Η περιπέτειά μου άρχισε κάπου στις 10 Ιουνίου του 2006 , δηλαδή το δεύτερο μήνα της θητείας μου στον greek hellenic army . Εκείνη , λοιπόν , την περίοδο με είχαν μόλις μεταθέσει στην Καστοριά. Πιο συγκεκριμένα , με στείλανε στο δεύτερο στρατόπεδο του Άργους Ορεστικού , δηλαδή εκείνου που είναι από την κάτω μεριά της εθνικής οδού . Αν θυμάμαι καλά , λεγόταν 618 . Όπως και να ʽχει , ήταν εκείνο στο οποίο εκπαιδεύονταν οι αντιαρματιστές . Πολ. μηχανικός σπούδασα ο άνθρωπος και αντί να με στείλουν στο μηχανικό τμήμα , με στείλανε στους αντιαρματιστές . Ποιος ξέρει ; θα σκέφτηκαν πως αφού σπούδασα πώς να κατασκευάζω , θα έμαθα και πώς να καταστρέφω ! Τέλος πάντων , δεν παραπονιέμαι , καλά πέρασα με την ειδικότητά μου . Στο στρατόπεδο "προσγειώθηκα" Παρασκευή απόγευμα , που σημαίνει πως ο ΑΟΤ ήταν κλειστή , που σημαίνει πως δεν χρεωθήκαμε όπλο , το οποίο με τη σειρά του σημαίνει πως Παρασκευή , Σάββατο , Κυριακή ήμασταν εξοδούχοι . Δεν μας "χάλασε" ! Ο καιρός , όπως ήταν φυσικό , πέρασε και έφτασε η Δευτέρα . Οπότε μου δώσανε όπλο και υπηρεσία . Εδώ , να σας πω πως επί ένα μήνα , που έκατσα στην Καστοριά , είχαν σχεδόν πάντα την ίδια υπηρεσία και το ίδιο νούμερο (φυσικά το περιβόητο και χειρότερο "γερμανικό" !) . Μονάχα μία φορά είχα αλλού σκοπιά , ενώ όσο για θαλαμοφύλακας ούτε μία . Δεν ξέρω αν με πέρασαν για κορόιδο , αλλά αν ναι , τότε γελάστηκαν . Εμένα δεν πείραξε ποτέ να με στέλνουν στην πιο απόμερη σκοπιά . Ίσα ίσα , αν ήταν και ερημότοπος , κατά τη διάρκεια της ημέρας έπαιρνα και κάνα βιβλιαράκι ή περιοδικό μαζί μου και πέρναγα υπέροχα και χωρίς να το καταλάβω πέρναγε η ώρα αμέσως ! Τέλος πάντων , η σκοπιά στην οποία όλο με στέλνανε ήταν η λεγόμενη "Όπισθεν των Εξομοιωτών" . Καλά θα κάνετε να την θυμάστε όσοι δεν έχετε πάει στρατό , διότι αν σας πάνε στο 618 να θυμηθείτε τι πέρασα ! Που λέτε , αυτή η σκοπιά ήταν στην πιο απομακρυσμένη γωνία του στρατοπέδου . Εδώ , θα χρειαστεί να σας περιγράψω καλά το μέρος της σκοπιάς . Σε αυτή τη γωνία , λοιπόν , όπως καθόσουνα και κοίταγες προς τα κάτω , όπου και εκτεινόταν το υπόλοιπο στρατόπεδο , είχες στα αριστερά σου και πίσω σου σύρμα (την περίφραξη του οικοπέδου) . Έτσι , υπήρχαν μόνο δύο τρόποι ούτως ώστε να έρθει κάποιος σε σένα : είτε από μπροστά σου , είτε από τα δεξιά σου . Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως θα μπορούσε κάποιος να έρθει κάποιος και από τη μέση οδό , δηλαδή από διαγώνια κάτω - δεξιά , αλλά εκτός του ό,τι για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο έπρεπε να πηδήξει κάποιος φράκτες , ήταν και απόλυτα ορατός σε αυτήν την πλαγιά . Συνεπώς , μόνο από μπροστά σου ή από τα δεξιά σου μπορούσε να έρθει κάποιος . Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων , η περίπολος , οι εφοδεύοντες αξιωματικοί οι δεκανείς αλλαγής κτλ ερχόντουσαν από τα δεξιά για τον απλό λόγο ότι από μπροστά σου ο δρόμος ήταν υπερβολικά ανηφορικός . Έτσι λοιπόν , σε αυτό το μέρος με στείλανε να φυλάξω την πρώτη μου σκοπιά . Το απογευματιάτικο νούμερο κύλησε χωρίς τίποτα περίεργο . Το επόμενο νούμερο ήταν το 02:00 - 04:00 (το γερμανικό που λέγαμε !) . Ο δεκανέας αλλαγής μας πήγε κανονικά στις σκοπιές μας και άλλαξε τους προηγούμενους σκοπούς και εμείς αναλάβαμε δράση ο καθένας στον τομέα του . Αφού πέρασε κάπου μισή ώρα , ήρθε ένας εφοδεύων . Αυτός ο άνθρωπος ήταν και ο μοναδικός που πέρασε εκείνο το βράδυ από τη σκοπιά μου . Μάλιστα , ήταν και ο μοναδικός που μου ήρθε ποτέ από μπροστά μου (από την απότομη ανηφόρα που σας έλεγα) . Το θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν απόψε : αφού του φώναξα "Αλτ . Τις 'συ ;" έκανε κάνα δυο βήματα , πήρε δυο τρεις ανάσες να ξελιαχανιάσει και μου λέει : "Ουφφ . Έφοδος" !! Όπως ήταν και μικρόσωμος είχε πλάκα ! Γκούφη το λέγανε το παλικάρι και όπως έμαθα μετά ήταν και γαμώ τα παιδιά . Τέλος πάντων , ανταλλάξαμε συνθηματικά και υπέγραψε στο βιβλίο της σκοπιάς . Αφού τα έκανε αυτά , μου είπε , προφανώς θέλοντας να με συμβουλέψει μιας και ήμουν καινούργιος στο στρατόπεδο : "Έχε υπόψη σου πως απόψε είναι επόπτης ο Μανούρας και μάλιστα δεν θα σου ʽρθει από διπλά , αλλά από την ανηφόρα" , και στη συνέχεια έφυγε . Ο Μανούρας ήταν ένας λοχαγός ο οποίος θεωρούταν άγριος , αλλά στην πραγματικότητα , όπως έμαθα αργότερα από πρώτο χέρι , ήταν και γαμώ τους αξιωματικούς . Το λοιπόν , η ώρα πέρναγε και άρχισε να κάνει και κρύο . Μάλιστα εκεί που καθόμουνα (τρόπος του λέγειν - όρθιος ήμουνα) , άρχισα να σκέφτομαι "Πού είναι η Καστοριά ; Στην Μακεδονία ή στην Ήπειρο . Διότι απʼ όσο ξέρω , στην Μακεδονία υπάρχουν και αρκούδες !" . Κοίταγα τριγύρω μου να βρω κάποιο μέρος να ανέβω σε περίπτωση που ερχόταν καμιά αρκούδα και το μόνο που βρήκα ήταν η ίδια η σκοπιά , αλλά γρήγορα άλλαξα γνώμη διότι αντιλήφθηκα πως αν μπορώ εγώ να ανέβω , σίγουρα θα μπορούσε και αυτή να σκαρφαλώσει επάνω ! Ευτυχώς , καμιά αρκούδα δεν είχε όρεξη εκείνο το βράδυ να μου κάνει επίσκεψη (το λέω διότι απʼ ότι είδα μήνες αργότερα - τον Δεκέμβριο του 2006 - σε εκείνα τα μέρη - στο Άργος Ορεστικού - έγιναν επιθέσεις αρκούδων στα ποιμνιοστάσιο της περιοχής - ευτυχώς που είχα πάρει μετάθεση τότε !) . Σε κάποια φάση άρχισαν και κάποια περίεργα σκουξίματα μέσα στη νύχτα , αλλά σύντομα κατάλαβα πως ήταν από κάτι μηχανικό και απʼ ότι πληροφορήθηκα μετέπειτα , ήταν κάποιο αρδευτικό μηχάνημα το οποίο δούλευε αυτόματα τη νύχτα . Έτσι , που λέτε , πέρναγε η νύχτα , με το να κάνει όλο πιο πολύ κρύο και εμένα το μυαλό μου να κάνει άσχημες σκέψεις (αρκούδες κτλ) . Κάπου εκεί ήταν που άρχησαν τα περίεργαααα ... Πρέπει να σας προσδιορίσω εδώ , πως σε αντίθεση με την δεξιά πλευρά μου , απʼ όπου αν ερχόταν κάποιος θα τον έβλεπες από απόσταση , παρά το γεγονός πως δεν υπήρχε πολύ φως , και αυτό διότι ήταν επίπεδο έδαφος ,,, από την κατηφόρα μπροστά μου δεν μπορούσες να δεις κανέναν , παρά μονάχα αν σε έφτανε στα 10 και κάτι μέτρα . Αυτό οφειλόταν όχι μόνο στον ελάχιστο φωτισμό , αλλά και στο γεγονός πως εκεί κάτω υπήρχε πυκνή βλάστηση . Μιλάνε για μεγάλους θάμνους αλλά και δέντρα , τα οποία συν τις άλλοις , ρίχνανε και κάτι περίεργους ίσκιους , τα καταραμένα . Μάλιστα , μέσα στη νύχτα , σε μία τέτοια προχωρημένη ώρα που δεν ακούγεται τίποτα και ιδίως αν έχεις τις αισθήσεις σου στο φουλ , όπως όταν πρωτοφιλάς σε μία τέτοια σκοπιά , ακούς τα πάντα σε μεγαλύτερη απόσταση απʼ ότι συνήθως . Ενώ λοιπόν στεκόμουν και αγνάντευα μη μπας και μου έρθει κανένας μες στη νύχτα , ακούω κάτι βήματα από την κατηφόρα (ανηφόρα αντίστοιχα για αυτόν που ερχόταν) . Ομολογώ πως οι παλμοί μου αυξήθηκαν . Παρʼ όλο που είχα περάσει την φάση του να είμαι "ψαράκι" , δεν ξέρω , θες λόγω του ό,τι δεν είχα ξαναφυλάξει σε τέτοια έρημη και σκοτεινή σκοπιά ; θες λόγω του ό,τι μου είπαν , και καλά , πως θα ερχόταν ο επόπτης ο οποίος θεωρούταν και άγριος ; Δεν ξέρω , αλλά το παραδέχομαι πως αισθάνθηκα έναν φόβο . Τα βήματα , που λέτε , ακούγονταν πιο ζωηρά και εγώ ξεκουμπίστηκα να λάβω θέση με προτεταμένο το όπλο για να κάνω αναγνώριση . Αφού πλησίασα την άκρη της κατηφόρας , τα βήματα συνεχίστηκαν να ακούγονται για λίγο ακόμα και μάλιστα πολύ καθαρά , κάνοντας ξεκάθαρο πια πως επρόκειτο για άνθρωπο και όχι για κάποιο σκύλο , ο οποίος , εξάλλου , περπατάει πιο ανάλαφρα και με γρηγορότερα βήματα . Εγώ , το να τα ακούω , δε με πείραζε. Αυτό που με πείραζε , ήταν ό,τι ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ ποιος και πού ήταν ! Και παναθεμά τον , ήταν σαφές πως πλέον ήταν κοντά μου . Και τότε , σιωπή . Τα βήματα σταμάτησαν . Εγώ , από τη μεριά μου , άρχισα να περνάω από το στάδιο της ανησυχίας , στο στάδιο της Έντονης Ανησυχίας . Τα δευτερόλεπτα , τα οποία , όχι ό,τι το λέω εξεπίτηδες , αλλά όντως σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σου φαίνονται πολύ περισσότερα , πέρναγαν και δεν ακουγόταν τίποτα . Και τότε , ξαφνικά , τι λέτε ό,τι άκουσα ; Ρε παιδιά , σας ορκίζομαι στην Αγία Γραφή , στο Κοράνιο και όπου αλλού θέλετε , άκουσα να κατουράει !! Ναι , δε σας κάνω πλάκα ! "Μα καλά , είναι σοβαρός ;" σκέφτηκα . Όμως με μία δεύτερη σκέψη , λέω "Ε , και ; Αν τώρα του ʽρθε , με γεια του και χαρά του" . Εγώ , φυσικά , αγέρωχος . Απτόητος . Ή τουλάχιστον , έτσι προσπαθούσα να δείξω . Που λέτε , μετά από κάμποσα δευτερόλεπτα το κατούρημα σταμάτησε . Είπα από μέσα μου "Ε , τώρα θα έρθει . Τώρα θα έρθει , τώρα θα έρθει ,, ε ΠΟΤΕ θα έρθει επιτέλους ; Τελικά , η ώρα πέρναγε και πέρναγε και πέρναγε και όποιος και αν ήταν αυτός , δεν ήρθε επάνω σε μένα . Και ούτε κάποιος άλλος ήρθε εκείνο το βράδυ , παρά μονάχα στις τέσσερις παρά , όταν ήρθε ο δεκανέας αλλαγής με τους επόμενους σκοπούς και μας άλλαξε . Θα μου πείτε , "Ε , και λοιπόν ; Τι έγινε ; Κάποιος εκείνο το βράδυ πήγε για κατούρημα και εσύ συνέβη να τον ακούσεις" . Αυτό το έχω σκεφτεί και εγώ , αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα : Ο μόνος τρόπος για να φτάσει κάποιος σε εκείνο το σημείο , πιο κάτω δηλαδή από εμένα , ήταν ή να περάσει πρώτα από εμένα και μετά να κατεβεί στην κατηφόρα ή να έρθει από κάτω προς εμένα , αλλά τότε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ο μοναδικός δρόμος θα τον ανάγκαζε να περάσει πρώτα από τη σκοπιά του σκοπού της ΑΟΤ , η οποία ήταν 50 μέτρα πιο κάτω από εμένα , αλλά εκείνο το βράδυ , αφότου πέρασε το παλικάρι που σας διηγήθηκα , ο από κάτω σκοπός δεν έκανε καμία άλλη αναγνώριση (για όσους δεν γνωρίζουν , η αναγνώριση περιλαμβάνει ζωηρό φώναγμα προς αυτόν που έρχεται , που σημαίνει πως εγώ θα τον άκουγα) . Υπήρχε ένα ακόμα ενδεχόμενο , αυτός που τελικά ανέβηκε μέχρι σε μένα και ούρησε , να ήταν ο ίδιος ο σκοπός που φύλαγε πιο κάτω . Αλλά ακόμα και τότε υπάρχουν μερικά άτοπα : είναι παράλογο ο σκοπός να αφήσει τη σκοπιά του , να περάσει διπλά από τα κτίρια της ΑΟΤ για να φτάσει σε μένα να ουρήσει και έτσι να χάσει οποιαδήποτε οπτική επαφή με τον τομέα του , τη στιγμή μάλιστα που στο μέρος που ήταν και κατασκότεινα ήταν (οπότε και ντροπαλός να ήταν δεν είχε γιατί να αγχωθεί) αλλά και ένα σωρό θάμνους είχε για να κάνει την ανάγκη του με την ησυχία του . Τέλος , ο σκοπός εκείνο το βράδυ ήταν και αυτός ένας από τους καινούργιους , οπότε το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε θα ήταν να βρει τον μπελά του ήδη από την πρώτη μέρα . Δεν ξέρω τι να πω . Από εκεί και πέρα , οι υπόλοιπες μέρες και βραδιές πέρασαν χωρίς άλλα περίεργα . Έτσι , στον υπόλοιπο μήνα που έμεινα στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, το είχα ξεχάσει το θέμα . Ωστόσο , τρεις μέρες προτού φύγω με μετάθεση για Έβρο , έμαθα κάτι που με συντάραξε . Ένας φαντάρος , ο οποίος ήταν ήδη μήνες εκεί, μου διηγήθηκε , χωρίς να του πω οτιδήποτε , πως όταν είχαν φτάσει αυτοί , με μετάθεση , στο στρατόπεδο , τους είχαν διηγηθεί πως στο συγκεκριμένο στρατόπεδο , είχε αυτοκτονήσει κάποιος φαντάρος . Βέβαια , τέτοιες ιστορίες μπορείς ακούσεις σε πολλά μέρη , αυτή η περίπτωση όμως είχε κάτι το ιδιαίτερο . Και συγκεκριμένα το μέρος στο οποίο αυτός αυτοκτόνησε ... Που λέτε , παλιότερα ανάμεσα στη σκοπιά που φύλαγα εγώ και εκείνη που βρίσκεται πιο κάτω από τη δική μου , υπήρχε και ακόμα μία , λίγο πιο κάτω από τη δική μου . Λένε , τώρα , πως αυτήν την γωνιακή στην οποία φίλαγα εγώ την φτιάξανε προς αντικατάσταση εκείνης στην οποία έγινε η αυτοκτονία . Η αλήθεια , φίλοι μου , είναι πως όχι μόνο αυτή η σκοπιά υπάρχει όντως , αλλά και τη είχα δει και ο ίδιος . Όταν ο δεκανέας αλλαγής πέρναγε με του σκοπούς για να κάνει τις αλλαγές , πέρναγε καμιά φορά , καθώς κατεβαίναμε την κατηφόρα , δίπλα της . Εγώ την είχα δει και μάλιστα μου είχε κινήσει και την περιέργεια το εικονοστάσιο που βρισκόταν μέσα της. Καθώς οι μέρες είχαν περάσει , εγώ είχα αρχίσει να αγνοώ την επίμαχη σκοπιά , η οποία σημειωτέων είχε γεμίσει βάτα και θάμνους . Και η αλήθεια είναι πως ακόμα και τότε όταν εκείνος ο φαντάρος μου διηγήθηκε τα παραπάνω , εμένα το μυαλό μου δεν πήγε εκεί . Έως ότου την ημέρα που επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία για να φύγουμε για τις μεταθέσεις μας . Καθώς εγώ κοίταγα προς εκείνο μέρος , ξαφνικά θυμήθηκα τα λόγια εκείνου του ανθρώπου και τα όσα έζησα εγώ ! Ε , λοιπόν , εγώ σας το ομολογώ , το παραδέχομαι και σας το προσυπογράφω : Αν εκείνη τη νύχτα είχα ήδη ακούσει εκείνα που μου διηγήθηκαν , δεν υπήρχε , επαναλαμβάνω ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ περίπτωση να μείνω στη θέση μου ! Θα το είχα βάλει στα πόδια και όπου φύγει , φύγει ! Και ας με καμπανιάζανε μετά και δύο μήνες φυλακή !