Στο δρόμο στη Φουμπαβόλακκα, στη μικρή εξοχή ενός βράχου που την έλεγαν «σπηλούλα», κοιμόταν ένα ζώο, η «Λαγωνίκα». Είχε λεπτό και μακρύ σώμα, πολύ κοντά πόδια, λεπτό κεφάλι με μακρύ ρύγχος και κοντή ουρά. Παρουσιαζόταν μεσάνυχτα και όταν περνούσε άνθρωπος πηδούσε και εξαφανιζόταν.