Tελευταία φορά πήγα εκεί όταν οι Αμερικάνοι είχαν πειράξει πάλι το καιρό για να εισβάλουν στο Αφγανιστάν. Και είχαμε καλοκαίρι μέχρι τη Πρωτοχρονιά. Γι΄ αυτό δεν θα σχολιάσω τη τρομερή χειμωνιάτικη ζέστη που είχε η περιοχή αλλά το άγριο σεληνιακό της τοπίο που ταίριαζε σε αυτό το "θερμοκήπιο ανθρώπων". Το άλλο πού νιώθεις αμέσως στο Τσούσουρα είναι η τρομερή ενέργεια της περιοχής που σε κάνει να νιώθεις άσχημα. Λένε εκεί ότι μετά τρεις ημέρες την συνηθίζεις και αντέχεις να κάτσεις στη περιοχή. Μπορεί αλλά δεν το ξέρω γιατί εμείς δεν αντέξαμε. Το άλλο είναι η παντελής απουσία αρχών του κράτους εκεί. Ούτε αστυνομία ούτε στρατό βλέπεις ποτέ εκεί από ότι μας είπαν και οι ντόπιοι. Αποτέλεσμα όλα τα καλάσνικωφ και όχι μόνο του Λιβάνου να έχουν περάσει από εκεί για τα ορεινά... Επιτήρηση αλλά όχι αστυνόμευση της περιοχής κάνουν κάτι περίεργα 4Χ4 με Αμερικάνους από τη βάση. Ένα από αυτά είδαμε και εμείς με κάτι κοντοκουρεμένους μέσα. Η αρχαιοκαπηλία είναι καθεστώς εκεί γιατί ήταν αρχαίος προσκυνηματικός τόπος και έχει πολύ πράμα. Κυκλοφορεί εκεί η ιστορία ενός αρχαιοκαπήλου που διέφυγε και έχει κάνει τη τύχη του στο εξωτερικό με τη κάλυψη των Αμερικανών. Ένα άλλο που όμως είναι γεγονός είναι ότι από τις ανασκαφές που έκαναν Αμερικανοί αρχαιολόγοι με τη χρηματοδότηση του ιδρύματος Ροκφέλερ τη δεκαετία του 50 έφυγαν από τη περιοχή "τρία φορτηγά Magirus" γεμάτα ευρήματα για το μουσείο του Ηρακλείου. Από αυτά μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει εκτεθεί και οι αρμόδιοι απαντούν ότι τα ευρήματα είναι κάπου χαμένα στις αποθήκες του μουσείου. Επίσης έχει χαθεί από το Υπουργείο Εξωτερικών η διακρατική συμφωνία της κυβέρνησης Μαρκεζίνη με τις ΗΠΑ για εκχώρηση μέρους των αρχαιολογικών ευρημάτων της περιοχής του Τσούτσουρα στη Αμερικάνικη Κυβέρνηση. Ευτυχώς υπάρχει φωτοτυπία αυτής της συμφωνίας σε χέρια ιδιωτών σαν απόδειξη στα διάφορα τσατσόνια...