Η Κρήτη είναι γεμάτη ομορφιές. Ομορφιές ανθρώπων και ομορφιές πραγμάτων . Ψηλά βουνά , βαθιές χαράδρες δάση, ξέφωτα με παχιά χλόη, πηγές μα λαγαρά και κατάκρυα νερά. Ένα τοπίο που σε σαγηνεύει με τη τόση ομορφιά που διαθέτει , τόση ομορφιά που του χάρισε ο Θεός , σάμπως ήτανε ένα κομμάτι παραδείσου και το έκοψε και το πέταξε σε μιαν άκρη … Κάθε φορά που περνάω από το «Κακόν Όρος» του Ηρακλείου , και μάλιστα νύχτα , θαρρείς πως αντικρίζεις ένα τοπίο στοιχειωμένο, με τεράστια απειλητικά βράχια , και ακούς απειλητικά τη βοή της Κρητικής Θάλασσας….. Στον άγιο αυτό τόπο τον καιρό που οι Τούρκοι όριζαν τον τόπο , τούτο το πέρασμα , ήταν το πιο φονικό, μια και ήταν πολύ άγριο , οι Τούρκοι έστηναν καρτέρια , σε κάθε περαστικό και κάθε διαβάτη και ειδικά σε Χριστιανούς καθώς πήγαιναν ή ερχόντουσαν από τη Χώρα , μια και τότε οι μετακινήσεις δεν γινόντουσαν με αυτοκίνητα και οι αποστάσεις ήταν δύσκολες και δύσβατες . Χαράκια και αφιλόξενα δέντρα με θάμνους , συνέθεταν το τοπίο του κακού όρους . Όπως θα παρατηρήσουμε την ηρεμία αλλά και το σκοτεινό τοπίο που απλώνεται γύρω μας, στο γείσωμα πάνω του γκρεμού , θα παρατηρήσουμε ότι χάσκει μία σκοτεινή τρύπα. Εκεί λοιπόν κάποτε ένας άνθρωπος που θέλησε να φτάσει πιο κοντά στο Θεό, αρνήθηκε να μείνει κοντά στο κόσμο και στα αγαθά του και αποφάσισε να ασκητέψει , κοντά στο Θεό . Αποφάσισε να ανεβεί για να νιώθει ότι βρίσκεται πιο ψηλά με το Θεό και να βλέπει από κάτω τους ανθρώπους μικρούς και ασήμαντους μια και αυτός θα τον γνώριζε από κοντά . Φυλακισμένος και αποξενωμένος πλέον παραδόθηκε στη νηστεία και στην προσευχή. Οι μέρες περνούσαν και η ψυχή του άρχισε να γαληνεύει . Με τον καιρό η σάρκα από το παιδεμό και τις στερήσεις , άρχισε να παίρνει άλλη όψη , άρχισε να λιώνει όπως οι αμαρτίες , άρχισε να χάνεται όπως το κερί παραδίδεται στη φωτιά και φεύγει , και έτσι η στερνή του μέρα έφτασε και πέταξε σαν ένα κάτασπρο περιστέρι η ψυχή του και κάθισε πάνω στο εκκλησάκι του Άϊ-Γιώργη του Σεληνάρι . Η τελευταία του αμαρτία , κατρακύλησε κάτω στο γκρεμό και χάθηκε μέσα στους βάτους και βρήκε τη λύτρωσή του . Δίπλα στα κόκαλα , ένα προσευχητάρι ήταν πεταμένο…. Στάλες από κερί και δάκρυα είχαν σκεπάσει τα λόγια του Ησαΐα «Είσελθε εις τον βράχον και κρύφθητι εις το χώμα , δια τον φόβον του Κυρίου , και δια την δόξαν της μεγαλοιότητος αυτού» Χρόνια και χρόνια τώρα αυτό το ξωτικό τοπίο το ισκιώνει και το ημερώνει όμως συνάμα , από τη μια μεριά το εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη , και από την άλλη η θύμηση του ασκητή που άφησε τη σκελετωμένη τούτη μορφή , του μύθου και το βάρος της ανθρώπινης θυσίας . Πουθενά αλλού δεν νιώθουν τόση γαλήνη και τόση ηρεμία και όλοι οι διαβάτες που περνάνε από κεί ακόμα και σήμερα με τα αυτοκίνητα που υπάρχουν , σταματάνε για να ανάψουν ένα κερί , και να προσκυνήσουν στη Χάρη του Αγίου Γεωργίου στο Σεληνάρι. Ψηλά στο βραχο-στοιχειωμένο βουνό θα χάσκει πάντα το στόμα της σκητής . Η διήγηση πάντα ζωντανεύει τη μορφή του ασκητή που έζησε και έφτασε κοντά στο Θεό . Τον τραγικό αυτό άνθρωπο , που είχε τη θεϊκή έμπνευση , με τη τραγική θυσία του να καρφώσει το σταυρό του Γολγοθά του , σʼ ένα απρόσιτο και δραματικό Καύκασο …………………………………Ο ασκητής που ζούσε εκεί καταγόταν από τη Ρόδο και τον έλεγαν Νικολή για το λόγο και τον ξέρανε σαν το Νικολή το Ροδίτη . Οι Βραχασώτες που έμεναν εκεί κοντά έλεγαν ότι έβαζαν σε ένα καλαθάκι λίγο ψωμί και το ανέβαζαν με ένα σκοινί στο σπήλιο απάνω . Ένας άνθρωπος που ο θρύλος τον έλεγε Άγιο , Αγιασμένο ..... Ο θρύλος λέει ότι έσκαψε μόνος του το τάφο του και είχε μάλιστα και το κουράγιο να μετρήσει το μπόι του για να χωρέσει μέσα. Χρόνια μετά το θάνατό του , ένα ροδίτικο καράβι περνούσε και οι ναύτες παρακολούθησαν την αξιοσημείωτη πορεία ενός αστεριού που σταμάτησε πάνω από το σπήλαιο και που έλαμπε σαν ήλιος... Κατάλαβαν τότε ότι ήταν θεϊκό σημάδι , πήγαν στο μέρος αυτό , πήραν τα κόκαλα του και τα πήγαν στη Ρόδο τη πατρίδα του . Σημαντικό προσκύνημα ο Άγιος Γεώργιος ο Σεληναριώτης που εξελίχθηκε σε μοναστηριακό συγκρότημα κατά τον 20ο αιώνα Ένας θρύλος για τον Άγιο Γεώργιο στο Σεληνάρι λέει ότι κάποτε ένας βοσκός που πήρε ψεύτικο όρκο το χέρι του δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την εικόνα του Αγίου. Μετά που παραδέχτηκε ότι είπε ψέματα , αμέσως κατάφερε να φύγει.... Άλλη μία ιστορία μας προμηνύει επίσης ότι ακόμα και οι Άγιοι δεν ανέχονται τα ψέματα και τιμωρούν . Μια ιστορία λοιπόν για την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου στο Σεληνάρι λέει ότι πήγε κάποιος και ορκίστηκε "Ορκίζομαι !(είπε!) δεν έκλεψα εγώ τα ζά (ζώα) του κουμπάρου μου!! Να βγεί το μάτι μου ανε λέω ψόματα!" Είπε και πρίν προλάβει να πατήσει το πλατύσκαλο της εκκλησιάς , κρατούσε το ίδιο του το μάτι μέσα στα δυό του χέρια!!! Αλήθεια είναι άραγε πραγματικότητα όλα αυτά; Δεν ξέρω , οι μοναχοί που βρίσκονται εκεί μας τα επιβεβαιώνουν , αν και μας φαίνονται απίστευτα . Καλύτερα όμως θα ξέρουν όσοι τα ζήσανε , τα πάθανε και τα βιώσανε.........