Δεν ξέρω κατα πόσο πιστεύεται ή όχι στα όνειρα. Εγω πάντως από πολύ μικρή ηλικία το κατάλαβα και με τον πλέον δυσάρεστο τρόπο. Πρέπει να ήμουν γύθρω στα 10 θυμάμαι και ήταν μεγάλη εβδομάδα. Η μητέρα μου συνήθιζε εμένα και του αδελφού μου να μας παίρνει απο ένα μικρό κοτοπουλάκι. Το βράδυ της Μ.Πέμπτης λοιπόν κοιμάμαι και ονειρέυομαι ότι βρίσκομαι μαζι με τη γιαγιά μου και τον πατέρα μου σε ένα δρομο και περπατάμε. Εγώ κρατάω αγκαλία και το μικρό μου κοτοπουλάκι. Κάποια στιγμή η γιαγιά μου σταματαει εξω απο ένα σπιτι εγκαταλελειμένο, βρώμικο, σκοτεινό, με ένα κήπο με γυμνά δέντρα και μας λέει" τώρα εγώ θα μπώ μέσα αλλα ασείς δεν θα με ακολουθήσετε". Ο πατέρας μου άρχισε να διαμαρτήρεται " που θα πάς μόνη σου καλέ μάνα άσε να έρθω και εγώ μαζί σου" αλλά εκείνη τίποτα ώσπου κάποια στιγμή γυρίζει και μου λέει " εγώ θα φύγω αλλά αν μπορείς δώσε μου το κοτοπουλάκι σου να έχω και εγώ μια παρέα" Και της το έδωσα. Και την βλέπω να προχωράει και να εξαφανίζεται μέσα στο σπίτι. Εκεί τελειώνει και το όνειρο . Το επόμενο πρωί ξυπνάω με το τηλέφωνο που είπαν στον πατέρα μου ότι πριν λίγο πέθανε η μητέρα του(η γιαγιά πόυ έβλεπα στον ύπνο μου). Η γιαγιά πέθανε στις 10,30π.μ το κοτοπουλάκι μου πέθανε στις 11,30. Τελικά η γιαγιά βρήκε παρεα για το ταξίδι της.