Μόνο το γεγονός ότι στέκεται κανείς κάτω από τα αρχαία λατομεία μαρμάρου της Πεντέλης, είναι από μόνο του αρκετό, να εκτρέψει την λογική και να σπάσει το φράγμα του χρόνου, σε ένα ονειρικό ταξίδι στην αρχαία Ελλάδα. Αν καταφέρει και ανοίξει την «Πύλη Έν Τώ Τέλει» θα αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν όρια. Υπάρχουν μόνο κόσμοι πέραν της ανθρώπινης αντίληψης! Τότε, που ξεκινούσε η κατασκευή του Παρθενώνα, που τα ολόλευκα και μοναδικά στον κόσμο, Πεντελικά μάρμαρα, έπαιρναν τον χαρακτηρισμό, "Θείο Υλικό". Τότε, που φάνηκε για πρώτη φορά το σπήλαιο που εμείς τις τελευταίες δεκαετίες ονομάζουμε, μάλλον από παρεξήγηση, σπηλιά του Νταβέλη, εκείνοι, την ονόμαζαν... σπηλιά των «Αμώμων», δηλαδή των Αγνών, των Άσπιλων. Η σπηλιά του Νταβέλη, λοιπόν, όπως είναι γνωστή σήμερα, αποτελεί για πολλούς ένα πολυδιάστατο μυστήριο με ελάχιστες απαντήσεις σε ατελείωτες απορίες κι ερωτήματα... Για αιώνες ολόκληρους επικρατούσε η πεποίθηση ότι κάτι το μαγικό συμβαίνει εκεί. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι είδαν οράματα. Κάποιοι άλλοι ότι μίλησαν με ανύπαρκτους ή παράξενους ανθρώπους. Υπάρχουν κι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι είδαν εξωγήινους ή ενδογήϊνους... ακόμη και πλάσματα που μόνο από μύθους θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν. Όλους αυτούς τους είχε καλωσορίσει ο κόσμος του παράδοξου. Από τον κόσμο αυτό δεν εξαιρέθηκαν και οι επισκέψεις του υποφαινόμενου συντάκτη που από το πρώτο ραντεβού του με το παράδοξο είχε μηνύματα για το τι θα επακολουθούσε... Το Δεκέμβριο του 1994 στους Δυτ. πρόποδες της Πεντέλης έψαχνα με μια φίλη να βρω το δρόμο που θα με οδηγούσε στο σπήλαιο. Σε μια πλατεία σταμάτησα ένα γέροντα και τον ρώτησα ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε. Αφού μας υπέδειξε, δεν παρέλειψε να μας πει πως η περιοχή είναι μαγική από φαρμακευτικής απόψεως. Μας διηγήθηκε ότι περπατούσε συχνά λόγω καρδιοπάθειας και ότι πρόσφατα σε μία βόλτα που είχε πάει στο βουνό ένοιωσε αδιαθεσία και έναν ισχυρό πόνο στην καρδιά. Η σπηλιά ήταν δεκαπέντε λεπτά απόσταση και με μεγάλη δυσκολία έφτασε έως εκεί για να ξαποστάσει. Παρέμεινε περίπου μία ώρα κι έμοιαζε σαν να βρισκόταν στο καλύτερο νοσοκομείο. Ο πόνος υποχώρησε και κατάφερε να επιστρέψει στο σπίτι του υγιής. Οι εξετάσεις δεν έδειξαν κάποιο πρόβλημα στην καρδιά και ακόμα αναρωτιέται ποιος τον περιέθαλψε εκεί στην σπηλιά, αφού και η παλιά του αρρώστια είχε πια περάσει... Αφήσαμε πίσω το γεροντάκι να μας χαιρετάει χαμογελαστό και λίγη ώρα αργότερα βρισκόμασταν μπροστά στην σπηλιά. Παρότι δεν είχαμε ξαναπάει, και ήταν εύκολο να χαθούμε στο δάσος (πλέον έχει καεί), φτάσαμε έως εκεί με ιδιαίτερη ευκολία. Στο δεξί μας χέρι υπήρχε ένα βυζαντινό εκκλησάκι. Είναι του 6ου αιώνα και μέσα υπήρχαν δύο ναΐσκοι. Του αγ. Σπυρίδωνα και του αγ. Νικολάου. Το ξωκλήσι ήταν εντοιχισμένο στο βράχο, ακριβώς στην πρόσοψη του σπηλαίου. Στο εσωτερικό του υπήρχαν και αυτοδιατηρούνται ακόμα, πανέμορφες βραχογραφίες. Με αετούς δικέφαλους και αυτοκράτορες που κρατούν σκήπτρο και σφαίρα με σταυρό. Το σπήλαιο ήταν κατεστραμμένο στο εσωτερικό του, από έργα που σύμφωνα με εφημερίδες της εποχής εκτέλεσε το ΝΑΤΟ. Το 1978 -1979, η Πολεμική Αεροπορία, όπως φημολογείται, σε συνεργασία με το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ, μετέτρεψαν το σπήλαιο σε εργοτάξιο. Τα έργα όμως, δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ! Ακόμη και σήμερα είναι στη διάθεση του καθενός να δει τα τούνελ τα οποία άνοιξαν οι εργάτες, ανατολικά και δυτικά της σπηλιάς. Τα στρατιωτικά τωλς. Οι εργάτες - όπως είχε διαρεύσει και ισχυρίζονται παλαιότεροι ερευνητές - έπαιρναν ψυχοφάρμακα και όποιος γνωρίζει σε ποιο σημείο να ψάξει θα βρει μπουκαλάκια μισοθαμένα στο έδαφος. Από τις εργασίες υπέστη σοβαρές ζημιές το ξωκλήσι όπως και το σπήλαιο που η οροφή του είναι προς κατάρρευση. Φυσικά καμία αρχαιολογική εταιρεία δεν προφύλαξε το χώρο αυτό από τα σχέδια των βανδάλων. Όλοι, τότε, δήλωναν άγνοια για το ποιος είχε αναλάβει και υπό ποίου την εντολή τα έργα! Τα υπόγεια φυσικά τούνελ, και τα τυχόντα αρχαία, χάθηκαν για πάντα! Σύμφωνα με τον εβραιο-τουρκικών συμφερόντων, Ελβιά Τσελεμπί, περί το 1700, στο σπήλαιο ζούσαν μοναχοί, οι οποίοι μάλιστα, τον ξενάγησαν στα ναδίρ μέσω ενός υπογείου συστήματος τούνελ. Εκεί, όπως ο ίδιος αναφέρει, είδε πράγματα παράδοξα και σπουδαίες αρχαίες κατασκευές. Είδε, επίσης, έναν τεράστιο υπόγειο χώρο που έμοιαζε με νεκροθάλαμο, καθώς τα ανθρώπινα οστά σχημάτιζαν λοφάκι. Η στοά ξεκινούσε μέσα από τους ναΐσκους και ακόμη και σήμερα θα δείτε τις καταπακτές... μόνο που τα σκαλοπάτια δεν οδηγούν πουθενά. Κατά τις εργασίες του στρατού, το εκκλησάκι έμεινε μετέωρο και με τόνους τσιμέντου έφτιαξαν μια πλατφόρμα, και ίσα που πρόλαβαν τα "σαΐνια" να το συγκρατήσουν στη θέση του. Αυτό που έμαθα ήταν ότι θα κατασκευαζόταν στρατιωτικό εργαστήριο... μόνο που το μεγαλοφυές σχέδιο απέτυχε και τελικά έφτιαξαν μια τρύπα στο νερό ή μάλλον στη λατύπη! Το έδαφος, το οποίο ανέσκαψαν για να βάλουν θεμέλια, ήταν μία σκληρή κρούστα μαρμαρόσκονης που όταν έσπασε ξεχύθηκε η λατύπη (και τους ήρθε στα μούτρα)! Το σχέδιο μάλλον ματαιώθηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων, αλλά και της δημοσιότητας που έλαβε το θέμα. Στην 3η ερώτηση της κας Τσουδερού στη βουλή, ο τότε υπουργός Εθν. Άμυνας, Ευάγγ. Αβέρωφ, είχε απαντήσει ότι ήταν έργο απόρρητο που θα έκανε υπερήφανους όλους τους Έλληνες όταν θα ολοκληρωνόταν. Όπως όλα έδειξαν το "σπουδαίο έργο" πήγε... περίπατο, μαζί και η υπερηφάνεια μας, που καταστράφηκε το μέρος από το οποίο οι πρόγονοι πήραν το θεϊκό υλικό για να φτιάξουν το Ναό του Αεί Όντος - τον λαμπρό Παρθενώνα της Αθηνάς. Θα σας πω και τη συνέχεια που είναι σύντομη, αλλά ικανή για να γελά κανείς... κλαίγοντας! Το 1992 οι άγνωστοι έως σήμερα εγκέφαλοι του έργου, επέστρεψαν για να συνεχίσουν την - όπως αποδείχτηκε - καταστροφή! Οι κάτοικοι της Πεντέλης αντέδρασαν και η εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ, έβγαλε λαβράκι, κράζοντας σε πρωτοσέλιδά της ότι πρόκειται για κατασκευή αποθηκευτικών χώρων πυρηνικών όπλων! Φυσικά τα έργα εγκαταλείφθηκαν για ακόμη μια φορά... όπως και το πληγωμένο σπήλαιο στο έλεος του Θεού. Πρόσφατα ο δήμος ανέλαβε την υποστύλωση του σπηλαίου και την αναμόρφωση του χώρου... κάτι μου λέει ότι σε λίγο καιρό θα πληρώνουμε εισιτήριο κι εκεί! Είχα ήδη εμπειρία από τις περιπλανήσεις μου στα υπόγεια τούνελ της Αθήνας από το 1992. Γνώριζα ότι είναι επικίνδυνο αλλά με άνεση προχώρησα στην σπηλιά που οδηγεί στην υπόγεια λιμνούλα. Είναι η μοναδική διαδρομή που δεν φράχτηκε από τα μπάζα των εργασιών εντός του Σπηλαίου Νταβέλη. Σε εκείνη την πρώτη περιπετιούλα με συνόδευε μία συνάδελφος και φίλη. Είχαμε όλα τα απαραίτητα, όπως φακούς, ανταλλακτικές μπαταρίες, αναπτήρες, κεράκια, φωτογραφική και κάμερα, καθώς κι ένα μικρό φαρμακείο. Τα πάντα εκτός από σχοινί - οδηγό για να μην χαθούμε. Μάλλον το είχαμε ξεχάσει στον ουρανό του αυτοκινήτου και όταν ξεκινήσαμε, χάθηκε στο δρόμο. Στην αρχή συρθήκαμε στο έδαφος γιατί η είσοδος ήταν στενή. Περίπου πέντε μέτρα πιο μέσα, στρίψαμε αριστερά και ο χώρος άνοιξε. Έμοιαζε με "θάλαμο"... Από εκεί κατεβήκαμε σε έναν άλλον, πηδώντας περίπου τρία μέτρα. Είχαμε διανύσει περισσότερα από 20 μέτρα και έπρεπε να κατεβούμε ακόμα ένα επίπεδο. Όταν σβήναμε τους φακούς επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι κι εκτός από τις αναπνοές μας και το καρδιοχτύπι μας δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα! Είχε κι αυτό κάποια μαγεία. Το περίεργο συναίσθημα που είχαμε καθ' όλη τη διαδρομή ήταν πως κάποιος μας παρακολουθεί... Φυσικά η φαντασία μας οργίαζε και αρκετές φορές υπήρχε αμηχανία και χαζόγελα. Εκτός από εμάς τους τρελαμένους, ούτε νυχτερίδα δεν υπήρχε εκεί! Με ιδιαίτερη προσοχή καταφέραμε να φτάσουμε στο ναδίρ του προορισμού μας. Είχαμε κατεβεί συνολικά 4 φυσικές ευρύχωρες κοιλότητες που ακόμα τα λέμε "θαλάμους". Στο δεξί μας χέρι βρήκαμε τη συνέχεια της πορείας. Ένα πυραμοειδές τούνελ που όσο προχωρούσε στένευε στην οροφή του. Το τούνελ ήταν από λείο βράχο κι εύκολα κανείς θα παραδεχόταν ότι ήταν λαξευμένος και κατασκευασμένος. Το συνολικό μήκος του πυραμοειδούς τούνελ δεν ξεπερνούσε τα τέσσερα μέτρα και στην άλλη άκρη του υπήρξε η λιμνούλα. "Εδώ είναι"! Φώναξα στη φίλη που περίμενε στην άλλη άκρη του τούνελ γιατί τα... πράγματα ήταν στενάχωρα. Σίγουρα αρκετοί, πριν από εμάς, είχαν επισκεφτεί την λιμνούλα, αφού σε μία πλευρά, στην αρχή, του τούνελ υπήρχαν ονόματα και ημερομηνίες. Η παλαιότερη ήταν κάποιου χωροφύλακα, ο οποίος είχε χαράξει ως ημερομηνία το 1922! Βγάλαμε διάφορες φωτογραφίες μας και θελήσαμε να κάνουμε και τσιγάρο για χαλαρώσουμε. Όμως, η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα βαριά και η γεύση πικρή. Μετά τις δύο πρώτες ρουφηξιές, σβήσαμε τα τσιγάρα. Μέχρι στιγμής, όλα ήταν υπό έλεγχο και τίποτα δεν μας είχε ταράξει. Η αίσθηση, όμως, ότι μας παρακολουθούν παρέμενε. Όπως χαλαρώναμε η συνάδελφος πετάχτηκε από τη θέση της και μου λέει, "το είδες - το είδες". Δεν είχα παρατηρήσει κάτι. Και μου εξηγεί πως μία σταγόνα ή κάτι που έμοιαζε με σταγόνα ήταν μετέωρη για λίγο στον αέρα και στη συνέχεια διασπάστηκε σε πολλά σταγονίδια κι εξαφανίστηκε στο τοίχωμα, στο βράχο. Τότε διαπίστωσα πως δεν ήταν η ιδέα μου, καθώς το είχα αντιληφθεί εδώ και πολλή ώρα, όμως, νόμιζα πως με ξεγελούν τα μάτια μου στο μισοσκόταδο. Πολλές φορές με την άκρη του ματιού μου είχα καταλάβει πως έπεφταν σταγόνες και το θεώρησα φυσικό, αφού το σπήλαιο έχει υγρασία. Άλλες φορές όμως, είχα δει παρόμοιες σταγόνες να πέφτουν, μα ποτέ να μην φτάνουν στο έδαφος ή να σκάνε πάνω στα τοιχώματα του βράχου. Kαι τότε θεωρούσα ότι ήταν κάποιο τρικ στα μάτια μου και ότι ευθυνόταν ο κακός φωτισμός από τους φακούς. Αρχίσαμε να παρατηρούμε γύρω μας και είδαμε πολλές παρόμοιες "σταγόνες" να διαλύονται στον αέρα σε πολύ μικρά σταγονίδια, τα οποία λαμπίριζαν στιγμιαία - σαν χρυσόσκονη - και στην συνέχεια χάνονταν! Προσπαθήσαμε, μάταια, να φωτογραφίσουμε και να βιντεοσκοπήσουμε μερικά. Όπως αποδείχτηκε πολύ αργότερα ούτε στις πόζες, αλλά ούτε και στα πλάνα υπήρχαν αυτές οι "μαγικές σταγόνες". Παραδόξως, το κλίμα που επικρατούσε ήταν εύθυμο, παρά το γεγονός ότι αντικρίζαμε γεγονότα που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε... όσες φορές προσπαθήσαμε να τις αγγίξουμε πριν διαλυθούν, αυτές διαπερνούσαν τα δάχτυλα ή τις παλάμες των χεριών μας και αμέσως πάφ ( ! ), διαλύονταν. Δεν θυμάμαι πόσα αυτοσχέδια ανέκδοτα είπαμε εκείνες τις στιγμές, θυμάμαι όμως, ότι είχαμε λυθεί στα γέλια. Τώρα, ομολογώ, πως η συμπεριφορά μας ήταν για κλάματα... Χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία και όταν αρκετές ώρες αργότερα αναρωτηθήκαμε τι μας είχε συμβεί, παγώσαμε! Σίγουρα δεν είχαμε συμπεριφερθεί φυσιολογικά... Θα είχαν περάσει είκοσι λεπτά και αφού προσπαθούσαμε να ηρεμήσουμε από τα γέλια, παρατήσαμε το όποιο "φαινόμενο" και αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Ανεβήκαμε δύο φυσικές κοιλότητες και ξαφνικά χαθήκαμε. Μπροστά μας είχαμε τρεις στοές και δεν θυμόμασταν από ποια είχαμε κατέβει κατά την είσοδό μας... Αυτές οι τρεις πιο μέσα διακλαδίζονταν σε πέντε, οι 5, σε επτά κ.ο.κ. Η συνάδελφος πανικοβλήθηκε όταν στο βάθος, σε μία από αυτές, έβλεπε φως, αλλά η τρύπα ήταν τόσο μικρή που δεν υπήρχε περίπτωση να βγαίναμε από εκεί. Το καλό βέβαια, ήταν πως ήμασταν κοντά στο κυρίως σπήλαιο. Ελέγξαμε και τα υπόλοιπα φυσικά τούνελ. Όλα προχωρούσαν προς κάποια κατεύθυνση και ορισμένα από αυτά τερμάτιζαν. "Μήπως μας έκλεισαν μέσα" με ρώτησε. "Ας ηρεμήσουμε και ας σκεφτούμε από που μπορεί να μπήκαμε" της απάντησα... Το να πανικοβληθούμε, δεν ήταν λύση, στην παρούσα κατάσταση. Εκείνη την εποχή τα κινητά τηλέφωνα δεν ήταν διαδεδομένα, ώστε να καλέσουμε σε βοήθεια... αλλά δεν είχαμε. Έβγαλα από την πλάτη μου το φτυάρι εκστρατείας. Σκέφτηκα να σκάψω, μήπως και διευρύνω το στόμιο και βγούμε. Ήταν αδύνατο... Ούτε χώρο είχα για να σκάψω, μα κι ένας μεγάλος βράχος πάνω από τα κεφάλια μας, μας απειλούσε αν βγάζαμε τις γύρω πέτρες και χώματα. "Όποιος κι αν είσαι που μας παρακολουθείς, σώσε μας" μονολόγησε η φιλενάδα. Γύρισα και την είδα απελπισμένη... Ξαφνικά, γλίστρησε το χέρι μου σε έναν γυαλιστερό τοίχωμα. Μου έπεσε ο φακός και τα μάτια μου αντίκρισαν σε μία διπλανή στοά το φως της ημέρας! "Έλα, σωθήκαμε" της είπα... Στο βάθος ήταν η έξοδος. Έπρεπε να κάνουμε λίγο αριστερά και να πηδήξουμε πάνω έναν όρθιο πλακέ βράχο, που στεκόταν σαν φράχτης. Ακολουθήσαμε το ζικ-ζακ και βγήκαμε! Παιδικά ματάκια μας κοιτούσαν με απορία... Ήταν μια ομάδα προσκόπων με τις καλοσιδερωμένες στολές τους και τα φουλάρια τους που είχαν έρθει στην Πεντέλη για εκπαιδευτική βόλτα. Χεχεχε!!! Λουσμένοι στην κυριολεξία από κρύο ίδρωτα, βγήκαμε, σκονισμένοι, μες τις λάσπες και κουρασμένοι. Τα προσκοπάκια είχαν παγώσει και μας κοιτούσαν ακόμα σαν να έβλεπαν εξωγήινους! Εμείς που για περισσότερο από μισή ώρα θεωρούσαμε τους εαυτούς μας παγιδευμένους, χαμένους, ψάχναμε για ένα τσιγαράκι στις τσέπες μας που ήταν γεμάτες με πολλά και διάφορα εφόδια. Πέρασαν μερικές ημέρες και στα χέρια μας είχαμε τις πολυπόθητες φωτογραφίες. Σπίτι, τις εξέταζα μία προς μία και παράλληλα τις ήλεγχα με το φιλμ. Και κάπου τότε ανατρίχιασα! Ορισμένες από αυτές δεν είχαν ληφθεί από εμάς. Στη λίστα που είχα δίπλα μου με τις σημειώσεις από τότε που ήμασταν στο σπήλαιο και είχαμε καταγράψει την ώρα και τι φωτογραφίζαμε 4-5 φωτογραφίες δεν υπήρχαν. Κι όμως τις είχα μπροστά μου. Όλες αυτές δεν ήταν πόζες, όπως οι καταγεγραμμένες, όπως οι άλλες, αλλά ήταν ευθυγραμμισμένες και είχαν ληφθεί με σωστό τρόπο. Σε μία από αυτές, μάλιστα, υπήρχαν τα δάχτυλα της συνοδού μου και η... φωτογραφική μας μηχανή που κρατούσε! Λίγο πιο πέρα εμφανιζόμουν εγώ να κοιτώ ένα άνοιγμα! Πως είχε συμβεί αυτό; Ποιός είχε τραβήξει αυτή τη φωτογραφία; Σε μία άλλη, πάλι, υπήρχα εγώ, που καθ' όλη τη διάρκεια της έρευνας στο σπήλαιο είχα τη βιντεοκάμερα, ενώ τη φωτογραφική μηχανή την είχε η συνάδελφος. Κι όμως στην ίδια φωτογραφία εικονιζόμουν εγώ και στο βάθος η φιλενάδα! Εκεί όμως, που αγρίεψα ήταν μόλις αντίκρισα μία άλλη φωτογραφία. Η πόζα ήταν σωστή και τη θυμόμουν. Ήταν και καταγεγραμμένη στις σημειώσεις. Πίσω μου, όμως, αχνοφαινόταν ένα παράθυρο ή πόρτα και μέσα σε αυτό μία μορφή, με μακριά μαλλιά και κρατούσε κάτι! Εξέτασα το φιλμ στο μηχάνημα των διαφανειών. Εκεί φαινόταν πολύ πιο καθαρά, ενώ στη φωτογραφία έμοιαζε με καπνό. Είχα όμως, τα χέρια στη τσέπη και δεν κάπνιζα. Θυμόμουν τη στιγμή του κλικ και πραγματικά εκείνη την ώρα δεν είχα ανάψει τσιγάρο. Εκεί, πίσω μου, που ήταν αυτή η μυστηριώδη μορφή, στην πραγματικότητα υπήρχε το χάος... ήταν το βάθος του σπηλαίου. Μάζεψα τα πράγματα σε ένα φάκελο και βγήκα μια βόλτα να ξεσκάσω... Την άλλη μέρα το πρωί πήγα σε κάποιον φίλο βραβευμένο φωτογράφο που διέθετε κομπιούτερ και για την εποχή ακριβά συστήματα. Του έδειξα τις περίεργες φωτογραφίες και του εξήγησα όλα τα παραπάνω και άρχισε να τις αναλύει. Τελικά, είχα δίκιο. Πρόβλημα στην εκτύπωση ή στο φιλμ δεν υπήρχε. Η μορφή ήταν ανεξήγητα εκεί όπως και στην άλλη τα δάχτυλα ανήκαν στη συνάδελφο και πράγματι κρατούσαν την φωτογραφική μας. Έμοιαζε σαν κάποιος με το δικό μας φιλμ, να μας φωτογράφισε - με άλλη φωτ. μηχανή - λίγα, μόλις, εκατοστά δεξιά του κεφαλιού της φίλης μου! X-files! Σε μία άλλη πόζα, επίσης καταγεγραμμένη, πάνω από τη φιλενάδα υπήρχε ένας τεράστιος φωτεινός κύκλος, ο οποίος έμοιαζε με... πανσέληνο. Η πόζα είχε αποθανατιστεί στις 2.58' το μεσημέρι, μέσα στο σπήλαιο! Όσο για εκείνη που απεικόνιζε και τους δυο μας; Επίσης άγνωστο πως "βγήκε". Για την συγκεκριμένη στάση κάναμε και πειράματα. Αυτό που αναγκάστηκαν να παραδεχθούν σε άλλη επίσκεψή μας, στο τούνελ προς τη λιμνούλα, ένας τοπογράφος και ο φίλος ο φωτογράφος, ήταν πως η φωτογραφική μας μηχανή έπρεπε να ήταν τουλάχιστον ενάμισι μέτρο μέσα σε συμπαγή βράχο, στα τοιχώματα της φυσικής στοάς! Τι έτρεχε; Η κάμερα δεν είχε καταγράψει κάτι το μη φυσιολογικό και την κασέτα την εξετάσαμε καρέ - καρέ. Το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι που είχαμε πάντα στις επισκέψεις μας, είχε καταγράψει σε ορισμένα σημεία, εκτός της ομιλίας μας και έναν περίεργο βόμβο. Κάθε φορά που άρχιζε ο βόμβος, ακουγόμασταν να γελάμε και να ανταλλάσσουμε αστεία. Το ίδιο συνέβη και με άλλα κασετοφωνάκια σε διάφορες επισκέψεις μας στο ίδιο τούνελ, κατά την ίδια διαδρομή. Ούτε το γρίφο αυτόν καταφέραμε να λύσουμε! Τις ημέρες που ακολούθησαν οι επισκέψεις μας έγιναν όλο και συχνότερες. Είχα ήδη γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που τους απασχολούσαν παρόμοια περιστατικά, εκεί στην Πεντέλη. Άνθρωποι απλοί και καθημερινοί που κάποτε σε μία βόλτα τους, τούς είχαν συμβεί διάφορα ανεξήγητα γεγονότα. Δεν λέω, υπήρχαν και οι περίεργοι και οι μυθοπλάστες... Επέλεξα να τους αποφύγω όλους και να συνεχίσω την έρευνα με την μικρή ομάδα που είχαμε σχηματίσει. Εκείνους τους γνώριζα και μπορούσα να εμπιστευτώ. Άρχισα να συλλέγω έγγραφο υλικό που σχετίζονταν με την Πεντέλη. Όσο περνούσε, όμως, ο καιρός τα ανεξήγητα πλήθαιναν. Μία οι καινούργιες μπαταρίες, αποδεικνύονταν άδειες, μία τα χρονόμετρά μας σταματούσαν, την άλλη μπερδεύονταν οι πόζες στα φιλμάκια, κ.ο.κ. (Φιλμ το οποίο είχαμε αδειάσει σε συγκεκριμένο χώρο, περιείχε πόζες από άλλο φιλμ που είχαμε χρησιμοποιήσει σε άλλο χώρο κι αυτό συνέβη πολλές φορές). Σαν κάποιος να ήθελε να μας παραπλανήσει. Το πρώτο πράγμα που μας ενδιέφερε ήταν να προσδιορίσουμε τι ήταν εκείνο που προκαλούσε τα φαινόμενα. Σύντομα, διαπιστώσαμε ότι το σπήλαιο λίγα μόλις μέτρα από την είσοδό του μύριζε... όζον! Ένας δανεικός ηλεκτρονικός μετρητής από κάποια σχολή, μας το επιβεβαίωσε. Συγκεντρώσαμε όσες πληροφορίες μπορούσαμε για αυτό το αέριο. Το όζον δημιουργείται από μεγάλα φορτία ηλεκτρικών εκκενώσεων. Μήπως το σπήλαιο λειτουργούσε ως ένας τεράστιος συσσωρευτής ενέργειας; Αντλούσε, δηλαδή, ενέργεια; Και που την διοχέτευε; Άρχισα να μελετώ και τα σχέδια του Μαν. Κορρέ. Αφορούσαν ολόκληρη την περιοχή του σπηλαίου και περιείχαν πολλά στοιχεία ακόμα και για τα στρατ. έργα. Τα συμπεράσματα που δεν δύναμαι να παρουσιάσω εδώ, στο διαδύκτιο, ήταν σπουδαία! Μία όμορφη νύχτα του Μαρτίου του 1997, ανέβηκα με παρέα άλλους φίλους στην σπηλιά. Ο ουρανός ήταν καθαρός και το φως της πανσέληνου αντανακλούσε στο λευκό Πεντελικό μάρμαρο. Ανήσυχοι, όλοι μαζί, μπήκαμε στο σπήλαιο και κατευθυνθήκαμε προς τον "θρόνο". Πράγματι, στην ράμπα που οδηγούσε προς το βάθος του σπηλαίου, άγνωστοι είχαν δημιουργήσει έναν θρόνο με σωρό από πέτρες που είχαν ανασύρει από τα πλαϊνά του Σπηλαίου. Στο σημείο είχε δημιουργηθεί ένας τεράστιος λάκκος (Σημ. Aragorn : Ο λάκκος δημιουργήθηκε με τον παρακάτω τρόπο και δεν έχει σχέση με ανασκαφές αλλά με κάτι πολύ πιο παράξενο : http://www.paranormap.net/index.php?module=vash&id=2611). Λες και κάποιοι έσκαβαν να βρουν κάτι... Ένας από τους φίλους μας θύμισε τους περίεργους επισκέπτες του σπηλαίου πριν από 2 χρόνια. Εκείνους τους κουστουμαρισμένους, με τα πανάκριβα αυτοκίνητα, τους ασυρμάτους και τα... πιστόλια μισοκρυμμένα κάτω από τα σακάκια τους. Ήταν τότε που είχαν τοποθετήσει μία μεγάλων διαστάσεων πορτοκαλί γεννήτρια έξω από το σπήλαιο και με την οποία είχαν φωταγωγήσει το εσωτερικό του. Φυσικά δεν επέτρεπαν σε κανέναν να πλησιάσει για να δει τους... καλλιτέχνες που ισχυρίζονταν πως είχαν κινηματογραφικά γυρίσματα. Οι περισσότεροι από τους "φουσκωτούς" ήταν αλλοδαποί. Το ίδιο και μία Μερσέντες και μία Τζάγκιουαρ. Ενα άλλη λιμουζίνα είχε πινακίδες "Ξ.Α.", δηλαδή Ξένης Αποστολής και ήταν σταθμευμένη δίπλα από αυτοκίνητο με πινακίδες διπλωματικού σώματος. Τι συνέβαινε εκεί ποτέ δεν μάθαμε, καθώς οι κουστουμαρισμένοι κύριοι, παρότι χαμογελαστοί, έδιναν την εντύπωση πως γρήγορα θα έδειχναν τα δόντια τους αν κάποιος από την παρέα επέμενε να πλησιάσει το σπήλαιο. Για όσους γνωρίζουν την περιοχή κι έχουν επισκεφτεί το σπήλαιο, καταλαβαίνουν πως οι λιμουζίνες και οι Πόρσε δεν φτάνουν εύκολα, λόγω του κακού χωματόδρομου. Μήπως στην ταινία που "γύριζαν" έπαιρναν μέρος και διπλωμάτες; Την επομένη το μεσημέρι, μερικοί από την παρέα επέστρεψαν για να δουν τι γύρευαν στο σπήλαιο όλοι αυτοί οι άγνωστοι επίσημοι. Βρήκαν την μεγάλη γεννήτρια πάνω σε ένα τρέιλερ και κουλούρες καλωδίων δίπλα της. Λίγο αργότερα μέσα στην σπηλιά αντίκρισαν να στέκεται ορθή μία αρχαιοπρεπής πύλη και μερικοί κίονες από νοβοπάν και κόντρα-πλακέ. Πριν προλάβουν να σχολιάσουν άκουσαν αυτοκίνητο κι έτρεξαν να κρυφτούν. Μπήκαν στο ξωκλήσι και βρήκαν κρυψώνα ανοίγοντας την μεταλλική σχάρα, στο πλέον κατεστραμμένο υπόγειο του ναού. Η ώρα περνούσε και άκουγαν περίεργους θορύβους να προέρχονται από το σημείο όπου ήταν εγκαταλελειμμένη η γεννήτρια. Ξεθάρρεψαν, γιατί τους "έτρωγε" η περιέργεια να δουν τι συνέβαινε. Ένας από την παρέα βγήκε προσεχτικά και από το παράθυρο της εκκλησίας είδε δύο, σκουρόχρωμους στο πρόσωπο, άντρες να κοτσάρουν το τρέϊλερ σε ένα Ι.Χ. με... αραβικές πινακίδες κυκλοφορίας. Φώναξε στους υπόλοιπους να βγουν από την κρυψώνα. Τότε κάποιος από τους φίλους επαναστάτησε και με θάρρος βγήκε από το ξωκκλήσι και πλησίασε τους μάλλον αλλοδαπούς αγνώστους. "Καλησπέρα"... τους φώναξε από απόσταση και συνέχισε να πλησιάζει... Οι κουστουμαρισμένοι, τα 'χασαν προς στιγμήν, αλλά συνέχισαν την εργασία τους. "Εδώ είναι αρχαιολογικός χώρος"... τους είπε ο φίλος, ο οποίος στο μεταξύ είχε πλησιάσει αρκετά κοντά. "Αφήσατε όλη τη νύχτα, εδώ, τη γεννήτρια... δε φοβηθήκατε μήπως σας την κλέψουν" Δεν πήρε απάντηση... "Μήπως γνωρίζετε πως θα ονομαστεί η ταινία για να τη δω στο σινεμά" Και τότε ο ένας από τους δύο άντρες με Ελληνικά που ξένιζαν του απαντά... "Δεν πρόκειται για ταινία... για την εκπομπή της Ε.Στ. (γνωστής δημοσιογράφου - παρουσιάστριας) στην τηλεόραση ήταν (τα γυρίσματα) και για κάποιο αραβικό κανάλι"... Ευθύς αμέσως μπήκε στο αυτοκίνητο όπου τον περίμενε ο άλλος, έβαλε μπροστά την μηχανή κι έφυγαν. Μάταια τους φώναξε αν θα επέστρεφαν να πάρουν την ψεύτικη πύλη. Την ίδια ώρα οι υπόλοιποι της παρέας εντόπιζαν μία κόλλα χαρτί. Επάνω σε αυτή αναγραφόταν ο διάλογος του ψυχοπομπού Ερμή και του Ορφέα. Ίσως ήταν ένα μέρος του σεναρίου της εκπομπής σκέφτηκαν και περπατώντας προς το εσωτερικό του σπηλαίου αντίκρισαν κι έναν κόκκινο χαλί - διάδρομο, με διάφορα μυστικιστικά σύμβολα αναγεγραμμένα επάνω. Όπως αποδείχτηκε, τέτοια εκπομπή δεν είχε γυρίσει ποτέ η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια και ο δήμος Πεντέλης είχε παντελή άγνοια. Το ίδιο και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής (για το λόγο ότι είναι αρχαιολογικός χώρος, οι παραγωγοί της όποιας ταινίας ή εκπομπής όφειλαν την κατοχή άδειας από τις αρμόδιες υπηρεσίες και όλες οι εργασίες έπρεπε να γίνουν παρουσία αρχαιολόγου και αστυνομικού οργάνου). Μήπως ήταν λοιπόν οι ίδιοι, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει αυτούς τους τεράστιους λάκκους και το θρόνο; Τι έψαχναν να βρουν σε βάθος μεγαλύτερο των δύο μέτρων; Σφραγισμένες εισόδους προς τα έγκατα της Πεντέλης ή ξεχασμένους θησαυρούς; Και το πέτρινο κατασκεύασμά τους, το οποίο έμοιαζε με θρόνο σε τι εξυπηρετούσε; Στο βαθύτερο επίπεδο του σπηλαίου εντοπίσαμε κι ένα άλλο περίεργο κατασκεύασμα. Ήταν από μαρμαρόπετρες κι έμοιαζε με βωμό. Κόκκινες κηλίδες υπήρχαν παντού. Σχημάτισα την εντύπωση ότι ήταν από λιωμένο κόκκινο κερί. Κάποιες άλλες, όμως, δεν ήταν από κερί... Βγήκαμε από το σπήλαιο και συζητούσαμε όλα αυτά και με έναν ακόμη φίλο ξεμακρύναμε από τα υπόλοιπα μέλη της παρέας. Κουβεντιάζοντας είχα στρέψει την πλάτη μου ανατολικά, προς εκεί όπου βρίσκονται δύο άλλα τολ των μυστήριων κατασκευών του στρατού (το μεγαλύτερο σε μήκος από αυτά είναι αθέατο στο κοινό μάτι, καθώς την είσοδό του έχουν φράξει φερτά υλικά από χείμαρρους, κυρίως μετά τον εμπρησμό του δάσους). Τη συζήτηση διέκοψε ο φίλος, όταν ξαφνικά τα μάτια του γούρλωσαν και μου λέει, "κοίτα εκεί, εκεί"! Γύρισα και είδα στο βάθος ένα παιδί να στέκεται σε ένα ξέφωτο, σε απόσταση περίπου 60 μέτρα από εμάς. Μας κοιτούσε! Το "παιδάκι" έδειχνε να είναι γυμνό. Κάτι στην στάση του όμως με παραξένεψε και με ένα σφύριγμα τράβηξα την προσοχή των υπόλοιπων της παρέας που ήταν πιο πέρα να τρέξουν κοντά μας. Είπα σε δύο από αυτούς να ξανοιχτούν προς άλλες κατευθύνσεις γιατί το ένστικτό μου έλεγε πως το "παιδί" θα απομακρυνθεί από εμάς. Οι υπόλοιποι ήδη έτρεχαν προς το μέρος του και τους ακολούθησα. Σε απόσταση 30 μέτρων, εμβρόντητοι, το είδαμε να το "βάζει στα πόδια". Με δύο δρασκελιές εξαφανίστηκε προς την πλευρά του... γκρεμού! Ή κάθε μία από αυτές τις δρασκελιές, όμως, ήταν των πέντε μέτρων!!! Ακόμα δεν έχω πιστέψει στα μάτια μου κι ας μου το επιβεβαίωσαν οι φίλοι, οι οποίοι είχαν φτάσει πολύ πιο κοντά του. Ερευνήσαμε σπιθαμή προς σπιθαμή ολόκληρη την πλευρά του γκρεμού για κάποιο ίχνος του, ακόμα και σε μεγάλο βάθος. Είχε ανοίξει η γη και το είχε καταπιεί... Σύμφωνα με τους φίλους που το πλησίασαν σε απόσταση μικρότερη των 10 μέτρων, το "παιδί", δεν ήταν και τόσο παιδί... Μου περιέγραψαν πως είχε ροζιασμένη, σκουρόχρωμη επιδερμίδα και όντως, ήταν γυμνό. Το πρόσωπό του ήταν αφύσικο και είχε ρυτίδες παντού. Ήταν ισχνό και η αναλογία του σώματός του ήταν δυσανάλογη ως προς τα πόδια του. Όσο για τις ταχύτατες δρασκελιές του; Πιστεύω πως θα το ζήλευαν όλοι οι Ολυμπιονίκες αγωνισμάτων δρόμου. Και κάτι χαρακτηριστικό του τινάγματός του ήταν ότι δεν είχε σχεδόν καθόλου ύψος από το έδαφος κατά τα πηδηματάκια του. Έτσι απλά, από τότε το ονομάσαμε ( τι άλλο; ), "στρουμφάκι"... χεχε! Την άλλη ημέρα ξυπνήσαμε όλοι αργά το μεσημέρι. Είχαμε ξενυχτήσει στην σπηλιά και σα να ήμασταν συνεννοημένοι αρχίσαμε ο ένας να τηλεφωνεί στον άλλο. Σύντομα κανονίσαμε νέα συνάντηση στο σπήλαιο. Αγωνιούσαμε να μάθουμε κάτι περισσότερο για το στρουμφάκι "μας"... Γύρω στις 15.00' βρεθήκαμε κοντά στο σπήλαιο. Σταθμεύσαμε τα αυτοκίνητά μας και περπατήσαμε προς τα εκεί. Λίγο πριν φτάσει κανείς στο σπήλαιο, έχει μια ανηφόρα και ο δρόμος ακολουθεί ένα στενό πέρασμα ανάμεσα σε δύο λοφάκια. Εκεί, στην κορυφή της ανηφόρας υπήρχε χρόνια ολόκληρα ένα λαξευμένο βραχάκι. Το μάτι ενός αρχαιογνώστη εύκολα αντίκρυζε σε αυτό το κομμάτι μία μικρή λάρνακα. Ήταν μία ατελής σκάφη - λάρνακα, μικρού παιδιού. Για πρώτη φορά, τότε, αντίκρισα το βραχάκι αυτό σπασμένο σε τρία κομμάτια. Κατάλαβα πως δε θα το 'βλεπα για πολύ ακόμη καιρό στη θέση του. Προσπεράσαμε το σπήλαιο σιωπηλοί και φτάσαμε στα ανατολικά του, εκεί που την προηγούμενη νύχτα είχαμε έρθει σε επαφή με το στρουμφάκι. Αρχίσαμε πάλι να ερευνούμε τον τόπο για να εντοπίσουμε κάποιο ίχνος του. Πριν από τρεις μέρες είχε "ρίξει καρέκλες". Απομακρύνθηκα από τους άλλους κι έφτασα στα στρατιωτικά τολς. Όλα τα τολς - πρέπει να πω σε αυτό το σημείο - οδηγούσαν προς την καρδιά του σπηλαίου, αλλά ήταν μισοτελειωμένα. Το ένα από τα δύο ανατολικά τολ, που η είσοδός του παρέμενε ανοιχτή, γέμιζε με νερό όποτε έβρεχε και σχηματιζόταν βούρκος με την λατύπη και το χώμα του βουνού, στο έδαφός του. Το νερό είχε υποχωρήσει, όμως, η λάσπη παρέμενε και ήταν παραλογισμός να μπει κανείς μέσα στο τολ χωρίς γαλότσες. Εκείνη η λάσπη όμως, μας έδωσε την καλύτερη επιβεβαίωση όλων όσων είχαν προηγηθεί τη νύχτα. Στο έδαφος είχαν αποτυπωθεί τα πέλματα μικρών παιδιών. Φώναξα και τους άλλους κι αρχίσαμε να μετράμε τις πατημασιές. 1-2-3... 58. Εκείνο που αντιλήφθηκα από το διάγραμμα που είχαν οι πατημασιές στη λάσπη, ήταν ότι ακολουθούσαν μία κυκλική πορεία, ή καλύτερα τροχιά. Έμοιαζε σαν το "γύρω - γύρω όλοι" που όταν ήμασταν μικροί πιανόμασταν χεράκι - χεράκι και παίζαμε, χοροπηδώντας κυκλικά. Ένας φίλος, ο Γιώργος, παρατήρησε πως τα αποτυπώματα από τις πατημασιές είχαν έξι δάχτυλα το καθένα! Κι ένας άλλος, ο Γιάννης, με την απεριόριστη λογική που διαθέτει, προσέθεσε: «Ποιός γονιός θ' άφηνε τα παιδιά του ξυπόλητα να παίξουν στις λάσπες, την ώρα που δεν υπάρχει πουθενά νερό για να ξεπλύνει τα πόδια τους, όταν θα έφτανε η ώρα να φύγουν;» Έβγαλα από το τσαντάκι τη βιντεοκάμερα κι άρχισα να καταγράφω τα ευρήματα. Ο Γιάννης συνέχισε την σκέψη του: «αν αυτό που τη νύχτα είδατε ήταν "στρουμφάκι" και όχι παιδάκι, τότε σημαίνει πως ήταν και άλλα μαζί του.» «Και μάλιστα, έφυγε αντίθετα από το τολ, προς το γκρεμό για αντιπερισπασμό... σας ξεγέλασε για να μη βρείτε τα άλλα "στρουμφάκια" τα οποία είχαν κρυφτεί στο βάθος του τολ!». Ο Γιάννης, σήκωσε το χέρι του και μας υπέδειξε τρία ζευγάρια πατημασιές που προχωρούσαν προς το βάθος του τολ κι επέστρεφαν από τον άλλο τοίχο αυτού. Η σκέψη του ήταν η εξής: Τη νύχτα, όταν εμείς "κυνηγήσαμε" το ένα από αυτά, είχαμε πλησιάσει το τολ, από τα δυτικά. Προς το δυτικό τοίχωμα του τολ ξεμάκρυναν και οι πατημασιές, οι οποίες επέστρεφαν από το ανατολικό τοίχωμά του. Δηλαδή, ανάλογα τη θέση που είχαμε, έξω από το τολ κι ερευνώντας το γκρεμό για να εντοπίσουμε το «πλάσμα», τα άλλα άλλαζαν θέση και παρέμεναν αθέατα στην σκιά του φεγγαρόφωτος μέσα στο τολ. Βάλαμε τα γέλια γιατί αισθανθήκαμε χαζοί. Είχαμε παραπλανηθεί από το ένα στρουμφάκι και χάσαμε τα υπόλοιπα τουλάχιστον τρία, αφού είχαμε επικεντρώσει το ενδιαφέρον μας γύρω από την περιοχή του γκρεμού και κανένας από εμάς δεν έριξε μια ματιά μέσα στο τολ. Γελούσαμε και κοιταζόμασταν στα μάτια ειρωνικά. Ταυτόχρονα τα βλέμματα μας ήταν σα να έριχναν... μούτζες! Λίγες ημέρες αργότερα γνώρισα έναν ερευνητή, ο οποίος διέθετε αρκετές γνώσεις λόγω του επαγγέλματός του. Είναι πυρηνικός - φυσικός στο ΚΕΦΕΕ. Ο άνθρωπος αυτός από σύμπτωση είχε βρει τα αποτυπώματα στη λάσπη μία μέρα μετά από εμάς. Είχε αντιληφθεί πως η κάθε πατημασιά είχε έξι δάχτυλα και χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξε στο σπίτι του για να πάρει γύψο, και πάλι πίσω στην Πεντέλη για να φτιάξει εκμαγεία των πελμάτων. Οταν αργότερα του διηγήθηκα ολόκληρη την ιστορία μου απάντησε μονολεκτικά κάτι το οποίο είχα συζητήσει με δύο μόνο μέλη της παρέας, το Γιάννη και το Γιώργο. Ήταν η μυστική λέξη της ονομασίας του Πεντελικού όρους: "Βριλ"! Τί εστί Βριλ; Κοινώς ο καλικάντζαρος ή κατ' άλλους ο έσω κάτοικος της γης! Πανούργος με μαγικές ικανότητες, άσχημος στην όψη και όλα τα γνωστά. Οι Βριλ είναι μυθική φυλή, όπως, ίσως, κάποτε ήταν και οι άνθρωποι. Είναι φυλή η οποία ζει και διαμένει στα έγκατα της γης. Εκείνο το σφραγισμένο υπόγειο των ναΐσκων, στο βυζαντινό ξωκλήσι, στην είσοδο της σπηλιάς κρύβει πολλά. Η μία από τις δύο αγ. τράπεζες με τα πανέμορφα και πολύχρωμα σχέδια, από αφηγήσεις ειδικών, γνωρίζουμε πως κατά την αρχαιότητα ήταν πηγάδι. Πηγάδι σε 682 μέτρα υπάρχει και σε άλλα βουνά. Πηγάδι όμως, χωρίς νερό δεν υφίσταται. Πηγάδι από το οποίο ανεβοκατέβαιναν οι μοναχοί, μεταφέροντας άγνωστα εφόδια, προσθέτει μυστήριο... Μήπως σε μεγάλο βάθος κάτω από το εκκλησάκι υπάρχει μία μεγάλη φυσική κοιλότητα και τα εν λόγω "πηγάδια" δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αεραγωγούς; Ένα από τα τολς βρίσκεται κάθετο και εισχωρεί βαθειά μέσα στο βράχο. Σε σημείο που θα πρέπει κανείς να σκαρφαλώσει στον αριστερό λόφο καθώς κατευθύνεται προς το σπήλαιο, για να το δει. Οι τεχνικοί των στρατιωτικών έργων είχαν σκάψει και κατά την εποχή που διεξάγονταν οι εργασίες υπήρχε και ανελκυστήρας. Όταν τα έργα εγκαταλείφθηκαν, οι εργολάβοι ενεργώντας κάτω από εντολές, έφραξαν το τολ ρίχνοντας μέσα τόνους από χώμα κι έναν μεγάλο ογκόλιθο. Ωστόσο, όποιος ερευνήσει την περιοχή θα βρει εναλλακτική είσοδο στο τεραστίων διαστάσεων υπόγειο... μόνο που κι εκείνη η είσοδος είναι σφραγισμένη με μπετόν ταχείας πήξεως. Τι υπάρχει εκεί μέσα; Για ποιό λόγο το έφραξαν; Τι ήταν εκείνο που έπρεπε να μείνει κρυφό στο σκοτάδι; Μήπως η "μυστική" ονομασία του Πεντελικού όρους, το Βριλήσσιον σχετίζεται με την υποτιθέμενη και λεγόμενη υποχθόνια, μυθική φυλή Βριλ; Ερευνώντας την περιοχή βρήκαμε ένα λαγούμι σε αρκετά μεγάλη απόσταση. Ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας ήταν ένα είδος αράχνης. Μία αράχνη της υγρασίας που δεν έχω συναντήσει ξανά στο ύπαιθρο και σε μέγεθος όσο μία κατσαρίδα. Το λαγούμι έδειχνε πως βάθαινε αρκετά και φορώντας γάντια και νάιλον κάλτσες στο κεφάλι επιχειρήσαμε την εξερεύνηση. Το περίεργο με αυτές τις αράχνες ήταν πως χοροπηδούσαν σε μεγάλη απόσταση και σίγουρα τους άρεσε η θερμότητα του σώματός μας και των φακών. Αλλιώς δεν εξηγείται πως βρέθηκαν 500 από αυτές πάνω στα κεφάλια μας και άλλες τόσες στους φακούς μας σε σημείο να μην μπορούμε να δούμε, καθώς σκέπαζαν το τζαμάκι. Η πορεία την οποία ακολουθούσαμε ήταν κατηφορική και όσο περνούσε η ώρα τα έντομα λιγόστευαν, το οξυγόνο όμως όχι. Τεσσαρισήμισι ώρες αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότι τα τοιχώματα του σπηλαίου ήταν πλέον επεξεργασμένα. Βρισκόμασταν σε ένα κατασκευασμένο τούνελ. Όσο περπατούσαμε βρίσκαμε θραύσματα κεραμικών. Να ήταν αρχαία; Κοίταξα το ρολόϊ μου, ήταν περασμένες 11 το βράδυ. Επρεπε να επιστρέψουμε και το τούνελ έδειχνε να προχωρά πολύ ακόμα. Τι να κάναμε; Η κατεύθυνση που είχαμε σταθερά από την ώρα που εισήλθαμε, σύμφωνα με την πυξίδα μας, ήταν νότιο - δυτική. Σίγουρα βρισκόμασταν κάτω από το Χαλάνδρι. Αν επιστρέφαμε τώρα και σύμφωνα με την κούρασή μας θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον πέντε ώρες. Δεν μου αρέσει να εγκαταλείπω τέτοιες διαδρομές σκεπτόμενος πως κάποια άλλη φορά στο μέλλον θα ξανάρθω και ότι θα συνεχίσω. Γνωρίζω πολύ καλά πως αυτή η άλλη φορά ίσως να μην έρθει ποτέ. Έπρεπε όμως, να εγκαταλείψω, καθώς ο ένας από την παρέα είχε φύγει απροειδοποίητα από το σπίτι του και οι συγγενείς του θα ανησυχούσαν. Έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής... Από τότε πέρασαν 11 ολόκληρα χρόνια και ακόμα δεν αξιώθηκα να επανέλθω! Πέρασε περίπου μια εβδομάδα μέχρι την επόμενη επίσκεψή μου στο περιβόητο σπήλαιο. Στο διάστημα αυτό μελετούσα συνεχώς τους χάρτες του Κορρέ και τα κείμενα του Ησίοδου. Το "Περί Σπηλαίων Άνδρων" έδωσε πολλές απαντήσεις σε ερωτήματά μου, ενώ με βάση τους χάρτες, στήσαμε με την υπόλοιπη παρέα ένα πείραμα. Το δεύτερο και τελευταίο, μέχρι σήμερα. Όταν άρχισαν να πάλλονται τα τοιχώματα του σπηλαίου σαν τα σπλάχνα της γης, το βάλαμε όλοι στα πόδια. Χεχε! Τότε σκεφτήκαμε πόσο σπουδαίοι ερευνητές ήμασταν! Έκτοτε δεν επιχειρήσαμε άλλα πειράματα, παρά μόνο εξερευνήσεις. Ένα χρόνο αργότερα, ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό, ανεβήκαμε πάνω από το σπήλαιο και κατευθυνθήκαμε βόρεια. Κοντά στα απομεινάρια ενός ακόμα νταμαριού, ο Γιώργος μας ξενάγησε σε μία καταβόθρα. Ήταν ένα αχανέστατο, σε βάθος, φυσικό πηγάδι. Με έναν ακόμη φίλο, όπως μας είπαν, είχαν επιχειρήσει να κατέβουν, (λίγες ημέρες πριν την επίσκεψή μας), όσο πιο χαμηλά μπορούσαν. Έβγαλε από την τσέπη και τις φωτογραφίες του εγχειρήματός τους και μας τις έδειξε, αρχίζοντας την αφήγηση... Πράγματι, κοιτάζοντας στο χάος, οι σφήνες και οι κρίκοι που είχαν χρησιμοποιήσει φαίνονταν σε μεγάλο βάθος. Δεν έχω γνώσεις ορειβασίας και δεν θα επιχειρούσα ποτέ αυτού του είδους την περιπέτεια. Ο Γιώργος και ο γνωστός του ακόμα ευχαριστούν το Θεό που ζουν, καθώς λίγο έλειψε να χάσουν τη ζωή τους εκεί κάτω. Σε βάθος μεγαλύτερο των 150 μέτρων, κρεμάμενοι από σχοινιά, πάτησαν σε ένα εξόγκωμα βράχου. Για να συνεχίσουν την κατάβασή τους έπρεπε να πηδήξουν σε ένα άλλο απέναντι. Το κακό ήταν ότι το σχοινί σχεδόν τους είχε τελειώσει. Ο Γιώργος - απερίσκεπτα - αποφάσισε να κάνει το άλμα «άδετος». Ο βράχος απέναντι ήταν σε απόσταση δύο μέτρων και άλλα τόσα πιο χαμηλά από το επίπεδο που βρίσκονταν. Χωρίς σχεδόν καθόλου "αέρα" για να πάρει φόρα, πήδηξε... Ήταν πιο εύκολο απ' ότι φαινόταν! Με το φακό που κρατούσε φώτισε προς το βάθος και η απελπισία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. Τα τοιχώματα της καταβόθρας ήταν λεία από 'κει και κάτω. Έμοιαζε με μία τεράστια σωλήνα αγωγού της ΕΥΔΑΠ. Οι επιφάνειες των τοιχωμάτων δεν άφηναν κανένα περιθώριο για κατάβαση χωρίς σχοινί. Αυτό σήμαινε και το τέλος της εξερεύνησης, αφού δεν υπήρχε περισσότερο διαθέσιμο σχοινί και όλα έδειχναν πως θα χρειάζονταν απροσδιόριστα ακόμη μέτρα. Και τότε διαπίστωσε πόσο λάθος ήταν να πηδήξει χωρίς σχοινί στο βράχο που βρισκόταν. Με ποιό τρόπο θα κατάφερνε να επιστρέψει εκεί που περίμενε ο φίλος του; Δεν αρκούσε μόνο να πηδήξει, αλλά και να αναρριχηθεί. Το επίπεδο που ο φίλος του τον περίμενε - ο βράχος απέναντι - ήταν πιο ψηλά. Με περίσσια τόλμη πήδηξε και γραπώθηκε στον απέναντι βράχο. Με τα πόδια στο χάος, προσπαθούσε να σκαρφαλώσει. Ο φίλος του από πάνω προσπαθούσε να του δώσει ένα χέρι βοηθείας, αλλά δεν έφτανε για να τον πιάσει... "Θεέ μου, ότι γίνει - έγινε" , είπε ο Γιώργος, και απελευθερώνοντας το ένα του χέρι, γαντζώθηκε από άλλο σημείο του βράχου... Τα πόδια του βρήκαν "πάτημα" (σκαλοπατάκι) και με τη βοήθεια, πλέον, του φίλου του κατάφερε να επιστρέψει. Οι απώλειες ήταν μηδαμινές... είχε εκδορές παντού στα χέρια και στο πρόσωπο. Η τσέπη του πουκαμίσου, που φορούσε, είχε σχιστεί και το πακέτο με τα τσιγάρα που είχε πέσει στο χάος. Η κοπέλα με την οποία είχα αρχίσει τις έρευνες στην Πεντέλη, διέκοψε τη διήγηση του Γιώργου. "Ρε παιδιά, εδώ έχει ένα πακέτο τσιγάρα" , φώναξε. Πλησιάσαμε και ο Γιώργος "έχασε το χρώμα" του... Ήταν όπως ισχυρίστηκε το πακέτο που του είχε πέσει από την τσέπη. Δεν μου άφησε περιθώρια αμφιβολίας καθώς επάνω είχε σημειώσει, μάλιστα, και το τηλέφωνό μου. Ήταν ο αριθμός του πρώτου κινητού που απέκτησα το 1997. Μου είχε τηλεφωνήσει πριν φύγει από το σπίτι του για την καταβόθρα για να με ρωτήσει αν μπορούσα να συμμετάσχω στην εξερεύνηση. Για μία ακόμη φορά, στεκόμασταν άφω