Περνούσα κάθε μέρα από ένα σημείο για να πάω στην δουλεία μου.... εκεί ήταν ένα εργοστάσιο... όποτε το έβλεπα με έπιανε μια θλίψη πολύ έντονη... σαν να πενθώ, δεν μπορώ να το εξηγήσω καλά... αφού έκλεινα και το ράδιο στο αμάξι και για λίγο δεν μίλαγα... σταδιακά ένοιωθα και πιο άσχημα όταν σχολούσα.... μερικές φορές κατέβαινα από το αμάξι και περπατούσα γύρω του θέλοντας να μάθω το γιατί... έψαχνα μήπως είχε κανένα "εκκλησάκι" από κάποιον που μπορεί να πέθανε εκεί αλλά τίποτα. Μέσα σε 6 μήνες το εργοστάσιο γκρεμίστηκε και άρχισε να χτίζεται ένα σχολείο (περιοχή Νίκαια) κάθε μέρα γινόμουν όλο και χειρότερα... πονούσε το στήθος μου από την στεναχώρια... και πλέον σταμάτησα να περνάω από κει... Ένα βράδυ μετά από διασκέδαση, στο γυρισμό πήγα ξανά εκεί σταμάτησα και άρχισα να κλαίω (δεν είχα πιει, δεν πίνω γενικά). Πλέον ήξερα ότι κάτι κακό θα γίνει εκεί πάνω κάτω ήξερα τι.... Ήταν Κυριακή βράδυ τότε... Τρίτη πρωί, ο τελευταίος όροφος του σχολείου που ήταν σε λειτουργία είχε πέσει.... το είπαν και οι ειδήσεις τότε...