Να σας πω και την δικιά μου περίπτωση λοιπόν.. Μπορεί να μακρυλογήσω, αλλά δε γίνεται διαφορετικά.. Την δική μου πορεία στο θέμα της πίστης και της εκκλησίας θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω χλιαρή.. Πήγαινα κατηχητικό μέχρι τα 16, είχα και κάποιες χριστιανικές διδαχές από τη γιαγιά μου , αλλά μέχρι εκεί.. Οι γονείς μου δεν πήγαιναν εκκλησία , ούτε η μητέρα μου με πήγαινε να κοινωνήσω παρά μόνο σε πολύ μικρή ηλικία.. Μέσα μου όμως είχα ένα καρβουνάκι που σιγόκαιγε.. Είχα περάσει και στη Θεολογική, αλλά τελείως τυχαία, δεν ήταν δλδ σχολή της επιλογής μου. Όταν γνώρισα τον άντρα μου στα 21, στάθηκα πολύ τυχερή γιατί "μπήκα " σε μια οικογένεια πολύ χριστιανική, με αρχές και η πεθερούλα μου ήταν πολύ ευσεβής και άγιος άνθρωπος(συγχωρέθηκε το 2004). Ο καημός της πεθερούλας μου λοιπόν ήταν να μας δει κοντά στο Θεό.. Συνεχώς μας παρακινούσε να εξομολογούμαστε και να κοινωνάμε, γιατί όπως έλεγε η ίδια "σα το Θεό δεν έχει". Εμείς το κάναμε αραιά και που , αλλά μέχρι εκεί.. Ούτε εκκλησιαζόμασταν συχνά, ούτε νηστείες ακολουθούσαμε και γενικώς δεν προσέχαμε πολύ. Εν τω μεταξύ στα 3 χρόνια γάμου μου είχα 2 αποβολές και γενικώς είχα απογοητευτεί πολύ στο θέμα του παιδιού.. Κάποια στιγμή , ενώ βρισκόμουν στη δουλειά-ήταν Νοέμβρης μήνας _2002) μου τηλεφωνεί ένας μοναχός - που τον είχα γνωρίσει σα γιατρό στην κοσμική του ζωή και μόλις πήγε δόκιμος , κρατούσαμε συχνές επαφές- και μου λέει: Κατερίνα θα βγει ο ηγούμενος της Ι.Μ Αγ. Παύλου που εξομολογεί, έλα να τον γνωρίσεις είναι άγιος άνθρωπος. Εγώ κουμπώθηκα και αρνήθηκα αμέσως, γιατί σκεφτόμουν πως θα εξομολογηθώ τις αμέτρητες αμαρτίες μου-είχε περάσει πολύς καιρός-σε έναν αγιορείτη γέροντα και δη σε ηγούμενο. Ο μοναχός όμως με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο και έτσι αποφάσισα να πάω στο κονάκι, τουλάχιστον για να πάρω την ευχή του. Μόλις λοιπόν έφτασα , είδα πολύς κόσμος να περιμένει και άρχισαν τα νεύρα μου να γίνονται τσατάλια που λένε-το ταγκαλάκι "δούλευε" καλά πάνω μου.. Μέχρι να μπω ήμουν σε μια αδιάκοπη γκρίνια! Εντωμεταξύ να αναφέρω και ένα χαριτωμένο περιστατικό.. Μόλις μπήκα στο σαλόνι και είδα τη φωτογραφία του γέροντα σε κορνίζα, πάγωσα γιατί είχε άγρια μορφή και λέω στον μοναχό:Αν αυτός είναι παιδάκι και άγιος και αρνάκι-όπως μου έλεγε- και εγώ είμαι κινέζα! Τελικά τα κατάφερα και μπήκα.. Βλέπω λοιπόν έναν σεβάσμιο γέροντα με ένα μεγάλο κομποσκοίνι στα χέρια και αρχίζει η εξομολόγηση.. Κάθε λίγο και λιγάκι όμως έλεγα από μέσα μου πως θα του πω αυτό και πως θα του πω εκείνο.. Κάθε φορά που είχα έναν τέτοιο λογισμό, μου ρωτούσε κατευθείαν αυτό που δυσκολευόμουν να το πω.. Αυτό πρώτη φορά το είχα νιώσει.. Λες και ήμουν ένα ανοιχτό βιβλίο και με διάβαζε.. Του μίλησα και για τις αποβολές που είχα και μου είπε πως σε ένα χρόνο θα μείνω έγκυος, αλλά και εγώ θα πρέπει να αλλάξω τη ζωή μου.. Μου ανάφερε και ένα άλλο γεγονός που ζούσα εκείνο το διάστημα χωρίς να αναφέρω εγώ τίποτα φυσικά και πραγματικά εκείνη τη στιγμή είχα μείνει άγαλμα και με δυσκολία κρατούσα τα δάκρυα μου.. Φεύγω στις 3.00 τα ξημερώματα , μετά από 8 ώρες αναμονής ... Όμως έφυγα με μια φοβερή ανακούφιση και αλλοίωση, που με λόγια δε μπορούσα να εξηγήσω.. Ξεκινάμε λοιπόν πνευματική ζωή με τον άντρα μου και ακολουθούμε κατά γράμμα όλες τις οδηγίες του πνευματικού μας γέροντα.. Είμαστε απίστευτα χαρούμενοι με τον δρόμο που ακολουθήσαμε και η όλη αλλαγή έφερε πολύ μεγάλη ευτυχία στην οικογενειακή μας ζωή.. Ο καιρός περνούσε και μόλις έρχεται ο Νοέμβρης (ακριβώς στο χρόνο που είδα τον γέροντα) μαθαίνω ότι είμαι έγκυος...Ακριβώς όπως μου είχε πει ο γέροντας.. Και μάλιστα το μαθαίνω παραμονές της ονομαστικής μου εορτής. Ο ίδιος μου έπαιρνε τηλέφωνο από το Άγιο όρος και μου έδινε συμβουλές πολύ ωφέλιμες.. Φτάνω κοντά στο τρίμηνο και πάω για τον καθιερωμένο υπέρηχο στον γιατρό μου.. Με εξετάζει η βοηθός του, η οποία ενώ με εξέταζε δε σχολίαζε, όπως συνήθιζε να κάνει.. Της λέω συμβαίνει τίποτα? Μου λέει μισό λεπτό να έρθει ο γιατρός σας.. Έρχεται λοιπόν και με εξετάζει και στο πρόσωπο του έβλεπα μια αγωνία, ώσπου μου λέει: Κατερίνα δε βλέπω το μωρό.. Έχουμε παλίνδρομη κύησης. .Παγώνω εγώ, βάζω τα κλάματα-γιατί είχα εναποθέσει όλες τις ελπίδες μου στο Θεό και στο γέροντα μου- και λέω από μέσα μου: Χριστέ μου αν χάσω και αυτό το παιδί, δε ξανανηστεύω και δεν ξαναπατάω στην εκκλησία.. Η ανόητη πόσο είχα ολιγοπιστήσει.. Σε αντίθεση με μένα ο άντρας μου με καθησύχαζε και μου έλεγε πως όλα θα πάνε καλά, να έχω πίστη και πως ο γέροντας μας είπε πως όλα θα πάνε κατʼ ευχήν.. Εγώ όμως εκεί...Θεωρούσα πως με την πνευματική ζωή και τις θυσίες που είχα κάνει, πως ο Θεός μου το χρωστούσε, λες και είχε ανάγκη εκείνος και όχι εγώ!! Τελικά μου λέει ο γιατρός να κάνω έναν άλλον υπέρηχο σε καλύτερο μηχάνημα για να βεβαιωθούμε.. Όντως κάνω την εξέταση, και τελικά βλέπουμε το μωρό μια χαρά, που απλώς είχε πάρει θέση στη μήτρα και ο γιατρός στο χάρχαλο του -όπως έλεγα το μηχάνημα του ιατρείου του -δεν μπορούσε να το δει.. Αισθάνομαι απίστευτες τύψεις για τα όσα σκέφτομαι και παρακαλάω το Θεό να με συγχωρέσει.. Περνάει μια εβδομάδα- και γι αυτό που συνέβη σε μένα ξέρω μόνο εγώ και ο άντρας μου - και μου στέλνει μήνυμα ο γνωστός μοναχός μέσα από το Άγιο Όρος στο κινητό μου που γράφει τα εξής: Κατερίνα και Στάθη έχετε πίστη, ο γέροντας θέλει να σε πάρει τηλέφωνο για να σε προφυλάξει για το σφάλμα σου!!! Παγωτό εγώ.. Μετά από λίγο με παίρνει ο γέροντας Παρθένιος από το μοναστήρι και μου λέει αυτολεξεί: Τι ήταν αυτό που είπες παιδί μου? Πήγαινε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και πες: Παναγιά μου ήμουν κακό παιδί, συγχώρεσε με! Ε αυτό ήταν μας συντάραξε τόσο πολύ!!! Ακόμα και τώρα 4, 5 χρόνια μετά δε το χωράει ο νους μας!!! ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΘΑΥΜΑ!!! Συνεχίζουμε από εκεί και πέρα τον αγώνα μας κανονικά.. Έρχεται η στιγμή να γεννήσω και κάνω ευχέλαιο στο σπίτι μια μέρα πριν, έχουμε μιλήσει με 2 μοναστήρια του Αγίου Όρους και 2 εκτός για να προσεύχονται και ξεκινάμε για το μαιευτήριο.. Εκεί είμαστε και εγώ και ο άντρας μου στο χώρο των οδυνών με ένα κομποσκοίνι στο χέρι...Περνάει η ώρα και δε γεννάω , παρά τα φάρμακα που μου είχε δώσει ο γιατρός.. Σύσπαση μηδέν, κατά έναν περίεργο λόγο και ανεξήγητο.. Ο γιατρός θέλει να με διώξει και να πάω την επομένη.. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Θεός με δοκίμαζε.. Μένω τελικά στην κλινική και ξανά την άλλη μέρα τα ίδια.. Φάρμακα ξανά, συσπάσεις μηδέν.. Ο γιατρός με παίρνει με καισαρική, και με το που βλέπει το παιδί παθαίνει πλάκα.. Είναι τυλιγμένο 3 φορές στο λαιμό με το λώρο και αν έπιανε η παραμικρή σύσπαση το μωρό θα πνιγόταν μέσα στην κοιλιά μου.. Μου λέει καθαρά: Αυτό το παιδί ο Θεός σου το χάρισε.. Δε μπορώ να εξηγήσω πως είναι δυνατόν με τόσο φάρμακο να μην έχεις κάνει ούτε μια σύσπαση!! Αυτό το παιδί μου το χάρισε όντως ο Θεός , η Παναγία η Γοργουπήκοος που τόσο ευλαβούμαι και της είχα τάξει και οι πρεσβείες και οι προσευχές του γέροντας μας!! ΕΖΗΣΑ ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΔΟΞΑΖΩ ΤΟ ΘΕΟ! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ, ΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ Ι.Μ ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ, ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ.