Το παρακάτω περιστατικό σημειώθηκε στη Θεσσαλονίκη του 1950. «Οδηγώ», μας αφηγήθηκε ο κ. Κοτζαμπάσης, ετών 30, κάτοικος Αθηνάς 78 (Σημ. Aragorn : τότε) «το υπʼ αριθμ. 26921 ταξί τύπου «Νας» του κ. Σταθόπουλου και κάνω στάση εις του Κολόμβου. Στις 1:45 σήμερα το πρωί και ενώ ετοιμαζόμουνα να τραβήξω στον σιδηροδρομικό σταθμό, όπου πηγαίνω κάθε νύχτα την ίδια ώρα για να πάρω αγώγι από τη ταχεία, πλησίασε στο αμάξι ένας καλοφτιαγμένος ξανθός νέος. Ήταν καλοντυμένος, φρεσκοξυρισμένος, φορούσε μπλε ρούχα και λευκό πουκάμισο. Με ρώτησε αν είμαι ελεύθερος και μπήκε στο ταξί. Εντύπωση μου έκανε η ακτινοβολία που σκορπούσε γύρω του, την οποία όμως απέδωσα στο ζωηρό φως της πλαφονιέρας του αυτοκινήτου μου. Όταν φτάσαμε στην Εγνατία και τον ρώτησα, μου είπε : «Τράβα στον Άγιο Φανούριο. Εκεί είναι το σπίτι μου». Σε όλη τη διαδρομή έως το Σιντριβάνι παρακολουθούσα από τον καθρέφτη τις κινήσεις του. Είχε τραβηχτεί στο δεξιό μέρος του κουπέ και χαμογελούσε με ένα γλυκό χαμόγελο, το οποίο δεν θα ξεχάσω ποτέ. Εκεί τον ρώτησα ποιο δρόμο προτιμούσε να ακολουθήσουμε. Προτίμησε το δρόμο της Αγίας Φωτεινής (…) Όταν βρισκόμασταν ακριβώς μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας του Αγίου Φανουρίου άκουσα : «Στάσου! Φτάσαμε!» Γύρισα το κεφάλι μου. Ο επιβάτης μου καθόταν στη θέση του. Έξαφνα όμως η σιλουέτα του άρχισε να γίνεται θολή και έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε. Έριξα μια ματιά στον δρόμο. Είδα μέσα στο σκοτάδι μια φωτεινή οπτασία να φεύγει από το αυτοκίνητο και να κατευθύνεται προς την εκκλησία, πίσω από τη πόρτα της οποία χάθηκε.