Πάνω από το Μεντίλ μοναστιρί υψώνει το πελώριο ανάστημά του ένα βουνό, που – η κορυφή του – μοιάζει ν ʼακουμπάει τον ουρανό. Το βουνό αυτό είναι ο μαρμαρώνας της Αθήνας…. ….όλα τα μάρμαρα, αγάλματα, κολώνες, κτίσματα κλπ που υπάρχουν στην πόλη των Αθηνών, προέρχονται απʼ τα νταμάρια του βουνού αυτού. Στις χαράδρες και τις πλαγιές του, ακόμα διακρίνονται τα ίχνη των εξορύξεων των μαρμάρων και τα μέτωπα αποκοπής τους…. ...Κάτω απʼ τα νταμάρια υπάρχουν υπόγεια σπήλαια, που αξίζει τον κόπο να τα επισκεφθεί κανείς. Εμείς κατεβήκαμε φορώντας μόνο το τζιπούνι μας και με την καθοδήγηση παπάδων, πουʼ ξεραν καλά το δρόμο και κρατούσαν στα χέρια τους χοντρά κεριά από τα μελίσσια τους. Σκυφτοί, τρυπώνοντας μέσα σε χαμηλές στοές, προχωρήσαμε σʼ αυτή τη μακάβρια κατάβαση στα έγκατα της γης. Εκεί, μες στις ανήλιαγες σπηλιές, δεχόντουσαν να θαφτούν τα πιο φωτεινά πνεύματα για χάρη της τέχνης και της επιστήμης. Εκεί μέσα γινόταν η μύησή τους και εκεί μάθαιναν τον τρόπο να συνεννοούνται μεταξύ τους , μεταβιβάζοντας τη σκέψης τους χωρίς να χρησιμοποιούν ομιλία. Εκεί μάθαιναν ένα σωρό άλλο αγωγές και τελέσματα. Τα σπήλαια αυτά είναι φτιαγμένα από το Θεό , χωρίς ναʼ χει μεσολαβήσει ανθρώπινο χέρι στην κατασκευή τους. Ανάμεσα στα βράχια υπάρχουν ρωγμές που – σαν φυσικοί φεγγίτες – αφήνουν το φως να κατέβει στα έγκατα και να τα φωτίζει. Στα μάρμαρα, που αποτελούν τα τοιχώματά τους, είναι χαραγμένοι ολόκληροι κατάλογοι με τα ονόματα των σοφών, που κάποτε πέρασαν απʼ το απόκρυφο αυτό διδασκαλείο…. …Αν προχωρήσεις λίγο παρακάτω, προς το ναδίρ της σήραγγας, θα δεις διάφορες άλλες κατασκευές και χιλιάδες ανθρώπινα κόκαλα. Ακολουθώντας πάντα τους παπάδες οδηγούς μας, καταφέραμε να ξαναδούμε το φως του ήλιου (ύστερα από τρίωρη κοπιαστική ανάβαση), χωρίς κανείς μας να πάθει το παραμικρό. Απόσπασμα απο το βιβλίο "Ταξίδι στην Ελλάδα" του Εβλιά Τσελεμπί.