Το Φεβρουάριο του 2002 μετακόμισα σαν φοιτητής στην Πάτρα. Ψάχνοντας για σπίτι με τους γονείς μου, βρήκαμε κοντά στα ΤΕΙ της πόλης, ένα πολύ ευρύχωρο, επιπλωμένο και φθηνό σπίτι. Παρ'όλες τις αντιδράσεις της μάνας μου (που κάτι είχε αντιληφθεί), το νοικιάσαμε. Το πρώτο βράδυ, που δοκιμάσαμε να κοιμηθούμε, μείναμε άυπνοι από το τρομερό ψύχος που επικρατούσε στο σπίτι. Όταν έφυγαν οι δικοί μου, ένοιωθα οτι δεν ήμουν μόνος μου. Αντιλαμβανόμουν κινήσεις στο χώρο (λες και υπήρχε κόσμος), άκουγα ήχους που δεν μπορούσα να προσδιορίσω και δε μπορούσα να κοιμηθώ πριν τις 4 το πρωί(από τη δυσφορία, όχι απ' τις κραιπάλες). Ένοιωθα τη δυσφορία και την οργή του σπιτιού, σαν να ήμουν παρείσακτος εκεί. Όλα φαίνονταν να προέρχονται από ένα υπνοδωμάτιο που δεν είχε παράθυρα πουθενά. Όταν μετά από δύομιση περίπου μήνες, το εκμυστηρεύτηκα στη μάνα μου, φοβούμενος μη με πάρει για τρελό, εκείνη ήρθε να μείνει μαζί μου, λέγοντας μου ότι έτσι ένοιωθε και αυτή όταν πρωτομπήκαμε στο σπίτι. Σε κουβέντα που κάναμε με τους ηλικιωμένους ιδιοκτήτες του σπιτιού, μας αποκάλυψαν ότι τα δυο τελευταία χρόνια όσοι το νοίκιαζαν έφευγαν μέσα στον πρώτο μήνα. Το λόγο όμως, έλεγαν, δεν το γνώριζαν (παρεπιπτώντος, κάποιοι τοίχοι του σπιτιού ήταν γεμάτοι με καρφάκια από κρεμασμένες εικόνες των πρώην ενοίκων. Προφανώς, έτσι προσπαθούσαν να προστατευτούν). Πέρναγε ο καιρός και τα συναισθήματα και οι καταστάσεις εντείνονταν. Ένα βράδυ, καθώς έβλεπα τηλεόραση στο σαλόνι, πέρασε δίπλα μου, με κατεύθυνση τα υπνοδωμάτια, κάτι που αντιλήφθηκα σαν δύο αντρικές μορφές. Ακουσα μέχρι και το περπάτημα τους! Σε ελάχιστο χρόνο, η μάνα μου που κοιμότανε στο ένα δωμάτιο, άρχισε να φωνάζει στον ύπνο της και να κλαίει. Έτρεξα στο δωμάτιο να δω τι συνέβαινε και τη βρήκα κατάχλωμη, με κατακόκκινα, απο τα δάκρυα, μάτια να προσπαθεί να σηκωθεί απ' το κρεββάτι. Όπως μου είπε, την καταπλάκωσε μία σκοτεινή μορφή (όχι η μώρα), που της απορροφούσε ενέργεια. Η μορφή την άφησε μόνο όταν πλησίασα εγώ την πόρτα του δωματίου. Δυο βδομάδες μετά, συνέβη πάλι το ίδιο. Αναφέροντας τα περιστατικά την επομένη στους ιδιοκτήτες, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι όλα αυτά συμβαίνουν, εξ΄ αιτίας μιας γυναίκας που διέμενε στο σπίτι πριν απο δύο χρόνια. Η γυναίκα αυτή φέρεται να ασκούσε την πρακτική της μαγείας στο συγκεκριμένο δωμάτιο που προανέφερα. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν καλούσε πνεύματα για τις βρωμοδουλειές της, αλλά δεν τα έδιωχνε, είτε γιατί δεν ήθελε, είτε γιατί δεν είχε τη δύναμη. Έτσι αυτά "ριζώσαν" στο σπίτι. Πρώτα, καλέσαμε τον παπά της ενορίας για να κάνει εξορκισμό. Ο παπάς απέφυγε να τελέσει στο δωμάτιο που του υποδείξαμε, φοβούμενος για τη σωματική του ακεραιότητα και τέλεσε ευχέλαιο στο σαλόνι. Ο άνθρωπος φοβόταν πραγματικά και αυτό φαινόταν. Έπειτα από καιρό, καλέσαμε κάποιον με ιδιαίτερα πνευματικά χαρίσματα για να τελέσει αυτός τον εξορκισμό του σπιτιού (η διαδικασία ήταν μακρά και συγκλονιστική. Για το λόγο αυτό δε θα ήθελα να την αναφέρω τώρα). Τα αποτελέσματα του εξορκισμού θα ήταν προσωρινά μας είπε (τρίμηνη διάρκεια), γιατί τα πνεύματα ήταν ισχυρά και θα ξαναγύριζαν. Είπε επίσης, ότι "αυτά" θα μου εμφανίζονταν και θα έπρεπε να τα διώξω εγώ. Η μητέρα μου, από τη νύχτα που της επιτέθηκαν, κοιμόταν πάντα δίπλα μου. Τρεις νύχτες μετά και ενώ κοιμόμουν, με άκουσε να απευθύνομαι με τόνο διαταγής σε κάποιον τρίτο στο δωμάτιο και να λέω "αν τολμήσουν ας ξανάρθουν...". Ορκίζομαι οτι στον ύπνο μου, άκουσα να μου μιλάει κάποιος με τη φωνή της μάνας μου, απειλώντας με, ότι "αυτά" θα ξαναγυρίσουν. Το ευτυχές είναι ότι από εκείνο το βράδυ, το σπίτι "άλλαξε". Έγινε πιο ανθρώπινο. Παρ'όλα αυτά δεν είχα σκοπό να τα περιμένω να γυρίσουν. Άλλαξα σπίτι.