Εγώ θα σας περιγράψω κάτι που μου συνέβη μικρή (8 ετών). Επειδή η ιστορία είναι μεγάλη σας παρακαλώ να την υπομείνετε (hehe). 'Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα και ενώ καθόμουν στο δωμάτιό μου και έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου (ναι, ναι...) χτύπησε η πόρτα του σπιτιού μας. Η μαμά μου άνοιξε και πέρασε μέσα ένα ζευγάρι φίλων μας. Μαζί τους έτυχε να έρθει κι άλλο ένα ζευγάρι, γνωστοί των τελευταίων. Το δεύτερο ζευγάρι μου είχε φέρει ένα δώρο και η μαμά μου με φώναξε για να πάω να το πάρω (και κλασσικά να πω ευχαριστώ..). Φτάνοντας μπροστά στο χολ του σπιτιού μας και βλέποντας το άγνωστο ζευγάρι, ξεπρόβαλε μια φιγούρα που κρυβόταν πίσω από τη γυναίκα. Ήταν ένα πλάσμα κοντό, φορούσε ένα μαύρο καπέλο, με μεγάλα κίτρινα μάτια και μύριζε άσχημα. Χωρίς να μιλήσω σε κανέναν, περπάτησα μέχρι το ζευγάρι. Άφησα κάτω το δώρο που μου προσέφεραν (είπα ευχαριστώ...) και άνοιξα την εξώπορτα. Απευθύνθηκα στη φιγούρα που τώρα βρισκόταν πάνω στη γυναίκα και είπα να περάσει έξω από το σπίτι μας γιατί είναι κακό και πρέπει να φύγει. Μάλιστα ρώτησα και τους παρευρισκόμενους αν το βλέπουν, κι αν όντως το βλέπουν γιατί δεν το διώχνουν. Κανένας άλλος εκτός από τη γυναίκα, στην οποία είχε "κολλήσει" αυτό το πλάσμα δεν μπορούσε να το δει. Η φιγούρα αυτή προχώρησε και βγήκε έξω. Δεν είπε και δεν έκανε τίποτε άλλο. Το μόνο που ακούστηκε ήταν ένας δυνατός θόρυβος έξω από την πόρτα καθώς την έκλεινα με τη μαμά μου. Η γυναίκα του δεύτερου ζευγαριού που "κουβαλούσε" αυτό το πλάσμα άρχισε να κλαίει, με αγκάλιασε και με ευχαρίστησε. Είπε ότι εδώ και πολύ καιρό, μετά το θάνατο του μωρού της, έβλεπε και άκουγε αυτή τη φιγούρα και της ζητούσε να κάνει να κακό στον εαυτό της (να πηδήξει από το μπαλκόνι, να κόψει τον καρπό της κλπ) και νόμιζε πως είχε αρχίσει να τρελαίνεται. Είχε πάει ακόμα και σε ψυχολόγο για να μάθει τι της συμβαίνει και φυσικά κάθε - επιστήμονας - ψυχολόγος γνωρίζοντας το τραυματικό γεγονός του θανάτου του μωρού της, της έλεγε ότι υποφέρει από κατάθλιψη (λογικό νομίζω...). Όπως και να 'χει από τότε δεν ξαναεμφανίστηκε κάτι σχετικό στη ζωή της. Οι δικοί μου και το ζευγάρι αυτό έγιναν καλοί φίλοι και για' μένα πλέον είναι κάτι σαν δεύτεροι γονείς. Ευχαριστώ για την ακρόαση...