Ενώ προχωρούσαμε κατά μήκος της αμμουδιάς η οποία σημειωτέον βρίσκεται σ’ ένα μικρό κολπίσκο αρκετά προστατευμένο από φυσικές διαταράξεις διακρίναμε στο βάθος της θάλασσας και πάνω στην επιφάνειά της ένα φως. Στην αρχή το περάσαμε για βάρκα που ήταν αρκετά ανοιχτά και ψάρευε. Έτσι συνεχίσαμε τον βραδινό μας περίπατο χωρίς να δώσουμε παραπάνω σημασία. Σε λίγο όμως παρατηρήσαμε αυτό το τόσο μακρινό φως να αρχίζει να μας πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα και τελείως αθόρυβα ώσπου έφτασε σε μια απόσταση περίπου τριάντα μέτρα από εμάς. Το φως του ήταν πολύ έντονο. Με το που πλησίασε βέβαια σε αυτή την απόσταση ακινητοποιήθηκε και τη θέση της δυνατής λάμψης πήρε ένα σαφώς χαμηλότερης εντάσεως γαλακτώδες απαλό φως. Χαμηλώνοντας η ένταση του φωτός μας αποκάλυψε το περίγραμμα ενός σκάφους το οποίο έμοιαζε σαν αναποδογυρισμένη πιατέλα και μέγεθος περίπου ενός μεγάλου δωματίου. Εγώ και η αδερφή μου τρομαγμένοι βάλαμε τα κλάματα και παρακαλούσαμε τον πατέρα μου να φύγουμε, το ίδιο και η μητέρα μου. Εν τω μεταξύ στη «κουπαστή» αυτού του σκάφους βλέπαμε λεπτές σιλουέτες να κινούνται. Αυτό σε συνδυασμό με τις παρακλήσεις μας πρέπει να έκανε τον πατέρα μου να οπισθοχωρήσει και να μας οδηγήσει τρέχοντας πίσω στη παράγκα μας. Θυμάμαι ότι κοιτούσαμε από το παράθυρο κάτω στην αμμουδιά και συνεχίσαμε να το βλέπουμε για περίπου δέκα λεπτά αφού είχαμε γυρίσει. Κατόπιν το ίδιο αθόρυβα και με τεράστια ταχύτητα και αφού είχε ξαναπάρει την προηγούμενη έντονη λάμψη, το αντικείμενο απομακρύνθηκε στο βάθος του ορίζοντα.