Όταν διαπίστωσα την εγκυμοσύνη μου εξεπλάγην. Και ήταν φυσικό να εκπλαγώ, μιας και αυτή προέκυψε στα 40 μου χρόνια, μετά από 20 χρόνια γάμου. Ο πρώτος που το έμαθε μετά τον σύζυγό μου ήταν φυσικά ο ιερέας που με εξομολογεί. Δεν λέγω ο γέροντάς μου, μιας και σαν τέτοιον θεωρώ τον αγιορείτη πατέρα, με τον οποίο όμως η επικοινωνία, ούτε εύκολη ούτε τακτική είναι. Από δω και πέρα, για να ξεχωρίζουν μεταξύ τους οι δύο, θα αναφέρω τον έναν σαν «παππούλη» (τον της Αθήνας) και τον άλλον σαν «γέροντα». Το είπα λοιπόν στον παππούλη, ο οποίος μου έδωσε μεταξύ των άλλων και μία συμβουλή που δεν πολυκατάλαβα τότε.. Να μην πω σε κανέναν τίποτα για την εγκυμοσύνη.. Όπως ήταν φυσικό ..είπα «ευλόγησαν» και έφυγα. Ξεκίνησα τις επισκέψεις λοιπόν στον γιατρό μου και φυσικά τις σχετικές εξετάσεις…και δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Και ήρθε η ώρα να πάρω τα σχετικά αποτελέσματα . Είχα πάει μόνη στον γιατρό , κάποια επίσκεψη είχε κρατήσει τον σύζυγό μου στο σπίτι. Συνοφρυωμένος, εκείνος μου ανακοίνωσε πως με βάση τις εξετάσεις το παιδί μου θα γεννηθεί με σύνδρομο down.. πρέπει κυρία μου να προχωρήσουμε σε διακοπή κύησης… Έγινα έξαλλη, και μόνο με την πρόταση…και η απάντησή μου ήταν: «και με δύο κεφάλια να είναι το παιδί μου, εγώ το θέλω»… Ο γιατρός μου είπε πως είμαι τρελή και πως αρνείται να με παρακολουθήσει και φυσικά να αναλάβει τον τοκετό. Γύρισα στο σπίτι μου με συναισθήματα, ανάκατα …είπα στον σύζυγό μου τα σχετικά.. η θέση του διατυπώθηκε χωρίς πολύ σκέψη : «Ζωή, για τις αμαρτίες μας φαίνεται, θα πρέπει να μεγαλώσουμε ένα αγγελούδι. Κουράγιο, καλή μου, θα τα καταφέρουμε με την βοήθειά Του…». Την επομένη ημέρα το απόγευμα, χτύπησε το τηλέφωνό μου και άκουσα την φωνή της καλής μου φίλης, και εν Χριστώ αδελφής να μου λέει : «Δεν μου λες, μήπως είσαι έγκυος?.». -«πως σου ήρθε να μου κάνεις τέτοια ερώτηση ?» απάντησα προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη… -«Να βρε Ζωή, συνέβη κάτι περίεργο. Με πήρε ο γέροντας τηλέφωνο το πρωί και με παρακάλεσε να σου δώσω ένα μήνυμα, δεν μπορούσε να βρει εσένα….Μου είπε λοιπόν να σου πω πως …το παιδί σου…θα είναι καλά και να μην ανησυχείς…και πως αν και ήταν με «δύο κεφάλια», άλλαξε γνώμη ο Θεός, για την απόφασή σας. Δεν καταλαβαίνω τίποτα…» Έμεινα άφωνη… κατʼ αρχήν γιατί κανείς, ούτε και ο γέροντας, δεν γνώριζε την εγκυμοσύνη μου…και έπειτα γιατί χρησιμοποίησε τις κουβέντες ακριβώς που είχα χρησιμοποιήσει εγώ στον γιατρό μου…και με «δυο κεφάλια» το θέλω…. Έπαψα να ανησυχώ…..ήξερα πως το παιδάκι μου θα είναι καλά.. είχα πλέον βεβαιότητα, ακόμα και όταν αργότερα στις αιματολογικές μου εξετάσεις βρέθηκαν και οι τρεις μορφές τοξοπλάσματος, και οι γιατροί μου έλεγαν πως πρέπει οπωσδήποτε πλέον να προχωρήσω σε διακοπή της κύησής μου γιατί κατά τα λεγόμενά τους θα γεννιόταν «τυφλό, κουφό, καθυστερημένο, ή στην καλύτερη περίπτωση θα είχα …τερατογέννηση». Γέννησα ένα υγιέστατο πανέμορφο και πανέξυπνο αγοράκι που σήμερα πλησιάζει τα έξη του χρόνια και τον καμαρώνω όταν δηλώνει «πολεμιχτήχ του Ιηχού»… δοξάζοντας το Άγιο όνομά Του...