Τύπος αυστηρού κοινοβιάτη μοναχού υπήρξε ο γερο-Ιάκωβος Διονυσιάτης (+1939). Εβδομήντα χρόνια έζησε στη μονή Διονυσίου, χωρίς ποτέ του νʼ αρνηθεί την ανάληψη οποιουδήποτε διακονήματος, χωρίς ποτέ του να παραβεί την κοινοβιακή τάξη. Υπηρέτησε ως οικονόμος στα διονυσιάτικα μετόχια, ως τυπικάρης και επανειλημμένα ως πρωτοεπιστάτης στην Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους. Ήταν κάποια μεγάλη γιορτή, όταν μερικοί μοναχοί θέλησα μετά την επίσημη τράπεζα, να προσκαλέσουν και τον γερο-Ιάκωβο στο κελάρι για να του προσφέρουν ως επιδόρπιο ένα ποτήρι κρασί, το «σπολοκάνι», όπως λέγεται στην αγιορείτικη γλώσσα. Εκείνος όμως πιστός στις μοναχικές του αρχές, αρνήθηκε με λεπτό τρόπο. Προφασίστηκε πως είχε πιει πολύ στη τράπεζα. Στις επίμονες πιέσεις των συμμοναστών του, ο π. Ιάκωβος αναγκάστηκε να τους εξηγήσει πως το κρασί θα τον έβλαπτε. Εκείνοι πάλι, νομίζοντας ότι για σωματική βλάβη έκανε λόγο, δεν σταμάτησαν να τον πιέζουν φορτικά και να παραπονιούνται πως δεν τους καταδεχόταν. Τότε λοιπόν ο απλός αλλά και σταθερός στη μοναχική ακρίβεια γέροντας, θέλοντας να τους αποδείξει πως η επιμονή του προερχόταν από παρακίνηση του πονηρού, τι έκανε; Με το αριστερό του χέρι πήρε το ποτήρι και με το δεξί σχημάτισε πάνω απʼ αυτό το σημείο του σταυρού. Αμέσως το ποτήρι ράγισε στα τέσσερα και το κρασί χύθηκε μπροστά στα μάτια όλων! Έλεγε, μάλιστα, ο αείμνηστος, πως όση ώρα τον πίεζαν να πιει το κρασί, έβλεπε μέσα στο ποτήρι τον ίδιο το διάβολο να χαριεντίζεται με αναίδεια. Έτσι κατάλαβε ότι πίσω από τη φιλαδελφία των πατέρων κρύβονταν δαιμονική επήρεια.