Διαβάστε τι έγραψε σε ένα εμπεριστατωμένο άρθρο της η δημοσιογράφος – και σήμερα βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας- κυρία Φωτεινή Πιπιλή για ένα θέμα το οποίο αποδεικνύει την σύμπλευση ή συμπόρευση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, όπως ακριβώς δημοσιεύεται και στο βιβλίο μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός»!.. Η γνωστή και καταξιωμένη Ελληνίδα δημοσιογράφος Φωτεινή Πιπιλή εις ένα ρεπορτάζ που έκανε στο παρελθόν για το περιοδικό «Εψιλον» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» υπό τον τίτλον: «Ολυμπιάς: Ιέρεια του Διονύσου, Παναγία των Μακεδόνων», έγραψε για την Μαινάδα Ηπειρώτισσα, μάνα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ήταν , λέει, η Παναγία των Αρχαίων Ελλήνων Μακεδόνων. Ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστον, η Ελληνίδα δημοσιογράφος σκιαγραφεί την άγνωστη προσωπικότητα της Ολυμπιάδας και διερευνά τα ντοκουμέντα, που συνδέουν την εικόνα της με την εικόνα της Παναγίας: «Ήξερε πως δεν ήταν σαν τις άλλες και παινευόταν γιʼ αυτό από μικρή ηλικία. Και δεν ήταν σαν τις άλλες επειδή ήταν βασιλοκόρη – της γενιάς των Μολοσσών – αλλά επίσης γιατί ήταν μια φλογερή δυναμική κοκκινομάλλα που διατυμπάνιζε πως ήταν απόγονος του Αχιλλέα και του Νεοπτόλεμου του Κοκκινομάλλη. Την έλεγαν Μυρτάλη και τα παιδικά της παιχνίδια ταίριαζαν σε αγροτόπαιδο, έτσι άγρια και τραχιά που ήταν στην πατρίδα της, την Ήπειρο του κλειστού ορίζοντα και των απότομων γκρεμών. Μυημένη από μικρή στα διονυσιακά μυστήρια, πίστευε πως θα μπορούσε και η ίδια να γίνει αθάνατη από μόνη της, μια και ήταν ορφανή και δεν μπορούσε να την κρατήσει από την φτέρνα η μάνα της και να την βουτήξει στα νερά της Στυγός, όπως έγινε με τον Αχιλλέα τον πρόγονό της. Ήθελε από μόνη της να γίνει αήττητη βουτώντας στον ποταμό του Άδη, τον Αχέροντα. Οι ιερές αναζητήσεις της την οδήγησαν στα άγρια νυχτερινά δάση των οργίων, με τα μαλλιά λυτά και τις δάδες αναμμένες να φωτίζουν τις σκηνές της έκστασης αρσενικών και θηλυκών, υπό τους ήχους των κυμβάλων και των τυμπάνων προς δόξαν του Βάκχου, στο ιερό μαντείο της Δωδώνης αλλά και στην μυστηριακή Σαμοθράκη, εκεί που γνώρισε και τον Μακεδόνα Φίλιππο, «βάρβαρο σιδεροπαίχτη» τον αποκαλούσε αρχικά για να δεχτεί αργότερα το πεπρωμένο της – τον γάμο της μαζί του – και το καινούριο της όνομα Ολυμπιάς, αυτή που κατοικεί στον Όλυμπο. Το παιδί μας, Φίλιππε, είναι γιος του Δία! Ελάχιστα σε σχέση με την σημαντική της υπόσταση γνωρίζουμε για την Ολυμπιάδα, την μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και αυτό οφείλεται, κατά τον αρχαιολόγο – ιστορικό κ. Γιάννη Λουκά, στην αστική ανδροκρατική αντίληψη της σύγχρονης κοινωνίας, που δίνει το προβάδισμα στις ανδρικές μορφές αλλά και στο γεγονός ότι η Ολυμπιάς «χάθηκε» (από την εποχή της ακόμα), εξαιτίας της αντιπάθειας και του μίσους που δημιουργήθηκε στην αυλή της Πέλλας. Κυρίως, όμως λόγω της συμμετοχής της στην δολοφονία του βασιλιά Φιλίππου. Η Ολυμπιάδα υπήρξε ωραία γυναίκα και, ενώ δεν είχε θεσμική δύναμη, επεβλήθη με την προσωπικότητά της. Σήμερα περιγράφεται από τους ιστορικούς ως υπερδραστήρια και υπερφιλόδοξη γυναίκα, μια δαιμονική μορφή. «Σημειώστε όμως» , τονίζει ο κ. Γ. Λουκάς « ότι με την αρχαία έννοια, ως δαιμονικό υποδηλώνεται ένα άτομο που έχει υπερβεί την θνητότητα και μπορεί να επικοινωνήσει με το θείο στοιχείο. Η Ολυμπιάς ήταν Μαινάς, ήταν Βακχίς, ήταν ιέρεια της διονυσιακής λατρείας και μετείχε στις λεγόμενες παννυχίδες (ολονύχτιες ιερουργίες), που κατέληγαν σε όργια. Και ο Αλέξανδρος – κατά τους αρχαίους – συνελήφθη κατά τη διάρκεια διονυσιακού δρώμενου, όταν η Ολυμπιάδα ως ιέρεια συνευρέθη με θνητό, ο οποίος υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε το πνεύμα του Διονύσου και κατʼ επέκταση του Διός. Ο τρόπος που πέθανε η Ολυμπιάδα χάνεται και αυτός μέσα στις φήμες και τις εικασίες, με πιο συχνά αναφερόμενη αυτή που υποστηρίζει πως η αυταρχική μηχανορράφος και δυναμική βασίλισσα λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου από Μακεδόνες του Κάσσανδρου, που πήρε τα ηνία της Πέλλας μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Και η παράδοση θέλει την Ολυμπιάδα να διαιωνίζεται, μισή γυναίκα μισή ψάρι, γοργόνα που αγρυπνεί για να κρατήσει ζωντανή επʼ άπειρον τη φήμη του γιου της. «Θεϊκός εραστής μου ήταν αυτός που ρίχνει τους κεραυνούς» δήλωσε η Ολυμπιάς στον Φίλιππο, κατά τους μυθιστοριογράφους. Η γέννηση του Αλέξανδρου από την εποχή του κιόλας, πέρναγε τα κέρατα του Άμμωνα Δια, σύμβολα γονιμότητας και υπέρτατης εξουσίας». Ολυμπιάς και Παναγία: Βίοι παράλληλοι! Οι αναφορές στην δράση του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά και της μητέρας του Ολυμπιάδας από χριστιανικά χείλη και χειρόγραφα – όπως ο βυζαντινός κώδικας που ανακαλύφθηκε προσφάτως – δεν είναι σπάνιες. Ο Μέγας Βασίλειος, στους «Προς τους νέους, όπως εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγους» αναφέρεται στον Αλέξανδρο και την συμπεριφορά του προς τις γυναίκες. Το μυθιστόρημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έφτασε ως τις μέρες μας και γενικότερα οι ενσωματωμένοι στους θρύλους της κεντρικής Ασίας μύθοι επηρέασαν βαθιά την Χριστιανοσύνη. Επισκέπτες σε αγγλικούς καθεδρικούς ναούς – Γουέλτς , Γκλόστερ- αναγνωρίζουν το μυθιστόρημα ως πηγή συχνών απεικονίσεων της ανάληψης του Αλέξανδρου στους ουρανούς. Οι μύθοι για τον Μέγα Αλέξανδρο επέδρασαν στους λαούς και στην τέχνη τους όσο και στα ευαγγέλια. Την ίδια άποψη υποστηρίζει και κ. Γιάννης Λουκάς, ο οποίος προχωράει ακόμη περισσότερο. «Εάν θέλουμε να παρουσιάσουμε τις πολλές συγκυρίες που συνδέουν τον Χριστό και τον Αλέξανδρο, χωρίς προσπάθεια μεταφυσικής ανάλυσης, πρέπει να σταθούμε στα ιστορικά δεδομένα, με πιο εντυπωσιακό αυτό που μόνο οι ειδικοί γνωρίζουν. Υπάρχει στο μουσείο Μπάαλμεκ, στο Λίβανο, ένα ψηφιδωτό που απεικονίζει την γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι ελληνικές επιγραφές προσδιορίζουν επακριβώς τα πρόσωπα. Στο άκρο δεξιά η λεχώνα Ολυμπιάδα, ξαπλωμένη ακόμα στο κρεβάτι της γέννας, παρακολουθεί μαζί με μια θεραπαινίδα τις πρώτες περιποιήσεις που δέχεται το βρέφος από μια Νύμφη, η οποία το πλένει σε μια κολυμβήθρα. Ο Φίλιππος είναι σε μια άκρη. Ακριβώς αυτή τη σκηνή την παίρνουν 600 χρόνια αργότερα οι χριστιανοί και απεικονίζουν στο ίδιο μοτίβο τη γέννηση του Χριστού σε τοιχογραφία.(σ.σ. Ίδε και σχετικό έγχρωμο Λεύκωμα του βιβλίου μας) Στην εικονογραφία υπάρχει σαφέστατη αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο ζευγών, όπως υπάρχουν και πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Ιέρεια του Διονύσου η Ολυμπιάδα, ιέρεια στον ναό η Παναγία. Συλλαμβάνουν και οι δύο, χωρίς σαρκική επαφή, με το πνεύμα του Διονύσου και του πατέρα του Διός η Ολυμπιάδα, με το Άγιο Πνεύμα η Παναγία. Κατʼ επέκτασιν, οι γιοι τους είναι γιοι ενός ανώτατου θεού: του Διός ο Αλέξανδρος, του Γιαχβέ ο Χριστός. Ο μεν Αλέξανδρος για να καταξιωθεί ως υιός του Άμμωνος Διός επισκέπτεται την έρημο της Αιγύπτου, ο δε Ιησούς πριν αρχίσει την θεϊκή του αποστολή πηγαίνει και αυτός στην έρημο. 33 ετών πεθαίνει ο Αλέξανδρος, 33 ετών και ο Χριστός. Ο Αλέξανδρος εφαρμόζει οικουμενική πολιτική στην Ασία και οικουμενική είναι η διδασκαλία του Χριστού. Ο Αλέξανδρος επιβάλλει την ελληνική γλώσσα ως συνεκτικό στοιχείο των κατακτήσεών του και τα Ευαγγέλια γράφονται στα ελληνικά, σε μια περίοδο που ηγείται η Ρώμη, ενώ ούτε ο Χριστός ούτε οι Απόστολοι ήσαν Έλληνες». Κοινός παρανομαστής τα ελληνικά! «Και γιατί να μη γραφτούν στα λατινικά ή στα αραμαϊκά, που ήταν η γλώσσα των Αποστόλων, τα Ευαγγέλια; Είναι η πεποίθηση της οικουμενικότητας της ελληνικής γλώσσας που συνδέει τα γεγονότα…» καταλήγει ο κ. Λουκάς, τονίζοντας πως ακόμα δεν έχει δοθεί επιστημονική βαρύτητα στην ανάλυση των στοιχείων αυτών. -Εάν ο καθηγητής Ανδρόνικος δεν είχε αναλώσει την ζωή του για να αποδείξει αυτό που απέδειξε, ίσως ο Φίλιππος να μην είχε βρει την θέση που του άξιζε, παρασυρόμενος από το παγκόσμιο μεγαλείο του γιου του. Και αν δεν υπήρχε από την εποχή των αρχαίων η ανδροκρατική αντίληψη που έθετε στο περιθώριο τα γυναικεία ιστορικά πρόσωπα, ίσως να γνωρίζαμε πολύ περισσότερα και για την Ολυμπιάδα… -Και αν κ. Λουκά, λέμε, αν ζούσε σήμερα η Ολυμπιάδα τι θα έλεγε στον κύριο Γκλιγκόροφ; -Νομίζω πως θα του έλεγε κάτι πολύ απλό να πάει να μάθει ελληνικά! Γιατί η ελληνική γλώσσα είναι η βάση του μακεδονικού πολιτισμού. Αλλά και της πρώτης χριστιανοσύνης. Άρα, δεν νοείται η αυθεντική χωρίς την ύπαρξη της ελληνικής γλώσσας