Όταν το καημένο σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, πράγμα το οποίο είχε προβλέψει με λύπη η ιδιοκτήτριά του, αλλά παρ’ όλες τις προφυλάξεις της τούτο συνέβη («το μοιραίον φυγείν αδύνατον») ή ίδια το ταρίχευσε σε κάποιον ταριχευτή για να το έχει στο σπίτι επειδή το αγαπούσε ιδιαίτερα. Από τη πρώτη νύχτα του θανάτου του, το σκυλί ερχόταν στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη (όπου αμέσως το μετέφερε μέσα σε πάγο διότι ήταν τέλος καλοκαιριού), με σάρκα και οστά, ακούγονταν τα βήματά του, τα άλλα δύο σκυλιά της το έβλεπαν και προσπαθούσαν να παίξουν μαζί του, αυτό όμως πηδούσε πάνω στο ντιβάνι της και ήθελε να κοιμηθεί μαζί της. Σημειωτέον ότι η ίδια ένιωθε το βάρος του και αν τύχαινε και ήταν και κάποιος άλλος στο δωμάτιο το έβλεπε και αυτός. Η Μαρία Καρύδη συνεχώς του έλεγε δακρυσμένη : «Φύγε Χοντρούλη, σε παρακαλώ» και μετά αρκετό χρονικό διάστημα μια νύχτα αντί να έρθει στο σπίτι της, τον είδε σε όραμα σ’ έναν τόπο σαν ζωολογικό κήπο με βλάστηση, πολύ όμως φωτεινό για να είναι τόπος της γης. Της είπε ότι βρισκόταν στον Παράδεισο και ότι μένει σε μια μεγάλη φωτεινή σπηλιά μαζί με άλλα σκυλιά και μάλιστα της είπε πως είχε δίπλα του και ένα μεγάλο σκύλο για πνευματικό οδηγό. Έκτοτε έπαψε να της εμφανίζεται, παρά μόνο σαν όραμα σε δύσκολες στιγμές της