Πριν από πολύ καιρό βρέθηκα σε ένα φιλικό σπίτι.... Ενώ η βραδιά κυλούσε χαλαρά και όμορφα λέει ένα από τα παιδιά της παρέας...Θέλετε να μιλήσουμε με άτομα δικά μας που δεν είναι ποια στη ζωή?? Φυσικά γελάσαμε όλοι και του απαντήσαμε ναι γιατί όχι?(παίρνοντας το σαν πλάκα) Μέσα σε μερικά λεπτά μαζευτήκαμε στην κουζίνα, κάτσαμε στο τραπέζι και περιμέναμε τις οδηγίες του Χρήστου (αυτός τα ξεκίνησε όλα)... Μας ζήτησε ένα μεγάλο λευκό χαρτί με το οποίο σχημάτισε όλα τα γράμματα του Αλφάβητου, ένα γυάλινο ποτήρι και ξεκίνησε να κόβει μικρά χαρτάκια με τα Γράμματα...Σχημάτισε ένα κύκλο και μας είπε..."οκ έτοιμο καθίστε" Εμείς σε όλη τη διάρκεια της 'ιεροτελεστίας' γελούσαμε και αναφωνούσαμε 'μα καλά είσαι σοβαρός πιστεύεις αυτές τις μπούρδες?' και αλλά τέτοια χαριτωμένα Πριν ξεκινήσει μας είπε ότι αν κάποιος δεν θέλει μπορεί να φύγει τώρα και όλα είναι οκ...Φυσικά και δεν δέχτηκε κανένας να φύγει γιατί όσο και να μην θέλεις να πιστέψεις δε παύεις να είσαι περίεργος... Η ώρα ήταν περασμένη όταν λέει ο Χρήστος... Ποιος θέλει να ξεκινήσει?...Λέει ο Κώστας εγώ (ο οποίος ένα χρόνο πριν είχε χάσει τον πατέρα του)...Του λέει ο Χρήστος...Πάρε το ποτήρι βάλτο στο στόμα σου πες το όνομα με το οποίο θέλεις να μιλήσεις και βάλτο στο κέντρο του κύκλου...Όπως και έγινε....Στη συνέχεια ζήτησε από όλους μας να βάλουμε επάνω στο ποτήρι το δάχτυλο μας (αλλά να μην βάλουμε καθόλου δύναμη για να το κουνήσουμε) και ζήτησε από τον Κώστα να κάνει μια ερώτηση (σημ. ο Κώστας δεν είχε τοποθετημένο το δάχτυλο στο ποτήρι) Ρώτησε λοιπόν κάτι και ως δια μαγείας το ποτήρι έδωσε την ΣΩΣΤΗ απάντηση (ενώ δεν είχαμε βάλει δύναμη στο ποτήρι, εκείνο είχε κουνηθεί από γράμμα σε γράμμα και έδωσε απάντηση)....Είδαμε όλοι έναν Κώστα ναι μεν σοβαρό επειδή κάτω από αυτές τις συνθήκες θυμήθηκε πάλι τον άνθρωπο που έχασε αλλά και λίγο κάπως, γιατί στην ουσία δεν πήρε κάποια απάντηση που δεν ήξερε κάποιος από την παρέα... Ενώ περνούσε η ώρα ο Κώστας παρέμενε δύσπιστος αλλά και συνάμα όλος απορία μπας και όντως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο....Μετά από πολλές ερωτήσεις και ενώ είχε πάρει όλες τις σωστές απαντήσεις έρχεται και η ερώτηση που τον έκανε να δακρύσει...Ρώτησε στην ουσία εμάς -γνωρίζοντας πως εμείς δεν ξέρουμε- απλά δεν είχε πειστεί ακόμη, ποια ήταν τα τελευταία λόγια του πατέρα του πριν πεθάνει προς εκείνον, που φίλοι μου δεν υπήρχε ούτε μια της χιλίοις να δώσουμε την απάντηση και να είναι και η σωστή...Η απάντηση φυσικά ήταν η σωστή, δεν ήταν ολοκληρωμένη μεν αλλά το νόημα ίδιο! Σηκώθηκε με μιας και πήγε στο δίπλα δωμάτιο μέσα στα δάκρυα προσπαθώντας να καταλάβει τι στην ευχή είχε γίνει...εμείς φυσικά συνεχίσαμε ώσπου ήρθε και η δική μου σειρά να ρωτήσω....Ενώ είχα δει τόσα δεν ήξερα ειλικρινά σε ποιον να πρωτομιλήσω μιας και έχω χάσει αρκετούς αγαπημένους....Μου ήρθε στο μυαλό η ξαδέρφη μου που 6 χρόνια πριν είχα χάσει σε τροχαίο και απλά δεν μάθαμε ποτέ ποιος έφταιγε....Σε μια ύστατη προσπάθεια μου λοιπόν να μάθω την αλήθεια μιας και είμαι άνθρωπος και θέλοντας και μη παρασύρθηκα πιστεύοντας πως όντως έστω και έτσι θα μιλούσα ξανά μαζί της 6 χρόνια σχεδόν μετά ξεκίνησα ρωτώντας την αν εκεί που είναι περνάει καλά...Μου απάντησε πως ναι....Ρώτησα αρκετά πράματα ώσπου δεν άντεξα και έθεσα την ερώτηση που με έκαιγε ποιο πολύ...."Εκείνο το πρωί που έφυγες από το σπίτι ποιος έφταιξε για ότι συνέβη" ? και η απάντηση που πήρα με πλήγωσε πολύ..."Ήταν Αυτοκτονία". Οι υποψίες μου έγιναν βεβαιότητα 6 χρόνια μετά έστω και μέσο αυτής της οδού....Η αλήθεια είναι πως θύμωσα μαζί της γιατί αν έγινε έτσι και αν αληθεύουν όλα αυτά δεν έπραξε σωστά γιατί φέρθηκε εγωιστικά και δεν λογάριασε εμάς που την αγαπούσαμε και εξακολουθούμε να την αγαπάμε.... Από εκείνο το βράδυ ορκίστηκα να μην το πω πουθενά (εννοώ συγγενείς) και επίσης να μην ξαναβρεθώ σε κάτι παρόμοιο... Το αν είναι αλήθεια η όχι δεν έχω καταλήξει ακόμη, η λογική μου λέει πως όχι αλλά η καρδιά μου και η όμορφη ταραχή που είχα νοιώσει εκείνο το βράδυ μου λένε πως ναι όντως μίλησα μαζί της...... Το όνομα αυτού του περίεργου παιχνιδιού είναι Ouija board..