Ήμουν μικρή σε ηλικία, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο ετών, όμως το γεγονός είναι τόσο ζωντανό μέσα στο μυαλό μου, που το θυμάμαι σαν να έγινε εχθές. Ήταν απόγευμα, προς το βραδάκι, και η γιαγιά μου (Θεός συχγωρές την) καθότανε στον καναπέ του καθιστικού, βλέποντας τηλεόραση. Μέσα στο σπίτι ήμασταν μόνες εκείνη την ώρα. Ξαφνικά παρατήρησα ότι από τον διάδρομο της οικοδομής της πολυκατοικίας, ακούγονταν γυναικείες και αντρικές φωνές. Όμως, δεν έλεγαν συγκεκριμένες λέξεις. Ήταν κάτι σαν: Ουουουυυυ!!!! Ααααααα!!! Εεεεεεαααα!!! (όλα τα φωνήεντα είχαν πιάσει) "Γιαγιάκα τους ακούς που φωνάζουν στον διάδρομο;" ρωτάω περιμένοντας να μάθω για ποιο λόγο φωνάζουν. Όμως η γιαγιά μου, μου απαντάει με ερώτηση: "Γιατί; Ακούς κανέναν να φωνάζει;" "Γιαγιάκα, πλάκα μου κάνεις; Δεν είναι δυνατόν να μην τις ακούς τις φωνές!" και τότε εκείνη τρομαγμένη, με μαλώνει λέγοντας: "Σιωπή! Η ιδέα σου είναι!". Όμως εγώ μικρή και αθώα (και πολύ επίμονη μάλλον) επέμενα, φωνάζοντας: "Είμαι σίγουρη ότι δεν είναι η ιδέα μου!" και τότε η γιαγιά μου λέει και πάλι μαλώνοντάς με και με επιβλητικό τόνο: "Ο αέρας είναι!". Πίστευε ότι μπορεί να με καθησυχάσει, λέγοντας μου ψέματα όμως... πώς να κρυφθείς απ' τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα (στίχοι από τραγούδι). Τότε εγώ πετάχτηκα από τη θέση μου και κάθισα πίσω από την γιαγιά μου. Μα οι φωνές δεν σταματούσαν. Εξακολουθούσαν να ακούγονται ολοένα και πιο έντονα. Και έτσι έκλεινα τα αυτιά μου με τα χέρια μου όσο πιο γερά μπορούσα. Μάταια όμως. Ακούγονταν πολύ δυνατά. Δεν είμαι σίγουρη μετά από πόσες ώρες σταμάτησαν. Θυμάμαι, από τότε, πολύ καλά τις φωνές εκείνες και... πιστέψτε με δεν είναι το δυνατό σφύριγμα του αέρα που τυχαίνει καμιά φορά να ακούμε στους διαδρόμους. Προσωπικοί σχολιασμοί μου: Μάλλον η γιαγιά μου τις άκουγε τις φωνές και εκείνη, αλλά δεν ήθελε να με τρομάξει πιο πολύ, ή και ακόμα δεν ήθελε να το πιστέψει και η ίδια. Ίσως όμως και να μην τις άκουγε. Τώρα οι φωνές αυτές (τα ουρλιαχτά δηλαδή αφού περί αυτών πρόκειται) ίσως και να προέρχονταν από κάποια τηλεόραση, ναι άλλα τόσο μεγάλη σκηνή τρόμου; Δυο ώρες (ας πούμε) ο ίδιος ήχος; Και από την άλλη γιατί η γιαγιά μου να ισχυρίζεται ότι δεν τα ακούει; (και δεν είχε προβλήματα ακοής) Ο αέρας δεν ήτανε. Δεν μπορεί να με πείσει κάποιος για το αντίθετο. Μήπως λοιπόν ήτανε κάτι άλλο; Καλώς ή κακώς με τον καιρό έπειθα τον εαυτό μου ότι όλα ήταν της φαντασίας μου. Και έτσι δεν αποτρελαινόμουν (είναι δύσκολο ειδικά όταν είναι κάποιος σε μικρή ηλικία, να αποδείξει ότι δεν λέει ασυναρτησίες. Πώς μπορούσα να τεθώ ενάντια στους μεγάλους. Και με είχαν κουράσει οι μεγάλοι: "παιδί είμαι! Δεν είμαι ούτε χαζή, ούτε τρελή.")