Ήταν καλοκαίρι του 2005 και συγκεκριμένα 21.06.2005 και ο αδερφός μου,13 ετών τότε,ξεκίνησε με τον πατέρα μας να πάει για δουλειά στο μαγαζί που διατηρεί ο τελευταίος στη Ν.Μάκρη. Όταν ο μικρός δεν είχε σχολείο,πήγαινε με τον πατέρα μας στο μαγαζί,όπως και έκανε εκείνη τη μέρα. Στην τελευταία στροφή στο Διόνυσο,πρίν το μεγάλο πέταλο στην Ανατολή,ο αδερφός μου ένιωσε τη μηχανή του πατέρα μου να οδεύει ολοταχώς προς τα βράχια.Δε θυμάται τίποτα άλλο,αφού χτύπησε άσχημα στο πόδι,έπεσε από τη μηχανή,χτύπησε στο κεφάλι και λιποθύμησε. Ο πατέρας μας είχε εμπλακεί χωρίς να φταίει,σε ατύχημα. Πώς έγινε; Από το αντίθετο ρεύμα,ερχόταν μια νταλίκα και από πίσω μια μηχανή.Η κυρία που οδηγούσε τη μηχανή,επιχείρησε προσπέραση και όταν είδε μπροστά της τη μηχανή που οδηγούσε ο πατέρας μου,τα'χασε,έπεσε πάνω τους και τους πέταξε στα βράχια. Όταν σηκώθηκε ο πατέρας μου,έψαχνε απελπισμένα τον αδερφό μου,ο οποίος είχε πέσει καιμια πενηνταριά μέτρα πίσω.Πήγε κουτσαίνοντας και όσο πιο γρήγορα μπορούσε εκεί και βλέπει από πάνω από το παιδί κόσμο. Φτάνει κοντά και ο κόσμος διαλύθηκε για να πάρει αέρα το παιδί.Ένας κύριος από αυτούς που βρίσκονταν εκεί γονάτισε δίπλα.Ο μικρός είχε χτυπήσει πολύ άσχημα,σε σημείο να εξέχει το κόκκαλο από το πόδι.Ο πατέρας μου να κλαίει και να φωνάζει να καλέσουν ένα ασθενοφόρο.Ο κύριος από δίπλα τον καθησύχαζε. "Ηρέμησε,δεν έχει τίποτα.Άφησέ με να το δω,είμαι γιατρός" του είπε, και ο πατέρας μου παραμέρισε για να πάει πιο κει να τηλεφωνήσει για ασθενοφόρο. Εκείνη τη στιγμή ήρθε και η τροχαία με το ασθενοφόρο. Γυρίζει να ευχαριστήσει τον άγνωστο. Πουθενά. "Που πήγε ο κύριος που ήταν πάνω από το παιδί;" ρωτάει τον κόσμο που ήταν κοντά στο μικρό. "Ποιός κύριος;" τον ρωτάει ένας. "Αυτός με τα μαύρα ρούχα και το καπέλο" λέει ο πατέρας μου. "Μα δεν υπάρχει κανείς έτσι όπως τον περιγράφεις." "ΜΑ ΕΔΩ ΗΤΑΝ,ΕΔΩ!ΠΡΙΝ ΛΙΓΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ!" "Δεν είναι τίποτα,από το σοκ.Ήμουν ώρα εδώ και δεν είδα κανέναν!Μόνο ο μικρός που άνοιξε για μια στιγμή τα μάτια του και κάτι είπε". Ο πατέρας μου έσκυψε πάνω από το παιδί και εκεί ήρθε το πρώτο σοκ.Στο σημείο που εξείχε το κόκκαλο από το πόδι του παιδιού...υπήρχε απλά μια πληγή!Βέβαια το πόδι ήταν σπασμένο,αλλά μέχρι εκεί. Στο νοσοκομείο έμαθα τη συνέχεια.Όταν συνήλθε το παιδί και ήταν σε θέση να μιλήσει,μας είπε ότι κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια του και είδε από πάνω του ένα κύριο με μαύρα ρούχα να κάνει κάτι στο πόδι του. "Ηρέμησε,δε θα σε πονέσω καθόλου.Θα γίνεις καλά" του είπε "Ευχαριστώ" ψέλισσε ο μικρός και λιποθύμησε πάλι. Ο πατέρας μου είπε στους γιατρούς ότι το οστό του παιδιού εξείχε από την πληγή και οι γιατροί του είπαν ότι το οστό είναι ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ. Το βλέπαν στις ακτινογραφίες. Λίγες μέρες μετά,κι αφού ο πατέρας μου επέμενε για το οστό,οι γιατροί τον πήραν για μια επέμβαση ρουτίνας. Ήθελαν να δουν κατά πόσο έχει θριμματιστεί το οστό της κνήμης για να βάλουν λάμα. Βγήκαν από το χειρουργείο 10 λεπτά μετα! "Δεν είναι τίποτα.Δεν έχει τίποτα.Απλά θα μείνει στο γύψο γιατί έπαθε κάταγμα.Το παιδί σας είναι μια χαρά". Κι εδώ τελειώνει η ιστορία μου.Συγνώμη αν σας κούρασα,αλλά ΕΠΡΕΠΕ να αναφέρω το θαύμα του Οσίου Εφραίμ. Γιατί ο "γιατρός" με τα μαύρα ρούχα ΗΤΑΝ Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ και η Μονή του είναι 500 μέτρα μετά το σημείο του ατυχήματος. Ευχαριστώ για το χρόνο σας!