Υπάρχουν αρκετοί, αν και αβέβαιοι, λόγοι να υποθέσουμε πως οι Δελφοί ιδρύθηκαν από τους Αιγυπτίους. Το ότι η Δωδώνη και οι Αιγυπτιακές Θήβες συνδέονται από τον μύθο που μας λέει ο Ηρόδοτος προσθέτει μία ακόμα μη άμεση απόδειξη. Ο Temple υποθέτει ότι η παρουσία του τερατώδες Τυφώνα στους Δελφούς (που σκοτώθηκε αργότερα από τον Απόλλωνα) ίσως να έχει σχέση με την Αίγυπτο, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι η αιγυπτιακή λέξη tephit σημαίνει «σπηλιά, άντρο, τρύπα στο έδαφος», κάτι που περιγράφει ακριβώς το χάσμα των Δελφών μέσα στο οποίο υποτίθεται πως ο Πύθωνας σάπιζε και από το πτώμα του έβγαιναν αναθυμιάσεις (Στα αρχαία Ελληνικά η λέξη καπνός ή ατμός λεγόταν «τύφος»). Αν αυτό σας φαίνεται παρατραβηγμένο θυμηθείτε πως η αγγλική λέξη abyss βγαίνει από την ελληνική λέξη «άβυσσος» η οποία βγαίνει από την Σουμεριακή λέξη Abzu. Υπάρχει επίσης ένας μύθος που έχει σχέση με πουλιά σχετικά με την ίδρυση των Δελφών. Η πηγή αυτού του μύθου είναι ο Στράβων, ο οποίος μας λέει πως ο Δίας άφησε δύο χρυσούς αετούς. Αυτοί πέταξαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις γύρω από τον κόσμο. Εκεί που οι πτήσεις τους διασταυρώθηκαν ήταν το κέντρο του κόσμου και αυτό συνέβηκε στους Δελφούς. Αυτός ο μύθος είναι ενισχυτικός της άποψης της γεωμαντικής τοποθεσίας του προφητικού ναού. Αλλά ούτε ο Στράβων ούτε οι Έλληνες ήταν οι εφευρέτες αυτού του μύθου. Αιγυπτιακές απεικονίσεις πέτρινων ομφαλών συχνά απεικονίζουν ένα ζευγάρι πουλιών. Προκλητικά, στην Περσική Avesta, στα κλαδιά του ιερού δέντρου που αναπτύσσεται στο βουνό του Παραδείσου (ξεκάθαρα εδώ το Παγκόσμιο Δέντρο, μία εικόνα του Axis Mundi) υπάρχουν δύο πουλιά που κουρνιάζουν. Τα ονόματά τους είναι Amru και Chamru, οι δύο αετοί των ουρανών. Έχουν σχέση αυτοί οι δύο αετοί με τους αιγυπτιακούς που αναφέραμε παραπάνω και με εκείνους της Δωδώνης και των Δελφών; Πιθανόν, αλλά δεν μπορεί να είμαστε σίγουροι. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως οι Δελφοί ήταν το κατʼ εξοχήν κέντρο του Ελληνικού Κλασσικού κόσμου. Ακόμα και ο Πλάτωνας έγραψε πως ο Απόλλωνας μέσα στο ναό του «κάθετε στο κέντρο του ομφαλού της Γης». Δέλφυς σημαίνει κόλπος και λεγόταν πως από μία ρωγμή κάποιου βράχου η φωνή της θεότητας του μαντείου μπορούσε να ακουστεί διεγηρμένη από επιβλαβής ατμούς που έβγαιναν από την ίδια τη Γη. Παρʼ όλα αυτά οι σύγχρονοι επισκέπτες των Δελφών επηρεασμένοι από όλο αυτό το σκηνικό δεν βρίσκουν καμία ρωγμή βράχου και ακόμα περισσότερο ατμούς. Αν και η περιοχή είναι επιρρεπής σε πτώσεις βράχων οι οποίες μπορεί να έκλεισαν την ρωγμή, η γεωλογία της περιοχής κάνει την εμφάνιση φυσικών ατμών δύσκολη. Πιθανόν όλη αυτή η παραζάλη να προερχόταν από το κάψιμο φύλλων δάφνης, όπως λέει ο Πλούταρχος. Ένας άλλος συγγραφέας, ο Λουκιανός, μας λέει πως αυτή η παραζάλη δημιουργούνταν από το μάσημα φύλλων δάφνης. Πάλι, αυτό δεν είναι σωστό καθώς δεν υπάρχουν χημικές ουσίες στα φύλλα της δάφνης που να μπορούν να δημιουργήσουν τέτοιες καταστάσεις (αν και η Ελληνική μυθολογία ξεκάθαρα αναφέρει τα φύλλα σαν «συμβολικώς» μεθυστικά). Οτιδήποτε και αν ήταν αυτό που έδινε στην ιέρεια των Δελφών της προφητικές της δυνάμεις μοιάζει να προέρχεται από την μακρά εγκαθιδρυμένη ιερότητα αυτού του ιδιαίτερου τόπου.