Μέναμε στο ποτάμι, καλοκαιράκι, στην εκβολή του οποίου υπάρχει ναός της Άρτεμης και δυο χιλιόμετρα παραπάνω από εμάς υπάρχει λιμνούλα με καταρράκτη. Ένα απόγευμα, ένας φίλος με τον οποίο είχαμε κάποιες "ιδιαίτερες" συζητήσεις με ρώτησε αν θέλω να πάμε το βράδυ να μείνουμε στον καταρράχτη και να δούμε τις νεράιδες ! Φυσικά δέχθηκα αμέσως μιας και παρουσία τέτοιων οντοτήτων ήταν γνωστή και συζητιόταν και από τον κόσμο στο ποτάμι και από τους ντόπιους. Ήμασταν εκεί από νωρίς και ο φίλος μου είχε ζητήσει να έχω μια συγκεκριμένη νοητική στάση και να κινούμαστε ήσυχα και αθόρυβα. Κάποια στιγμή, γύρω στις 11 αν θυμάμαι καλά, αργά-αργά στην αρχή άρχισαν να εμφανίζονται διάφορα τέτοια "φώτα" και να κινούνται σε περίεργες τροχιές, η να μένουν ακίνητα για λίγο, και άλλες φορές να μην υπάρχει τίποτα για πολλή ώρα. Συνολικά εμφανίστηκαν 5-6 φορές, κάποια από αυτές μέτρησα μέχρι και 4 μαζί ! Αισθανόμουνα μαγεμένος, ανίκανος να αρθρώσω λέξη, νιώθοντας όμως μέσα μου μια απέραντη γαληνή και έχοντας την αίσθηση ότι είμαι πολύ καλά και ότι είμαι καλοδεχούμενος εδώ που είμαι. Την άλλη μέρα που τα συζητάγαμε μου είπε ότι αυτές οι οντότητες ήταν οι νεράιδες του τόπου και ψιλό-κοροϊδεύοντας με, είπε μισογελώντας "..τι περίμενες να δεις δηλαδή την Πάμελα Άντερσον, η τίποτα κοριτσάκια με φτερά ?"