Πριν λίγα χρόνια και συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 2003 έζησα μία περίεργη μπορώ να πω εμπειρία. Ήταν μετά τον 15αύγουστο στην πανσέληνο. Είχαμε αποφασίσει μία μεγάλη παρέα να πάμε για ελεύθερο camping στη λίμνη Δόξα στην ορεινή Κορινθία, εγώ και μία φίλη πήγαμε από Παρασκευή απόγευμα και οι υπόλοιποι θα ερχόντουσαν το άλλο πρωί γιατί δούλευαν την Παρασκευή. Βρήκαμε ένα ωραίο μέρος με δέντρα που θα μας προστάτευαν με την σκιά τους από τον καυτό ήλιο της μέρας ετοιμάσαμε το χώρο και είχαμε γενικά πολύ καλή διάθεση. Στείλαμε μήνυμα στους φίλους μας ότι είναι πολύ όμορφα και γαλήνια εκεί και ότι τους περιμέναμε την άλλη μέρα να έρθουν. Στη λίμνη εκτός από μας και σε απόσταση γύρω στα 500 μέτρα ήταν άλλη μια σκηνή με ένα ζευγάρι. Ήταν μία πολύ γλυκιά βραδιά η πανσέληνος είχε ξεπροβάλει πάνω από τον Χελμό και έλουζε με το φως της όλη την περιοχή. Κατά τις 11.00 με 11.30 αποφασίσαμε να μπούμε στην σκηνή για ύπνο, και τότε ξεκίνησαν τα περίεργα. Με το που ξαπλώσαμε αρχίσαμε να ακούμε ήχους από τύμπανα πολύ καθαρά, δεν δώσαμε στην αρχή σημασία, λέμε μπορεί να παίζουν τουμπερλέκι οι άλλοι που ήταν πέρα, ο ήχος όμως δυνάμωνε ήταν μπάσος και χωρίς ρυθμό ανατριχιαστικός, ξαφνικά ακούσαμε βήματα από έξω από την σκηνή μας δεν τα ακούσαμε να έρχονται πρώτα από μακριά να μας πλησιάζουν αλλά κατευθείαν δυνατά να κόβουν βόλτα γύρω από την σκηνή σπάζοντας ξερά φύλλα και κλαδάκια στο διάβα τους. Λόγω του φεγγαριού είχαμε αρκετό φως μέσα στη σκηνή και έτσι συνεννοηθήκαμε πολύ ψιθυριστά και με νοήματα ότι με το μένοντας μέσα ήταν πιο επικίνδυνο από το να βγούμε έξω, είπαμε βγαίνουμε προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε και ότι βρέξει ας κατεβάσει από κει και πέρα. Το σκεπτικό μας ήταν με το που θα βγούμε ξεριζώνουμε έτσι όπως είναι την σκηνή την πετάμε στο αμάξι (που ήταν κολλητά μας) και φεύγουμε, έτσι και κάναμε. Βγαίνοντας δεν είδαμε τίποτα, βιαστικά ρίξαμε την σκηνή στο πίσω κάθισμα κλείσαμε ασφάλειες και είπαμε ότι βγει να μας κλείσει το δρόμο πάνω του. Δεν κοιτάξαμε πίσω μας, περνώντας κοντά από την σκηνή των άλλων όλα ήταν ήσυχα εκεί(περιττό να πω ότι τα τύμπανα δεν είχαν σταματήσει στιγμή και όπως είδαμε δεν ήταν από τους άλλους σκηνήτες).Δεν είμαι άνθρωπος που τρομάζω εύκολα αλλά αυτό το γεγονός με είχε κάνει να φοβηθώ πραγματικά.