-Τι είναι αυτό που ευωδιάζει μέσα στο κελλί σου, Γερόντισσα; Την ρώτησα. -Να, βρε παιδί μου, έχω το θυμιατό εδώ. Το θυμιατό όμως δεν έκαιγε και δεν υπήρχε μέσα ούτε σκόνη, ούτε θυμίαμα. Της είπα: Γερόντισσα, είμαι τόσα χρόνια μαζί σου και σʼ αγαπώ σαν μητέρα μου. Λοιπόν, τώρα λαμβάνω το θάρρος σαν υιός σου πνευματικός να σε παρακαλέσω να μη μου κρύψης τίποτε. Πόθεν προέρχεται αυτή η ευωδία; Και πως την απέκτησες; Χαμογέλασε, εδίστασε, σκεπάσθηκε με το τσεμπέρι της και μου είπε: -Αχ, δεν θέλω να τα ειπώ, γιατί φοβάμαι μη τα χάσω. Ήτο πολύ ταπεινή μοναχή. Ήτο και ηγουμένη διότι είχε και 13 υποτακτικές τον καιρόν εκείνον. Μπροστά στην επιμονή και υπομονή μου εκάμφθη. -Άκουσε παιδί μου, μου είπε. Από παλιά περνούσε από εδώ ένας θεολόγος και εκήρυττε. Μας έλεγε: «Αν δεν αποκτήσουμε την Χάρι τον Αγίου Πνεύματος, δεν κάναμε τίποτε». Τότε κι εγώ άρχισα να παρακαλώ την Παναγία να μου στείλη αισθητώς το Άγιον Πνεύμα, χωρίς διακυμάνσεις και μεταπτώσεις. Μία ημέρα, μου είπε, μετά την θεία Λειτουργία, μπήκα μέσα στο Ιερό (ήτο διαβασμένη από τον αρχιερέα) για να τακτοποιήσω μερικές μικροδουλειές. Τότε μέσα είδα ένα Πουλί. Που βρέθηκε το Πουλί αυτό εδώ μέσα; Θα μας κάνη καμμιά ζημιά…, σκέφθηκα. Έτσι σκεπτόμουν και προσπαθούσα με τα χέρια μου να το απομακρύνω προς τα έξω. Σε λίγο το Πουλί πάει και στέκεται επάνω στο Άγιο Ποτήριο και σε λίγο μπήκε μέσα… Κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Κι αυτό το υπερφυές γεγονός μου έδωσε μία τέτοια χαρά, που μόνο εγώ ημπορούσα να την γνωρίσω σʼ όλο το μεγαλείο της. Σε λίγο το Πουλί βγήκε από το Άγιο Ποτήρι και κάθισε επάνω στον ώμο μου. Μετά μου φάνηκε ότι το Πουλί αυτό μπήκε στο στόμα μου, κατέβηκε μέσα στην καρδιά μου και έμεινε εκεί. Η Γερόντισσα Πελαγία γεννήθηκε το 1910 και εκοιμήθη το 1986 στην Κάλυμνο.