα ενόχλησε. Σηκώνοντας το κεφάλι τους, είδαν στο ξέφωτο που ξεχώριζε πάνω από τις κορφές των δέντρων, μία αρκετά μεγάλη φιγούρα που όμως δεν θύμιζε σε τίποτα πουλί, τόσο από το μέγεθος του όσο και από τον τρόπο συμπεριφοράς του. Οι ίδιοι, το περιέγραψαν ως ένα τεράστιο ιπτάμενο σαλάχι. Το αποτέλεσμα της όλης ιστορίας, ήταν οι πέντε φίλοι να μην ξαναβρεθούν στο χώρο, ούτε κάτω από το φως της ημέρας! Ίσως τελικά, η αρχαία φύση που έχει καταφέρει να περισώσει μερικά κομμάτια της εντός ορισμένων κομματιών του ανθρώπινου κάστρου που λέγεται πόλη, γεννά στον σύγχρονο άνθρωπο, εικόνες που προσπαθούν να του υπενθυμίσουν ότι απέναντι στον κόσμο του, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν κόκκο άμμου. Από την άλλη, όλοι εκείνοι που συναντώνται με το παράξενο, μπορεί να μην αποτελούν τίποτα παραπάνω από κάποιους που αντιλήφτηκαν κάποιες πλευρές του κόσμου, που σήμερα μπορεί να φαντάζουν ανεξήγητες όπως φάνταζε στο μυαλό των ανθρώπων παλαιότερα, η έννοια της στρογγυλής γης. Ίσως κάπου παρακάτω, όπως συνυπάρχουμε μʼαυτήν την έννοια σήμερα και το θεωρούμε τόσο λογικό, μάθουμε να συνυπάρχουμε και αύριο με παρόμοια γεγονότα. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ. Υποσημείωση: Το θέμα πρωτοαναφέρθηκε από τον Γρηγόρη Τσουκαλά, σε άρθρο του στο περιοδικό ʽMYSTERYʼ.