Ποτέ δεν μπορεί να πει κάποιος ότι βλέπω ή ακούω πράγματα που δεν υπάρχουν. Ουδέποτε διάβαζα επιστημονική φαντασία και ούτε κατά διάνοια με ενδιέφεραν οι αντίστοιχες ταινίες. Ήμουν ανέκαθεν ένα άτομο χωρίς αναζητήσεις, χωρίς να ενδιαφέρομαι να ψάξω κάτι ανώτερο, κάτι πέρα από τα τετριμμένα, τα καθημερινά. Αυτό άλλαξε άρδην, όταν πριν από χρόνια βρισκόμουν μόνος στο σπίτι. Καθώς ετοίμαζα τον καφέ μου στην κουζίνα του σπιτιού, χωρίς να δω απολύτως τίποτα, αισθάνθηκα μία παρουσία να βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο, αρκετά πιο πίσω μου. Γύρισα λίγο το μάτι μου προς τον καθρέφτη που υπήρχε δίπλα μου και είδα μία γυναίκα σχεδόν άυλη να με κοιτά και να χαμογελά. Γύρισα όλος και είδα μία ηλικιωμένη γυναίκα με κότσο το μαλλί της και λευκό φουστάνι. Όταν πήγα να της μιλήσω εξαφανίστηκε σαν να ήταν από βαμβακένιο σύννεφο. Μίλησα αμέσως με το πατέρα μου και εκείνος μου είπε : «Α, είναι η προγιαγιά σου. Τα συνηθίζει κάτι τέτοια». Τολμάω να πω πλέον ότι δεν υπάρχει τίποτα… εκεί έξω;