Ονειρεύομαι μερικές φορές, όταν κοιμάμαι, ότι ξυπνώ μέσα σε ένα σπήλαιο όπου υπάρχει μία φωτισμένη αίθουσα με σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Με πιάνει τότε ο τρόμος ενός στενού περάσματος, όπου για να εισέλθεις θα πρέπει να μπουσουλίσεις και να συρθείς. Έπειτα νάσου η αποκάλυψη. Η στοά να συνεχίζεται μέσα από την μεγάλη αίθουσα των σταλαγμιτών στο πουθενά. Νομίζω τότε ότι όπως σε μία σκηνή στον Ροβινσωνα Κρούσο, όχι του Γουίλιαμ Νταφόε, αλλά του σύγχρονου Μισέλ Τουρνιέ, βυθίζομαι στα έγκατα της γης και σε εμβρυακή στάση κουρνιάζω και αποκοιμιέμαι σε μία υπόγεια στενωπό. Τότε μισό-ξύπνιο μισοκοιμισμένο μου έρχεται στο νου ότι στα νεκρομαντεία των αρχαίων όσοι έψαχναν για χρησμούς ξάπλωναν την νύχτα σε ειδικές σαρκοφάγους για να ιδούν το μέλλον τους. Έτσι και εγώ αυτό το όνειρο νόμιζα ότι θα μου έλεγε κάτι για το μέλλον αλλά μάλλον προερχόταν από το παρελθόν. Έτυχε να έχω ξεχάσει για ένα διάστημα τούτο το ενύπνιο και θα το ξεχνούσα για πάντα, εάν μία ημέρα δεν πηγαίναμε στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στα ορεινά του Δήμου της Νέας Αγχιάλου, πέρα από τα οικιστικά όρια της πόλης-περιοχή Στούπι- (εάν θυμάμαι καλά ήταν 20 Ιουλίου, ημέρα εορτής του αγίου). Εκεί αφού λειτουργηθήκαμε στάθηκα και αγνάντευα τριγύρω. Τότε πήρε το μάτι μου μία καταβόθρα, δηλ. μαύρη οπή ή χοάνη που βρισκόταν στην πλαγιά του απέναντι βουνού. Στάθηκα για λίγο αφηρημένα κοιτώντας το χάσμα να...χάσκει, χάσκοντας κι εγώ. Τότε σαν αστραπή ήρθε πρώτα η μνήμη του ονείρου και έπειτα τα πραγματικά γεγονότα. Όταν δηλ. μικρά παιδιά εισήλθαμε μια παρέα φίλων στην είσοδο αυτού του χάσματος για να ανακαλύψουμε έπειτα από λίγο την ύπαρξη μίας μεγάλης σπηλαιώδους αίθουσας. Το ρίσκο που παίρνει κανείς όταν είναι νέος είναι μεγαλύτερο. Σήμερα μόνος τουλάχιστον δεν θα ριψοκινδύνευα να ξαναμπώ στο σπήλαιο. Παρʼ όλο που από τις αναμνήσεις το θυμάμαι ασφαλές. Η αλεπότρυπα, όπως την λέγαμε, υπήρχαν υποψίες ότι συνεχίζει έπειτα από εκείνη την αίθουσα και βγάζει σε μία έξοδο στην παραλία του Αλωνακίου. Βέβαια κανείς δεν είχε επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Γιατί όμως να είναι κοντά στο σπήλαιο το ιδανικό μέρος για να χτιστεί ο Προφήτης Ηλίας; Ο προφήτης που οι γραφές αναφέρουν ότι έζησε επί του σκληρού μονάρχη Αχάαβ και ότι ανελήφθη ζωντανός στους ουρανούς από ένα άρμα; Είναι τυχαίο που όχι μόνο εδώ αλλά παντού στην Ελλάδα οι είσοδοι πολλών σπηλαίων άλλοτε σφραγίζονται και άλλοτε σημαδεύονται από εκκλησάκια είτε του Προφήτη Ηλία, είτε της Αγ. Αικατερίνης είτε της Παναγίας ή και άλλων; Όλα αυτά όπως λένε μοντέρνοι συγγραφείς-ερευνητές του παράδοξου και του νέο-μυθολογικού συνδέονται με την θεωρία της κούφιας γης. Θεωρία που αν και η σύγχρονη γεωλογία επιδιώκει να εξαλείψει επιβιώνει λάθρα ακόμη και στο διαδικτυο. Η θεωρία αυτή λέει ότι η γη είναι κούφια και στο εσωτερικό της κατοικούν πλάσματα αλλοπρόσαλλα, οι γκρίζοι (sic!), ένας λαός που κρύβει το μυστικό του καλά και επιδιώκει, φοβούμενος όμως το φως της ημέρας, να κατακτήσει κάποτε τον πάνω κόσμο μας, δηλ. τον φλοιό της γης (πρβλ. καλικάτζαροι κτλ). Υπάρχει επίσης ευρεία μυθολογία λαογραφικού ενδιαφέροντος, ότι ο διαβάτης της ελληνικής εξοχής κοντά σε μέρη αρχαίων ερειπίων ή σπηλαίων, όπως είναι το Τροφώνιο άντρο στην Λιβαδειά, για το οποίο έγραψε μία φανταστική ιστορία ο Λουκιανός, μπορεί να συναντήσει τα μικρά αυτά πλασματάκια, τα ξωτικά ή τις νύμφες, των οποίων την παρουσία εξάλειψε με την έλευση του ο χριστιανισμός. Στην Ιρλανδία είναι γνωστός ο μύθος του grisly folk, του πράσινου λαού των ξωτικών που κρύβεται σε λαγούμια, στοές και αλεπότρυπες. Γιʼ αυτά τα πλάσματα των Ιρλανδικών μύθων που υποτίθεται ότι τα συναντάμε στην μαγική εξοχή έγραψε φανταστικές ιστορίες ο Άρθουρ Μάχεν, σε βιβλία του, όπως Ο Μέγας Θεός Πάν. Επίσης, στα λαϊκά παραμύθια της ελληνικής υπαίθρου εμφανίζονται τα ξωτικά ως κάτοχοι ενός μαγικού τσουκαλιού γεμάτου χρυσού, το οποίο εάν κανείς έβρει μπορεί να ζητήσει τρεις ευχές από αυτά πριν τους το δώσει πίσω. Αυτά τότε τις πραγματοποιούν και έπειτα γίνονται καπνός. Να υπάρχει άραγε υπόγεια διάβαση στο σπήλαιο του Προφήτη Ηλία που βγάζει στο Αεροδρόμιο ή αλλού; [1] Και για πιο λόγο η θρησκεία προσπαθεί να μας προστατέψει από τα υπόγεια καταβάσια που είναι σπαρμένα παντού στην Ελλάδα; Οι καλικάτζαροι που ροκανίζουν το υπόγειο δέντρο της ζωής είναι μία αλληγορία που προσαρμόζεται στην θεωρία της κούφιας γης, της υποχθονίας. Δεν ξέρω εάν πρόκειται να βρω το κουράγιο να καταδυθώ ξανά στην αλεπότρυπα του Προφήτη Ηλία, ο οποίος καταπώς λένε τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, των Εσσαίων του Κουμράν, απήχθη από αγγελόμορφους εξωγήινους-άρα σχετίζεται παραφυσικώς με το θέμα μας- αλλά εάν μπω τότε σίγουρα θα χαθώ είτε στο όνειρο το δικό μου είτε θα περιπλανηθώ στο όνειρο κάποιου Άλλου, ο οποίος μας ονειρεύεται όλους μας. Σημειώσεις. [1] Απʼ ότι άκουσα από αυτόπτη μάρτυρα, υπόγεια συγκοινωνία υφίσταται αποδεδειγμένα ανάμεσα σε ένα άλλο σπήλαιο που υπάρχει στον Κοκκινόβραχο -μάλλον βαθιά κατακόρυφη οπή- και στην παραλία της Δημητριάδας. Κάποιοι παλιότερα είχαν ρίξει κόκκινη μπογιά στην οπή αυτή, την οποία αργότερα είδαν να βγαίνει στην Δημητριάδα. Από τον Κατελή Βίγκλα