Από τις σημειώσεις που έχω, βρήκα και το εξής αξιοπαράδεκτο γεγονός: Ο μακαριστός γέρων Γαβριήλ, ο ηγούμενος της Μόνης Διονυσίου, εκτός απ τη θαυμαστή ιστορία για τον πρωτομάρτυρα και αρχιδιάκονο Στέφανο, μου πε και μια άλλη, που συνέβη τους καλοκαιρινούς μήνες, πάλι το 1958 στην Ιερισσό. Είναι μια κωμόπολης λίγο πριν το Άγιο Όρος, οι περισσότεροι πιστεύω ότι την γνωρίζετε αυτή την κωμόπολη. Ο ηγούμενος , βέβαια, ήτο πολυ λιτός στη διήγηση του. Έτσι είναι, τα μεγάλα πράγματα είναι λιτά! Μια κοπελίτσα, ονόματι Γιαννούλα, 17 ετών περίπου, είχε κάποιες οράσεις της Παναγίας και για λόγους ανεξερεύνητους για την ανθρώπινη γνώση και ιατρική, μετά απ αυτό το γεγονός είχε βουβαθεί τελείως. Δεν μπορούσε να μιλήσει καθόλου. Ούτε συλλαβή δεν μπορούσε να αρθρώσει. Ο ιερεύς στην κωμόπολη της Ιερισσού εκείνη τη χρόνια ήταν ο παπα- Αζαρίας. Αυτός της συνέστησε, την Κυριακή που ήρχετο μετά το γεγονός αυτό, να κοινωνήσει. Έγινε η Θεία Λειτουργία και έφθασε η στιγμή της Θείας Κοινωνίας. Πλησίασε η Γιαννούλα και άνοιξε το στόμα της. Ο παπα- Αζαρίας σήκωσε την Αγία Λαβίδα μʼ ένα μεγαλούτσικο τεμάχιο του Σώματος του Κυρίου και τη στιγμή εκείνη φεύγει από το Σώμα μια φοβερή Λάμψη. Άστραψαν και λαμπροφόρεσαν όλα γύρω από τον ιερέα και άκουσε κατάπληκτος απ την κοπέλα να λέει ταʼ όνομα της. Την κοινώνησε, αλλά μετά έμεινε ακίνητος. Ο παρακείμενος συλλειτουργός του ιερέως, συμπτωματικά λειτουργούσαν δύο, το όνομα του οποίου δεν έγραψα στις σημειώσεις μου, τον βοήθησε να μπει μέσα και συνέχισε εκείνος τη Θεία Λειτουργία. Από τον φόβο, την έκπληξη και το δέος μπορώ να πω, για όσα συνέβησαν, το χέρι του παπα- Αζαρία... ( αλλαγή πλευράς ) Με πολλή βία αλλά και με πολλή προσοχή, άνοιξαν τα δάκτυλα του ιερέως και άφησε το Άγιο Ποτήριον μετά το "Δι ευχών " και μετά το μοίρασμα του Αγίου Αντίδωρου. Πιστεύω, πως κατά Θεία Οικονομία, κόλλησε το χέρι του ιερέως για να μη χυθεί η Θεία Κοινωνία από την τρομάρα και την έκπληξη του ιερέως. Το αξιοθαύμαστο αυτό γεγονός της Θείας Ελάμψεως και ακτινοβολίας το είδε και ο συνεφημέριός του, γι αυτό αμέσως και χωρίς χρονοτριβή, τον βοήθησε. Άλλα και το εκκλησίασμα, ακούγοντας τη Γιαννούλα να λέει τ όνομα της, άρχιζε να φωνάζει: "Κύριε ελέησαν, Κύριε ελέησαν..." Το συζητούσα τις προάλλες μʼ ένα γέροντα μοναχό και μου είπε ότι το είδε γραμμένο με κάποιες παραλλαγές, το ίδιο αυτό γεγονός που σας ανέφερα και μάλιστα, ότι στις εμφανίσεις της Θεοτόκου προς τη Γιαννούλα, της εδόθησαν τρεις εντολές, τις οποίες έπρεπε να πει στους συγχωριανούς της, το 1958 μιλάμε. Πρώτον : Να νηστεύουν Τετάρτες και Παρασκευές και Σαρακοστές. Δεύτερον: Να διορθώσουν την ζωή τους αποφεύγοντας τις ανηθικότητες, τη γύμνια και τις επακόλουθες σαρκικές πτώσεις, και Τρίτον: Να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν, για να μην τιμωρηθούν σκληρά, όπως το 1932. Οι χωρικοί τρομοκρατήθηκαν, γιατί όντως το 1932 έγινε μεγάλος σεισμός από τον οποίο καταστράφηκαν ολόκληρο το χωριό και καταπλακώθηκαν τότε 200 περίπου άνθρωποι, τους οποίους ανέσυραν από τα ερείπια νεκρούς. Πράγματι, λοιπόν, άλλαξε η ζωή όλων των χωρικών της Ιερισσού, αλλά μόνον για λίγους μήνες. Ύστερα... γρήγορα τα ξέχασαν όλα! Άραγε, πόση μεγάλη θα πρέπει να είναι η τιμωρία όλων μας, όταν την ορθόδοξη Ελλάδα μας, δυστυχώς στις ημέρες μας την καταντήσαμε χειρότερη απ τα Σόδομα και απ τα Γόμορρα; Η αληθινή αυτή ιστορία, ελέχθη κυρίως για το τι συνέβη στον παπα- Αζαρία όταν θέλησε να κοινωνήσει αυτή την ψυχούλα, την κοπελίτσα τη Γιαννούλα και το θαύμα της λύσεως της βουβαμάρας από την κόρη.