Ο Δημήτρης Αντ. Βακαλόπουλος (Πολύκαστρο, 23430–22310) το Φεβρουάριο τού 1995 σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι δέχθηκε κλωτσιά αντίπαλου καί έπαθε κάταγμα κνήμης και περόνης στο δεξί πόδι. Στο Νοσοκομείο “Άγιος Δημήτριος” τού έγινε ενδομυϊκή ήλωση. Βγήκε με ανάρρωση στο σπίτι. Σε τρεις εβδομάδες άρχισε να πρήζεται το υγιές αριστερό του πόδι και παρουσίαζε πυρετό 39–40 με σπασμούς. Τοπικός γιατρός χορήγησε φαρμακευτική αγωγή για πνευμονία, έπειτα όμως υπέδειξε την εισαγωγή σε Νοσοκομείο. Στο Κιλκίς ο γιατρός υπέθεσε πώς είχε θλάση και τούς έστειλε πίσω. 'Όμως είχε πόνους στο στήθος, δυσκολία αναπνοής, το ένα πόδι ενηλωμένο, το άλλο πρησμένο, και υψηλό πυρετό. Ο γιατρός Παντ. Μαϊδάνογλου διέγνωσε κατά 99,5 % θρομβοφλεβίτιδα και συνέστησε κατεπειγόντως Νοσοκομείο! Επί 10–15 μέρες στο Κιλκίς δεν έδιναν βάση στη διάγνωση Μαϊδάνογλου, ο άρρωστος είχε μείνει στα μισά του κιλά (42 κιλά)! Είχε χάσει την επαφή με τον κόσμο! 'Έβλεπε Αγίους να τον φωνάζουν, δάση, λιβάδια, λουλούδια, Αγγέλους στα λευκά με φτερά, σε κύμα γαλήνης, ρυάκια, ποταμάκια. 'Έπαθε κρίση, δεν ανέπνεε, μελάνιασε! Ο αδελφός του Παγώνης Βακαλόπουλος (γνωστός ποδοσφαιριστής στην “Εθνική” Ελλάδος καί τόν “Ηρακλή” ) έφερε τον αγγειολόγο κ. Φιλίππου 3 τα χαράματα. Ο νέος γιατρός διέγνωσε θρόμβωση και πνευμονική εμβολή! Με υπογραφή τού πατέρα του τον μετέφεραν αμέσως στο Παπανικολάου. Το σπινθηρογράφημα και το αγγειογράφημα έδειξαν 100% βουλωμένη αρτηρία στους πνεύμονες! Ο καθηγητής κ. Σπύρου είπε στον πατέρα: “Είναι ετοιμοθάνατος. Βάλτε υπογραφή. Εγώ θα τού κάνω τομή από πάνω μέχρι κάτω. Εκεί πού θα εντοπίσουμε το θρόμβο ή τούς θρόμβους, θα τούς εκροφούμε· αλλά στα πρώτα 5΄ θα μείνει στο χειρουργείο. Πάτε να τον δείτε από ένα λεπτό στην Εντατική, αλλά να μην κλάψει κανείς, και μάς μείνει το παιδί από τώρα”! Η μητέρα μέσα στο κλάμα της συνομιλώντας με συνοδούς άλλων ασθενών έμαθε για τη Μυτιλήνη και τηλεφώνησε για Παράκληση, μιλούσε πολλή ώρα με το καρτοτηλέφωνο, και η κάρτα της δεν έγραψε ούτε μία μονάδα (ένδειξη ότι κάτι εξαιρετικό άρχισε να συμβαίνει, όπως κατανόησαν αργότερα). Εισερχόμενη στη ΜΕΘ τού έδωσε το βιβλιαράκι τού Αγίου, τού είπε ότι είναι σοβαρά και να προσευχηθεί και ο ίδιος στον Άγιο να τον γιατρέψει. Μόλις έμεινε μόνος, προσευχήθηκε: “άγιε Ραφαήλ, αν υπάρχεις πραγματικά, έλα και σε μένα να με κάνεις καλά”. Και η μητέρα του παρακαλούσε συνεχώς με πίστη και δάκρυα: “άγιε Ραφαήλ, εγώ είμαι αμαρτωλή. Σε παρακαλώ, ας σε δεί τό παιδί μου”! Ύστερα από κάποια ώρα (5 λεπτά; 5 ώρες; δε θυμάται) ο Δημήτρης ένιωσε να τον χτυπά στα μάτια ένα πολύ εκτυφλωτικό φως σαν από 1000 προβολείς. Παρακαλούσε επίμονα τη νοσοκόμα να το σβήσει, και εκείνη τον διαβεβαίωνε ότι όλα ήταν σβηστά. Σιγά σιγά το εκτυφλωτικό φως απομακρυνόταν και στη θέση του φάνηκε ένας Ιερέας, όπως στο εξώφυλλο τού βιβλίου τής Παρακλήσεως, όρθιος στον αέρα! Με τα μάτια του ανοικτά τον ρώτησε: “Πώς εμφανίστηκες εδώ; Ποιος είσαι;” “Είμαι ο άγιος Ραφαήλ και ήρθα να σε κάνω καλά”. “Πώς μπήκες μέσα; Και πώς θα με κάνεις καλά;” “Πίστεψέ με, και αύριο θα είσαι καλά”. Εξαφανίστηκε. Συλλογιζόταν, πώς θα τον γιάτρευε, ποιος είναι… Εμφανίζεται ο Ιερωμένος πάλι, με αυστηρή όμως όψη, και τον επιτιμά: “Τολμάς να αμφιβάλλεις ότι μπορώ να σε θεραπεύσω;”. 'Έμεινε κατάπληκτος ο άρρωστος με την ιδέα τού πώς μπορούσε να γνωρίζει τη σκέψη του ο Κληρικός εκείνος. “Δεν αμφιβάλλω, αλλά πώς θα με γιατρέψεις;” “Πίστεψέ με, Δημήτρη, και αύριο θα είσαι καλά. Πρέπει όμως να πιστέψεις”. Σημειωτέον ότι, όση ώρα συνομιλούσε με τον 'Άγιο, η νοσοκόμα προσπαθούσε να τον ηρεμήσει: “Δημήτρη, ηρέμησε. Γιατί παραμιλάς; Δεν είναι κανένας εδώ μέσα; Μόνο εγώ κι εσύ”. Τότε ο 'Άγιος τού λέει: “Αυτή δε με βλέπει ούτε με ακούει. Μόνον εσύ”. Ωστόσο πάλι σκέψεις αμφιβολίας στο μυαλό τού αρρώστου: “Μάς δουλεύει ο πάτερ αυτός; Μήπως έχω τρελαθεί και δε βλέπω καλά; Τι μου συμβαίνει; Είναι δυνατόν;” Για τρίτη φορά εμφανίζεται ο 'Άγιος μαζί με ένα κοριτσάκι με πλεξούδες, βαδίζοντας όμως τώρα. Πλησιάζοντάς τον τού λέει" “Κακομοίρη μου, δεν με πιστεύεις καθόλου. Δυο φορές ήρθα για χάρη τής μάνας σου, πού κλαίει απέξω και με παρακαλάει, και μία για χάρη σου. Άλλη φορά δεν θα σου ξαναπαρουσιαστώ. Τρίτη και τελευταία. Πίστεψέ με και αύριο θα είσαι καλά”. Και γυρίζοντας προς το κοριτσάκι: “Ρηνούλα, φέρε την τσάντα μου” (όπως των ιατρών). 'Έβγαλε μια άσπρη ιατρική ποδιά και, βγάζοντας τα μοβ ράσα του, τη φόρεσε. “Δημητράκη, αύριο θα είσαι καλά, αν με πιστέψεις μόνο. Τώρα φεύγω, γιατί με χρειάζονται στο Λονδίνο. Πάμε, Ρηνούλα, το παλικάρι αυτό θα γίνει καλά. Και το πόδι του και τα πνευμόνια του είναι γερά”. Ο ασθενής κάλεσε τη μητέρα του, τής τα διηγήθηκε, κι εκείνη σταυροκοπήθηκε κλαίγοντας από συγκίνηση. Το πρωί ήρθαν, για να τού κάνουν τη σοβαρή επέμβαση, αλλά διαπίστωσαν με το σπινθηρογράφημα ότι οι θρόμβοι από πηχτό αίμα είχαν εξαφανιστεί από τα πνευμόνια και τις φλέβες του. Τού τοποθέτησαν μόνο φίλτρα στην κάτω κοίλη φλέβα. Σε 4 μέρες πήρε εξιτήριο. Ο κ. Σπύρου είπε στη μητέρα του: “'Η κάποιον άγιο είχατε στην οικογένειά σας ή κάποιος ήταν τυχερός”. Και ο κ. Φιλίππου είπε στον αδελφό του: “Σαν επιστήμονας δεν μπορώ να το εξηγήσω. Κάποιον έχετε εκεί πάνω”. Οι γονείς του ήρθαν και έκαναν Παράκληση στο Μοναστήρι μας. Αργότερα έφεραν και τον ίδιο. Αναγνώρισε τον Άγιο Ραφαήλ των τριών θαυμαστών εμφανίσεων στο μεγάλο προσκυνητάρι, μόνο πού τον είχε δει με μοβ (ηγουμενικό) μανδύα και έλαμπε το στήθος του.