Μετά από τις σημειώσεις που είχα του παρελθόντος, ανακάλυψα και το εξής θαυμαστό γεγονός, μια θαυμαστή ιστορία, όπως μου την διηγήθηκε ένας μοναχός από το Άγιο Όρος, όταν το επισκεπτόμουν τα πρώτα χρόνια, και δη την σκήτη της Αγίας Άννης. Κάποιος ονόματι πατήρ Γεδεών στα Καυσοκαλύβια, στα 90 του περίπου χρόνια, ήτανε βαριά άρρωστος στο κρεβάτι και συγχρόνως τυφλός. Παρά τα γεράματά του όμως, τα λόγια του ήταν μελίρρυτα. Γλυκύτατα. Γεμάτα από χάρη. Η υπομονή του ήταν υποδειγματική. Η προσευχή του αδιάλειπτη. Η καρδιά του φλογερή. Και οι νηστείες του μέχρι εκείνη την ηλικία, καταπληκτικές. Με τον υποτακτικό του, τον πατέρα Ησαΐα, ειδοποιήθηκε κάποιος ιερεύς την ημέρα του Ευαγγελισμού να πάει να τον κοινωνήσουν. Ήταν γνωστός ο Γ. Γεδεών και για κάτι άλλο πολύ χαρακτηριστικό σ αυτόν. Για την απλυσιά του. Και την ακτενισιά του. Οποίος όμως τον πλησίαζε καταπλήσσονταν από την ευωδιά πού έβγαζε το ασκητικό εκείνο άπλυτο σώμα. Ασκητικό και το καλυβάκι του, δίχως μέσα ναʼ χει τίποτα το αναπαυτικό. Μπαίνοντας όμως μέσα αμέσως στο πρόσωπο του επισκέπτου τον κτυπούσε μια ουράνια θαυμαστή αύρα, ένα λεπτότατο παράξενο άρωμα. Με ιδιαίτερη λοιπόν χαρά ο ιερεύς, ο πατήρ Ελπίδιος, δέχτηκε αυτήν την πρόσκληση να πάει να κοινωνήσει τον τυφλό γέροντα. Φόρεσε το πετραχειλάκι του, πήρε το Άγιο Ποτήριο και κίνησε μαζί με τον π. Ησαΐα, πόυ πήγαινε εκείνος μπροστά με το λαδοφάναρο, λέγοντας ψιθυριστά συγχρόνως και οι δύο την ευχούλα ' Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.' Στο δρόμο τους έπιασε βροχή. Φοβερή νεροποντή. Έβρεχε ακατάπαυστα, συνέχεια. Είχαν γίνει και οι δυο μούσκεμα. ' Η δυνατή βροχή, με τα Άχραντα Μυστήρια στα χέρια, με την ευχούλα στα χείλη, με την δυσκολία που είχαν στα σκληρά μονοπάτια και με τα όσα συνέβησαν, έμειναν αλησμόνητα μέχρι το τέλος της ζωής του π. Ελπιδίου. Έφθασαν επιτέλους και ο ιερεύς μπήκε αμέσως στο πτωχό εκκλησάκι, διότι κάθε καλύβα και κάθε ασκητήριο είχε και το δικό του απέριττο μικρό ναό. Όσο μικρός κι αν ήταν, πάντως υπήρχε ναός. Κι εκεί μπροστά στην Ωραία Πύλη περίμενε τον τυφλό, τον π. Γεδεών, 'Του δείπνου Σου ... παράλαβε ...' και ο Γ. Γεδεών βγήκε από το κελάκι του, με ξέμπλεκα τα μαλλιά και με χιλιομπαλωμένο αντέρι, ξυπόλητος. προχωρούσε αργά αργά, βασταζόμενος από τον υποτακτικό του τον π. Ησαΐα. Και μέσα στο ημίφως των κανδηλιών στο θυμιατό που έκαιγε και του κεριού της Ωραίας Πύλης κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. " Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού, Γεδεών μοναχός, Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον, " Και ω του θαύματος " τα τυφλά ματάκια, τα γεμάτα από δάκρυα της κατανύξεως άνοιξαν και ο γέρο-Γεδεών, φώναξε κατάπληκτος από θαυμασμό και αγία συγκίνηση : " Είδον το φως το αληθινόν, Ω Χριστέ μου, είδα το φως σου το αϊδιον, είδον το φως το αληθινόν. " Και αργά αργά γύρισε για το κρεβατάκι του το ξύλινο και το πτωχόν, λέγοντας συνεχώς. Πήγαινε, βάδιζε πολύ αργά, σημειωτόν : " Είδον το φως το αληθινόν, είδον το φως το αληθινόν. " Ξάπλωσε, σταύρωσε τα χεράκια του, αφού έκανε πρώτα το σημείον του Σταυρού και λέγοντας πάλιν και πάλιν " είδον το φως το αληθινόν, " παρέδωσε την Αγία του ψυχήν, στο φως το Αληθινόν. Στον Κύριόν του Ιησούν Χριστόν και Σωτήρα, τον μόνον αληθινόν Θεόν. Φως εκ Φώτος, Θεός Αληθινός, εκ Θεού αληθινού, ο Κύριος, ο Χριστός. Μπορεί να μη θαυμάζει κανένας τα μεγαλεία του Θεού, τα οποία αποκαλύπτει μέσα από το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας'; " Ο τοις αγαπώσιν Αυτόν, δηλαδή σ εκείνους που τον αγαπούν και τον υπηρετούν. Ασφαλώς και θαυμάζει και δοξάζει.