Όλοι έχουμε διαβάσει ή ακούσει κατά καιρούς διάφορες ιστορίες με αιφνίδιους θανάτους ανθρώπων που ακόμα και αν σταμάτησε να χτυπά η καρδιά τους και θεωρήθηκαν νεκροί για κάποια λεπτά ή δευτερόλεπτα της ώρας, αυτοί όχι μόνο δεν έχουν κενά μνήμης αλλά θυμούνται και διηγούνται ανεξήγητες ιστορίες. Συνήθως οι διηγήσεις αυτές κάνουν αναφορά για ένα ταξίδι σε τούνελ που οδηγεί σε ένα φως με συναισθήματα γαλήνης και ευφορίας να διακατέχουν τον ταξιδευτή ή περιπτώσεις που ξαφνικά κάποιοι βρέθηκαν να παρατηρούν από ψηλά το υλικό τους σώμα και το γύρω περιβάλλον τους (να αιωρούνται στον αέρα). Όλα αυτά λίγο πριν επανέλθουν ξανά στην ζωή και φυσικά χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει μια εξήγηση για το τι ακριβώς ζήσανε και γιατί (οι λεγόμενες μεταθανάτιες εμπειρίες). Υπάρχουν όμως και εκείνες οι περιπτώσεις που συνάνθρωποι μας επανέρχονται από αιφνίδιο θάνατο και βλέπουν, ακούνε και μιλάνε με ανθρώπινες φιγούρες που κανένας άλλος δεν έχει δει ακόμα και αν αυτό συμβαίνει κατά την διάρκεια της παρουσίας τους! Ένα τέτοιο περιστατικό μας διηγήθηκε η Β. που είναι 44 χρονών και ζει στην Θεσσαλονίκη: «Ήταν μέσα Ιανουαρίου περίπου Δευτέρα ξημερώματα και ο άνδρας μου ο Χ. που είναι 54 χρονών ετοιμαζόταν για να πάει στην εργασία του. Τον τελευταίο μήνα κάθε πρωί που σηκωνότανε τον συνόδευε ένας έντονος βήχας και πόνος στο στήθος και ενώ του έλεγα να πάμε σε κάποιο γιατρό έπαιρνα πάντα αρνητική απάντηση (μέχρι τις τελευταίες μέρες που μετά την καθημερινή του ταλαιπωρία κλείσαμε ραντεβού στο ΙΚΑ για τον επόμενο μήνα που είχε ελεύθερο καρδιολόγο). Έτσι έφυγε για την εργασία του και εγώ συνέχισα τις καθημερινές δραστηριότητες μέσα στο σπίτι. Στο σημείο αυτό να σας αναφέρω ότι ο άνδρας μου εργάζεται συνήθως σε εξωτερικούς χώρους και στην ίδια εργασία βρίσκεται και ένας ξάδερφος του ο Κ. αλλά λόγω κάποιων συνθηκών εκείνη την ημέρα ήταν να εργαστούν στην αποθήκη μέσα και όχι έξω. Μετά από αρκετές ώρες και ενώ όλα κυλούσαν φυσιολογικά χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού και ήταν ο Κ. Χωρίς να το σκεφτώ του είπα αμέσως ότι κάτι έπαθε ο άνδρας μου γιατί το ένστικτο μου αυτό μου έλεγε. Ο Κ. μου είπε να μην ανησυχώ και ότι την ώρα που εργαζόντουσαν ο άντρας μου έπεσε και έχασε τις αισθήσεις του. Αμέσως οι συνάδελφοι του προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες και ότι το ασθενοφόρο ήδη τον μετέφερε στο νοσοκομείο Παπανικολάου και να ετοιμαστώ γιατί θα ερχόταν να με πάρει να πάμε εκεί. Αμέσως μόλις έκλεισα το τηλέφωνο πήρα μια βαθιά ανάσα για να χαλαρώσω και έπειτα πήρα τα αδέρφια του Χ. να τα ενημερώσω για το περιστατικό. Φτάσαμε στα επείγοντα και περιμέναμε να μας ενημερώσουν για την κατάσταση του άνδρα μου. Γιατροί και νοσοκόμες να περνούν γρήγορα από μπροστά μας και κανένας να μην μπορεί να μας πει δυο λόγια για την υγεία του. Εκείνη την ώρα ήρθε η Ε. η αδερφή του Χ. αναστατωμένη με όλα αυτά τα γεγονότα. Κατά την διάρκεια της αναμονής μας εκεί μου είπε ότι βγήκε το άσχημο όνειρο που είχε δει το βράδι. Όταν την ρώτησα να μου πει το όνειρο μου ανέφερε ότι είδε στον ύπνο της την μακαρίτισσα την μητέρα της (και πεθερά μου).Όταν την ρώτησε τι ήθελε εκείνη της απάντησε ότι ήρθε να πάρει ή τον Χ. ή την Β. (μια άλλη συγγενής). Αμέσως η Ε. της απάντησε ότι δεν θα πάρει κανέναν και της είπε να φύγει. Επίσης της είπε να πάει να πάρει την αδερφή της αν θέλει να πάρει οπωσδήποτε κάποιον (εδώ να σας πω ότι έχει λίγο καιρό που πέθανε η μια αδερφή της μακαρίτισσας, ότι η μητέρα του Χ. είχε ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτόν και ότι ήταν πολύ καλή γυναίκα γενικότερα). Ξαφνικά πρόβαλε μπροστά μας ένας γιατρός και αφού μας συστήθηκε μας είπε ότι η κατάσταση του Χ. ήταν κρίσιμη και ότι δώσανε μεγάλη μάχη για να τον κρατήσουνε στην ζωή γιατί συνολικά υπέστη τέσσερις καρδιακές ανακοπές. Μια στην εργασία του και τις υπόλοιπες στο νοσοκομείο, που συνοδεύτηκαν από 3 επαναφορές με απινιδωτή. Μας διαβεβαίωσε επίσης ότι αν το περιστατικό είχε συμβεί εκτός πόλης αποκλείεται να τον είχαν προλάβει. Έπειτα ότι είχαν προβεί σε στεφανιογράφημα και μπαλονάκι διότι η κεντρική αρτηρία της καρδιάς ήταν βουλωμένη. Εκείνη την στιγμή που μιλούσαμε ο Χ. είχε ήδη μεταφερθεί στην εντατική γιατί τα επόμενα εικοσιτετράωρα ήταν καθοριστικά και κρίσιμα. Κατά την παραμονή του στην εντατική τις πρώτες ώρες τα πράγματα ήταν δύσκολα γιατί δεν υπήρχε επικοινωνία και το επισκεπτήριο ήταν πάντα χρονικά περιορισμένο. Η εντατική ήταν ένας μεγάλος θάλαμος περιμετρικά γεμάτος με κρεβάτια που ήταν χωρισμένα με παραβάν και υπήρχαν εκεί νοσοκόμες όλο το εικοσιτετράωρο. Μέρα με την μέρα όμως ο Χ. ανακτούσε τις δυνάμεις του και μιλούσαμε κάθε μέρα και λίγο περισσότερο. Εκεί άρχισε να μου λέει πράγματα παράξενα. Την μια μέρα μου είπε ότι έβλεπε έξω από τα παράθυρα ένα πέπλο άσπρο σαν χιόνι και ενώ καθόμουνα σε μια καρέκλα δίπλα του μου είπε δείχνοντας μου το ταβάνι αν έβλεπα τους φαντάρους που παίζανε με τα μικρά λυκάκια που τυλιγόντουσαν παιχνιδιάρικα γύρω από τα πόδια τους. Ανησύχησα πάρα πολύ και ρώτησα τους γιατρούς αν είναι κάτι κακό. Εκείνοι μου είπαν ότι αυτό οφείλετε κυρίως στα φάρμακα και ότι είναι φυσιολογικό. Την επόμενη μέρα μου είπε ότι το βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου καλά γιατί οι νοσοκόμες είχαν πολύ δυνατά την μουσική και πίνανε ποτά. Επίσης ότι κάποιοι με άσπρες στολές παίζανε μπάλα μέσα στον θάλαμο και τον λέγανε να πάει να παίξει μαζί τους αλλά αυτός αρνήθηκε γιατί δεν μπορούσε να σηκωθεί. Το περιστατικό όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι για ένα βράδυ που είχαν τραβηγμένα τα παραβάν και ξαφνικά διέκρινε την φιγούρα ενός ατόμου πίσω από την κουρτίνα. Ήταν ένας σκουρόχρωμος άνδρας που ξεπρόβαλε σιγά σιγά το μισό του πρόσωπο από το χώρισμα και πεταγόταν τρομάζοντας τον δυο φόρες. Μετά μου είπε ότι τον φώναξε να φύγει βρίζοντας τον και εκείνος έφυγε πηγαίνοντας απέναντι σε δυο γριούλες που είχαν βρεθεί και αυτές στην εντατική(να σας αναφέρω ότι μετά την επίσκεψη του σκουρόχρωμου άνδρα στις γριούλες πέθανε την μια μέρα η πρώτη και την επόμενη η άλλη). Μετά από τέσσερις μέρες στην εντατική ο Χ. βγήκε και μπήκε σε θάλαμο μαζί με άλλους ασθενείς αλλά δεν ανέφερε ποτέ περίεργα γεγονότα που να του είχαν συμβεί. Καμιά φορά καθόμαστε και αναρωτιόμαστε αν πρόκειται για παραισθήσεις από τα φάρμακα ή πράγματι για εικόνες «χαμένων» ανθρώπων στο πέρασμα του χρόνου…… (Ο Χ. πλέον δεν εργάζεται και σε λίγες μέρες περνάει επιτροπή για να πάρει αναπηρική σύνταξη αφού το περιστατικό του θεωρείτε από τα πιο σοβαρά, δεν ξαναείδε και δεν ανέφερε ποτέ γεγονότα όπως αυτά που διαδραματίστηκαν τις βραδιές που ήταν στην εντατική και η ζωή του με την Β. κυλάει φυσιολογικά, η αδερφή του η Ε. είδε ξανά την μητέρα της στον ύπνο της και μετά από λίγες μέρες είχαν τροχαίο τα παιδιά της χωρίς να υπάρχουν τραυματίες παρά μόνο υλικές ζημιές, μετά και από αυτό το περιστατικό έχει συνδέσει την εμφάνιση της μητέρας της με άσχημα γεγονότα που πρόκειται να επακολουθήσουν). Γράφει ο Δαμιανός Φουρκιώτης.