Ένα βράδυ ονειρεύομαι έναν παππούλη καλόγερο καβάλα πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Ήταν ο επίλογος ενός τρελού τρελού ονείρου.. Με κοιτάζει και μου λέει: "Είμαι ο Μέγας Αντώνιος. Να θυμάσαι, ο ΜΕΓΑΣ Αντώνιος!". Και ξυπνάω ιδιαίτερα απορημένη από αυτό το τρελό όνειρο με τον απρόβλεπτο επίλογό του. (Άσε που εγώ ξέρω ότι υπάρχει ο Άγιος Αντώνιος. Για τον Μέγα, ιδέα δεν έχω). Την επόμενη βραδιά, ετοιμαζόμουν να πάω για ύπνο. Όπως συνήθως, πήρα ένα ποτηράκι νερό από την κουζίνα και βάδισα προς το δωμάτιό μου, όπου κοιμάμαι μόνη μου. Στο σπίτι μας, σε ένα δωμάτιο κοιμάται η μητέρα μου και ο αδελφούλης μου, σε ένα άλλο δωμάτιο η αδερφή μου (που είχε και παρέα εκείνη την ώρα το δεσμό της Μάριο), και σε ένα άλλο εγώ. Ήταν σχετικά νωρίς ακόμα για ύπνο, η μητέρα μου μόλις είχε ξαπλώσει (άλλα τον έχει στο τσεπάκι της τον ύπνο..). Η αδερφή μου έβλεπε τηλεόραση μαζί με τον Μάριο. Συνεχίζω, λοιπόν, με το ποτηράκι με το νερό στο χέρι μου, να βαδίζω προς το δωμάτιό μου. Μπαίνω μέσα και κλειδώνω (όπως πάντα) την πόρτα πίσω μου. Γυρίζοντας την πλάτη μου στην πόρτα του δωματίου μου, με το ποτηράκι στο χέρι, ακούω ξαφνικά την πόρτα να πάλλεται! Κάτι τέτοιο, χρειάζεται αρκετά δευτερόλεπτα ο ανθρώπινος εγκέφαλος, για να αντιληφθεί το περίεργο γεγονός. Γυρίζω, και βλέπω την πόρτα να χτυπιέται, σαν κάποιος να την βαράει, και το χερούλι να πηγαίνει πάνω κάτω, σαν κάποιος να θέλει να μπει μέσα στο δωμάτιο. Αφού πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα με εμένα κοκαλωμένη να κοιτάω το "απίστευτο", κατάφερα να κάνω υπολογισμούς που με οδήγησαν ακόμα ποιο πολύ κοντά στην τρέλα. Δεν μπορεί να είναι μέλος της οικογενείας, και ούτε καν άνθρωπος, αφού έγινε κλάσματα δευτερολέπτου με το που έκλεισα πίσω μου την πόρτα. Όμως ως υποστηριχτής της λογικής, αποφάσισα να πιστέψω ότι είναι κλέφτης. (Πάντως αν θα ήταν κλέφτης θα ήταν πολύ χαζός για να κάνει τόσο θόρυβο, και χωρίς σκοπό). Εκείνη όμως τη δύσκολη στιγμή, αυτή η δικαιολογία με βόλεψε ιδιαίτερα. "Φύγε σε παρακαλώ άνθρωπέ μου. Φύγε!!" φωνάζω όπως πάντα εγώ ψύχραιμη και τσαμπουκαλού. "Φύγε γιατί θα καλέσω το 100!!" μα η πόρτα και το χερούλι, χτυπιόταν σαν τρελά! Τότε αποφάσισα να πιστέψω ότι βρισκόμουν παρούσα σε μια πιθανή παραφυσική κατάσταση. Κάτι τέτοιες ώρες, θυμάσαι τη θρησκεία σου... "Χριστούλη μου, ελέησόν με!" είπα, και έπειτα άρχισα να σταυρώνομαι και να σταυρώνω και την πόρτα, λέγοντας το "Πάτερ ημών". (Και να πω ότι δεν προσεύχομαι όλη μέρα και κάθε μέρα; Ναι μου αρέσει πολύ ο Χριστούλης και η Παναγίτσα και όλοι εκεί ψηλά). Μετά από λίγη ώρα προσευχής, η πόρτα σταμάτησε να πάλλεται. Και εγώ εξακολουθούσα για λίγο ακόμα να την κοιτώ όρθια με το ποτηράκι νερό στο χέρι μου (και δεν έχυσα ούτε σταγόνα. Το τονίζω διότι, αφού δεν μου έπεσε, σίγουρα δεν υπνοβατούσα και επιπλέον δεν είχα κοιμηθεί ακόμα... ήμουν στην κουζίνα και έβαζα νεράκι.... Θυμάστε; Αφού υπέθεσα ότι όλα σταμάτησαν, φώναξα δυνατά: "Μαμά!!! Ξύπνα!!"... ναι, η μητέρα μου κοιμάται πολύ βαριά, οπότε άλλαξα γνώμη και φώναξα την αδελφή μου που ακουγόταν από το δωμάτιό της ότι ήταν ακόμα ξύπνια: "Φωτεινή!!! Μάριε!!!" Με άκουσαν και βγήκαν απορημένοι από το δωμάτιό τους: "Τι έχεις ΙΝΤΙΓΚΟ; Τι θέλεις;" και τους απαντώ γρήγορα - γρήγορα: "Προσέξτε! Νομίζω ότι μπήκε κλέφτης!!" εκείνοι όμως με καθησυχάζουν ότι είναι όλα καλά. Βέβαια όταν τους είπα τι μου συμβαίνει, ο Μάριος είπε: "Κανένας τεράστιος ποντικός θα ήτανε.." και χασκογέλασε. Και όλοι μετά πήγαμε για ύπνο. Δεν σας κρύβω ότι ανησύχησα μήπως αρχίζω και τρελαίνομαι... Το άλλο πρωί είπα στη μητέρα μου όλα όσα συνέβησαν το βράδυ. Έπειτα θυμήθηκα και της είπα και το τρελό όνειρο που είχα δει που τελείωνε με τον παράξενο καλόγερο. Της είπα: "Μανούλα μήπως αρχίζω και τρελαίνομαι;" και εκείνη συγκινημένη μου είπε: "όχι, γλυκό μου παιδί, δεν είσαι τρελή. Αύριο θα σε πάω σε ένα εκκλησάκι, που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Αντώνιο και στον Μέγα Αντώνιο. Ναι, είναι δύο διαφορετικοί και μάλιστα ο Μέγας Αντώνιος είναι ο προστάτης των τρελών..)". Τώρα αυτό γιατί το είπε η μαμά μου, για να με καθησυχάσει; Χειρότερα με έκανε, άκου "προστάτης των τρελών!". Όπως και να έχει, εγώ πιστεύω ότι έχω σώας τας φρένας μου. Νομίζω;;!! Πάντως από τότε, και μετά από προτροπή της μητέρας μου, δεν ξανακλείδωσα το δωμάτιό μου...