γεια σε ολουσ τουσ φιλουσ…με λενε αννα και ειμαι 13 χρονον…ζω σε ενα πολθ μικρο χωριο στο οποιο υπαρχουν πολλα δενδρα ποταμακια και πολλα μα πολλα λιβαδια…λοιπον αυτο το χωριο ονομαζεται ζελι…απο μικρη πιστευα στισ νεραιδεσ τα ξςτικα και σε ολα τα σχετικα…λοιπον εχω να σας διηγηθω μια περιπετεια που ειχα..λοιπον πριν 2 μερεσ που ημουν με μια φιλη μου και καναμε βολτεσ εδω στο χοριο πηγαμε σε ενα σημειο που ηταν σαν γκρεμοσ αλλα υπηρχαν παρα πολλα δενδρα και υπηρχε στο βαθοσ μια λιμνουλα η οποια δεν φαινοταν απο κει ποθ ημασταν…και καθισαμε να τα πουμε εκει…ειχε δροσια ηταν πολυ ομορφα…εκει που μιλουσαμε χορισ να καταλαβο το ποτε και το γιατι αισθανθηκα ενα περιεργο συναισθημα και αμεσωσ κοιταξα αναμεσα στα δενδρα…εκει ακουγοταν ενασ περιεργοσ αλλα πολυ μαγευτικοσ θορυβοσ…και ξαφνικα ειδα να πετανε κατι περιεργα πλασματα γυρω απο τισ κορυφεσ των δενδρων…δεν ηταν πουλια…ειχαν σωμα ανθρωπινο αλλα μικρο…ισα με την παλαμη μου…και ειχαν και κατι μακρυα και λεπτα φτερα…ενω ηταν βραδυ μπορουσα να τα δω…ηταν διαφορα χρωματα αλλα οχι πολυ εντονα…επειδη εντυποσιαστηκα αλλα και φοβηθικα λιγο ειπα στην φιλη μου να κοιταξει αλλα ενω τησ ελεγα να κοιταξει δεν κοιταζε…συνεχιζε την κουβεντα τησ χορισ να δινει σημασια σαυτα που τησ ελεγα…σε καποια στιγμη ενιωσα να με περιτρυγυριζουν νευρα επειδη ηταν λεσ και δεν με ακουγε τεσπα να μν πολυλογω φυγαμε μετα απο ωρα…πιστευω πωσ ηταν νεραιδεσ…κανεισ δεν μπορει να μου αλλαξει γνωμη…θελω να ξαναπαω αλλα αυτη την φορα με κπν που να πιστευει στισ νεραιδεσ…