Υπάρχουν οι νεράιδες, αλήθεια σας λέω.. Κάποτε, χειμώνα στην ορεινή πόλη του Βερμίου, Νάουσα, χόρευαν μπροστά στα μάτια μου… Λοιπόν για να καταλάβετε: Ήταν Δεκέμβρης του 98-99 αν θυμάμαι καλά, το χιόνι ήταν η φυσική λάμπα του σκοταδιού, γυρνούσα από το φροντιστήριο και προσπαθούσα να περάσω γρήγορα τα “στοιχειωμένα” όπως τα αποκαλούσαν κάποιοι σπίτια της γειτονιάς μου…για μένα αυτά τα σπίτια μόνο στοιχειωμένα δεν ήταν, κάθε φορά ακόμα και τώρα που περνάω μου δίνουν μια αίσθηση αισιοδοξίας και δέους…ακούγεται τρελό. Εκείνο το βράδυ λοιπόν η περιέργεια μου με έκανε να σηκώσω το βλέμμα μου στο μπαλκόνι του ενός σπιτιού…το θέαμα ήταν απερίγραπτο, όμορφες φωτεινές υπάρξεις, άλλες λεπτές άλλες παχουλές με μακριά και κοντά μαλλιά, με λαμπερά φορέματα και χρυσά μαντίλια πιασμένες χέρι χέρι χόρευαν σε ένα κύκλο. Τραγουδούσαν αλλά το τραγούδι τους δεν είχε λόγια μόνο κραυγές, όχι άσχημες τσιρίδες αλλά κραυγές χαράς και ανεμελιάς που σε ταξίδευαν σε μέρη που όταν σταματούσε το τραγούδι δεν μπορούσες πια να ξαναφανταστείς, σα να σου έδειχναν εικόνες που δεν ήθελαν να τους τις κλέψεις μετά. Στις χάριζαν εκείνη τη στιγμή σα δώρο που τις άκουσες…Δεν φαινόταν τα πόδια λόγο του μπαλκονιού αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν πατούσαν κάτω, ήταν τόσα αέρινες…απερίγραπτη ομορφιά.. Από τότε κάθε φορά που περνάω κοιτάω ψηλά στο μπαλκόνι και παρακαλάω να έχω την τύχη να ξαναζήσω μια τέτοια στιγμή αν και να μην είμαι αχάριστη και μια φορά που το έζησα ήμουν από τους πιο τυχερούς πιστεύω. ευχαριστώ.