Στην οικοδομή όπου ζει (ο κ. Γιώργος) εργάσθηκε και ο ίδιος για να φτιαχτεί. Από τα θεμέλια ακόμη υπήρξαν προβλήματα πόλτεργκαιστ. Σημειωτέον, στις εφημερίδες γράφτηκε ότι κατά την εκσκαφή των θεμελίων βρέθηκαν πολύ παλιά ανθρώπινα οστά και ότι "θα" γίνουν έρευνες για την ταυτότητά τους. Αυτό αναφέρθηκε τη μια μέρα και την άλλη ξεχάστηκε. Οι ελάχιστες πληροφορίες αφήνουν να εννοηθεί ότι τα οστά ανήκουν σε μια γυναίκα που πέθανε εκεί κάτω από τραγικές συνθήκες, την τελευταία εποχή της τουρκοκρατίας, λίγο πριν οι Τούρκοι αποχωρήσουν από τη Θεσσαλονίκη. Έτσι είναι φυσικό η έρευνα της αστυνομίας να μην προχωρήσει καθόλου. Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην ιστορία του κυρίου Γιώργου. Το πρωί τοποθετούσαν τα καλούπια των θεμελίων, αλλά το βράδυ, ορισμένα συνδετικά ξύλα που στήριζαν την όλη κατασκευή, ξεκαρφώνονταν από μόνα τους. Τουλάχιστον έτσι τα έβρισκαν το πρωί. Στην αρχή υπόθεσαν ότι κάποιος κακοήθης ανταγωνιστής ή γείτονας που ενοχλούνταν το έκανε. Βάλανε διπλά και τριπλά καρφιά και ξύλα αλλά είχανε το ίδιο αποτέλεσμα. Το θέμα έγινε σοβαρό λοιπόν, γι' αυτό και έβαλαν νυχτερινό φύλακα. Έκανε βόλτες γύρω από το μεγάλο λάκκο και πρόσεχε μην πλησιάσει κανείς. Στην ησυχία της νύχτας άκουγε τριγύρω τα καλούπια αλλά άνθρωπο δεν είδε να υπάρχει στο χώρο. Το πρωί, ο έλεγχος από τους μαστόρους έδειξε ότι τα γερά πιασμένα ξύλα ήταν πάλι πιο χαλαρά, αλλά αυτή τη φορά δεν είχαν φύγει από τη θέση τους, λες και η παρουσία του φύλακα εξασθενούσε τις δυνάμεις. Με τέτοιους ήχους και φαινόμενα τελικά η οικοδομή κατόρθωσε να προχωρήσει και να τελειώσει. Τους προβλημάτισε όλους όσοι εργάστηκαν εκεί, αλλά το απέδιδαν σε κάποιο φυσικό φαινόμενο και κάθε άλλο παρά σε "στοιχειό" θα πήγαινε η σκέψη τους. Γρήγορα επίσης το λησμόνησαν όταν τελείωσαν οι εργασίες και πήγαν σπίτια τους. Ο κύριος Γιώργος όμως δεν ξέχασε τα περιστατικά, γιατί έζησε εκεί. Ιδιαίτερα δεν τον άφηνε να τα ξεχάσει ένα μικρό κομμάτι του υπογείου που αγόρασε μαζί με το διαμέρισμα, το οποίο είχε σαν εργαστήριο για δουλειές του "ποδαριού". Εκεί μέσα, μετακινήσεις εργαλείων, γδούποι υπόγειοι, τριγμοί, αντικείμενα κρεμασμένα στο τοίχο που έπεφταν, αν και τα είχε ψιλοσυνηθίσει, όπως φάνηκε από τα λόγια του τον κρατούσαν σε μια ανησυχία υπερφυσική. Ο άφοβος και θετικός άνθρωπος βρέθηκε κόντρα με τα πιστεύω του και τις γνήσιες σταθερές αξίες τους. Συνήθως ένας τέτοιος άνθρωπος απλώς αποχωρεί από αυτή την κατάσταση και δεν ψάχνει παραπέρα. Έτσι και ο κυρ Γιώργος εγκατέλειψε το μικρό του εργαστήριο και το έκανε αποθήκη για παλιά πράγματα. Οι ήχοι βέβαια δεν σταμάτησαν και οι ένοικοι της οικοδομής έχουν πολλά να μας πουν για υπόγειους απόμακρους κρότους, που όμως δεν ενοχλούν και ούτε τους δίνουν πλέον ιδιαίτερη σημασία.