Ένα από τα πλέον παράξενα πράγματα που μου συνέβησαν ποτέ έλαβε χώρα στην Βεργίνα. Από μικρή είχα μεγάλη αγάπη προς τον Μ. Αλέξανδρο και την ζωή του, το έργο του και ό,τι είχε σχέση με αυτόν. Πριν από 3-4 χρόνια πήραμε την απόφαση οικογενειακώς να πάμε στα μέρη όπου μεγάλωσε. Η χαρά μου, πραγματικά ανείπωτη. Φτάσαμε στην Πέλλα αρχικά, η οποία μου ήταν σχεδόν αδιάφορη και ξαφνικά φτάνουμε στην Βεργίνα... και ανηφορίζουμε προς το Ανάκτορο. Τι καταπληχτικό μέρος, πραγματικά πανέμορφο. Είμαστε στο αυτοκίνητο και με έχει πιάσει μία αναίτια χαρά, μια αγάπη προς το κάθε δέντρο, το κάθε λιθαράκι.. νιώθω έτοιμη να βάλω τα κλάματα από συγκίνηση και ξαφνικά φτάνουμε έξω απ το Ανάκτορο. Βλέπω τριγύρω μου την περιοχή, τα βουνά και νιώθω ένα αίσθημα πολύ όμορφο, νιώθω ελεύθερη έτοιμη να πετάξω... Μπαίνω μέσα στον χώρο του Ανακτόρου. Δεν ξέρω πως να περιγράψω τα αισθήματά μου, αλλά και να ήξερα, τα λόγια είναι πολύ φτωχά. Ήμουν με την αδερφή μου και ήταν σαν να γνωρίζω αυτό το μέρος, ήξερα που να πάω, είχα μία άποψη του χώρου, χωρίς να έχω δει τρισδιάστατη απεικόνιση. Εξηγούσα στην αδερφή μου πως πίστευα πως ήταν το μέρος παλιά. Η συγκίνηση δεν έφευγε αλλά μεγάλωνε. Ένιωθα πως έπρεπε να βρω κάτι, να δω κάτι. Μετά από μερικά συμβάντα και ενώ ήμασταν έτοιμοι να πάμε προς τους τάφους, λέω στην αδερφή μου.. έλα μαζί μου κάτι υπάρχει εκεί. Δεν ήξερα τι έψαχνα, αλλά σίγουρα κάτι υπήρχε εκεί. Και όντως, όταν πλησιάσαμε στο μέρος εκείνο, είδαμε ένα αρχαίο θέατρο, το οποίο ήταν αδύνατο να το διακρίνουμε από το σημείο που βρισκόμασταν. Επίσης ένιωσα κάποια άλλα πράγματα εκεί πολύ παράξενα αλλά και σχετικά προσωπικά. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, με πιάνει μια γλυκιά αδημονία να επισκεφτώ τον τάφο του Φιλίππου.. θέλω να το κάνω.. κάθε λεπτό που περνάμε στην αγορά έξω απ τους τάφους με κάνει να αδημονώ ακόμη πιο πολύ. Μέχρι που μπαίνουμε μέσα. Έχω μείνει άφωνη. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Βλέπω γύρω μου τάφους και ένα μουσείο πάνω σε αυτούς. Προσπαθώ να συγκροτηθώ, αλλά δυσκολεύομαι να κουμαντάρω τον εαυτό μου. Θυμάμαι το κάθε βήμα που έκανα, την κάθε μου σκέψη... θυμάμαι ένα έντονο αίσθημα πόνου και απογοήτευσης μα πιο πολύ πόνου. Κοιτάω την οστεοθήκη του Φιλίππου, αυτή που βλέπουμε σε όλα τα βιβλία και παλεύω να συγκρατηθώ.. μέχρι που βλέπω τον τάφο του Φιλίππου. Όλοι πλησιάζουν, κατεβαίνουν τα ξύλινα σκαλοπάτια κι εγώ δεν μπορώ. Τα πόδια μου είναι κομμένα, έχω ξεσπάσει σε λυγμούς, δεν μπορώ να συνέλθω. Θέλω να φωνάξω... ευτυχώς με είδε η αδερφή μου και με πήρε και βγήκαμε έξω. Ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα... τόσο παράξενα έντονα.. όμως θα ξαναπάω σίγουρα στην Βεργίνα. Στο ανάκτορο της Βεργίνας. That's all folks